Κορίτσι μου, είσαι δικιά σου… Μόνο δικιά σου

Οι γυναίκες είναι δυνατές. Πολύ. Και πολύ πιο σκληρές από τους άντρες. Τις κάνει η φύση έτσι. Η μητρότητα. Για να επιβιώσουν. Αυτό ουδέποτε ελάφρυνε την υποχρέωση που νιώθω να προστατεύω τη γυναίκα. Από τη γιαγιά μου μέχρι τις κόρες μου… Όλες τις γυναίκες. Της μιας ζωής ή της μιας βραδιάς.

Δεν πλήγωσα ποτέ καμία ηθελημένα, συνειδητά. Ποτέ. Συναισθηματικά. Σωματικά θα ντρεπόμουν και να το σκεφτώ… Θα ένιωθα ρεζίλης. Όταν σηκώνεις χέρι σε μια γυναίκα χάνεις τον ανδρισμό σου. Μια και καλή. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό οι άντρες τόσο πιο γρήγορα δεν θα έχει νόημα η σημερινή μέρα. Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Τι κρίμα που υπάρχει… Τι κρίμα που πρέπει να απαιτούμε το αυτονόητο. Τι κρίμα που υπάρχουν ακόμη κάποιοι που σηκώνουν χέρι… Που καμώνονται πως είναι μάγκες όταν χτυπούν ένα κορίτσι… Κόπανοι είστε και φλώροι. Αυτό…

Εδώ και δυό μέρες παίζει παντού στο διαδίκτυο, αυτό το ταινιάκι της Lacta… Aυτό που περιγράφει σε ελάχιστα λεπτά πως ο έρωτας γίνεται θάνατος. Και δεν φταίει ο έρωτας. Φταίει ο κόπανος. Ο ψυχάκιας που δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο έρωτας όταν τελειώνει, δεν σκοτώνει…

Ο ανώμαλος που όταν το κορίτσι του λέει «θέλω να χωρίσουμε» αντί να την αφήσει σπίτι της και να της πει «σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε και στο… επανιδείν», την ρίχνει στον γκρεμό για να μην την έχει κανείς άλλο στο μέλλον. Από έρωτα θα πει… Από μίσος, θα σου πω.

Αυτός που και στην ταινία της Lacta, ξεκινάει τη σχέση λέγοντας «Θέλω να είσαι δικιά μου. Μόνο, δικιά μου ε;»… Για να αρχίσουν όλα.

Όχι. Κανείς δεν είναι κανενός.

Κορίτσι μου, να είσαι δικιά σου. Μόνο δικιά σου.

Οι άνθρωποι ανήκουμε μόνο στον εαυτό μας. Σε κανέναν άλλον.

Να τιμάς και να σέβεσαι τον άνθρωπο που επέλεξες να είναι δίπλα σου. Για μια ζωή ή για μια βραδιά.

Αλλά πρώτα απ’όλα να τιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Σε αυτόν ανήκεις. Μόνο.

Ακόμη και στο λεξικό ο αυτοσεβασμός είναι πριν τον σεβασμό.