Μήπως φοβάσαι την αγάπη;

Το είπα στην Άννα στο νηπιαγωγείο. Κούκλα η Άννα. Η πιο όμορφη της τάξης. Η πιο όμορφη του νηπιαγωγείου. Η πιο όμορφη τους σύμπαντος… Ή τουλάχιστον του σύμπαντος μου. Έτσι την έβλεπα. Και της είχα πει σ’ αγαπώ. Δεν ήξερα τι σημαίνει… Ούτε τώρα ξέρω. Αλλά ένιωσα, λέγοντας το, ότι είχα κατακτήσει την κορυφή του Έβερεστ. Ότι είχα δώσει όσα είχα μέσα μου για εκείνη. Για την Άννα…

Ξέρεις κάτι; Μάλλον δεν ξέρω τι σημαίνει ούτε τώρα… Κι ας το έχω πει τόσες φορές. Ή μάλλον ξέρω, μόνο όταν το λέω στις κόρες μου. Εκεί είμαι σίγουρος τι σημαίνει το «σ’ αγαπώ»…

Στα ερωτικά, συνεχίζει να με παιδεύει… Τι σημαίνει όταν λες «σ’ αγαπώ» στον άλλον; Μέχρι που φτάνει το «σ’ αγαπώ» σου; Μέχρι που φτάνεις εσύ για το «σ’ αγαπώ» σου; Μέχρι που φτάνεις για ένα «σ’ αγαπώ»; Ζόρια… Κι αυτά είναι τα καλά νέα.

Να σου πω και τα κακά; Θα στα πω. Για να τα βγάλω από μέσα μου. Μέχρι που φτάνεις όταν σου πουν «σ’ αγαπώ»; Κι ειδικά όταν καταλάβεις/πιστέψεις/δεχτείς ότι αυτός που στο λέει το εννοεί; Ότι όντως σ΄ αγαπάει… Πως δεν το λέει για να στο πει. Πως νιώθει ότι κατέκτησε την κορυφή του Έβερεστ. Πως νιώθει ότι σου δίνει όσα έχει μέσα του. Που σε βλέπει τον πιο όμορφο του σύμπαντος. Του σύμπαντος του. Αυτού που είσαι στο κέντρο. Στο κέντρο του κόσμου του…

Εδώ ζορίζει το πράγμα. Και ζορίζει πολύ. Μεγάλη ανακούφιση, μέγιστη απόλαυση να αγαπάς. Μεγάλη ευθύνη να αγαπιέσαι. Τόσο που σε φοβίζει. Με φοβίζει… Ναι. Με φοβίζει… Πώς να αντέξεις την αγάπη του άλλου σήμερα; Να αντέξεις την ευθύνη να σε αγαπάει κάποιος με όλη τη δύναμη της ψυχής του; Να φανείς αντάξιος όχι των περιστάσεων- ποιος τις χέζει τις περιστάσεις;- αλλά της αγάπης του άλλου; Να είσαι πανταχού παρών; Να είσαι εκεί… Πώς; Με μια ζωή που σε πιέζει από παντού, που δεν σου αφήνει ούτε χώρο, ούτε χρόνο… Κι όταν σου αφήνει σε πνίγει το εγώ.

Ο ποιητής κάποτε το έγραψε κάπως έτσι: Για μια αγάπη δύσκολο είναι να αυτοκτονήσεις μα δυο φορές πιο δύσκολο είναι γι’ αυτή να ζήσεις…

Ο τύπος που διαβάζετε εδώ τις ιστορίες και τις ανησυχίες του, το είπε πιο άγαρμπα μάλλον… Πιο σκληρά σίγουρα:

Εγώ μέσα στο μυαλό σου δεν φοβάμαι πια να μπω

Στο δικό μου όμως τρομάζω να περάσω και απ´ έξω

Δεν με νοιάζει αν με μισήσεις, γιατί τόσο σ` αγαπώ

Αν εσύ όμως μ´ αγαπήσεις, πάλι να κρυφτώ θα τρέξω…

Και το τραγούδησε ο Θάνος Τζάνης.

Μεγαλώνοντας αυτό κατάλαβα. Αυτό καταλαβαίνω. Και με τρομάζει. Με τρομάζει όσο και η μοναξιά. Αλλά δεν λένε ότι η διάγνωση είναι πάντα πιο δύσκολη από τη θεραπεία. Έτσι λένε. Αν δεχτώ, αν δεχτείς ότι φοβάσαι την αγάπη έκανες τη διάγνωση. Και θα βρεις, θα βρούμε τη θεραπεία. Μην τη φοβάσαι την αγάπη… Γιατί και να τη φοβάσαι αυτή θα σε βρει όπου και να’ σαι…