Δεν είναι αριθμοί… Είναι γυναίκες. Δολοφονημένες.
Η κοινωνία μας δεν έχει μείνει μεταξεταστέα στα μαθηματικά αλλά στο να προστατεύει τη γυναίκα.
Διαβάζω παντού για την 15η γυναικοκτονία μέσα στο 2021. Και νευριάζω. Πολύ. Πάρα πολύ. Γιατί μια ολόκληρη κοινωνία, πάμε να πέσουμε σε μία τεράστια παγίδα. Να κάνουμε τα θύματα απλά αριθμούς. Μα δεν μαθαίνουμε να μετράμε. Πόσο μάλλον δε με δολοφονημένες γυναίκες. Να μάθουμε να ζούμε πρέπει. Να φερόμαστε. Και μαζί να ζήσουν και οι γυναίκες. Να ζουν οι γυναίκες. Να ζούμε. Μεγάλη παγίδα του μυαλού οι αριθμοί. Γιατί συνηθίζεις. Όταν δολοφονήθηκε η Βασιλική σοκαριστήκαμε. Όταν μάθαμε για την Καρολάιν, αγανακτήσαμε με το κτήνος.
Με τη Γαρυφαλλιά το ίδιο… Η Μόνικα που την τσιμέντωσε μας αρρώστησε. Η Δώρα… Η Σταυρούλα… Η Νεκταρία. Σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή τώρα δεν μάθαμε όνομα. Μόνο ηλικία. 36 χρόνων. Νέο κορίτσι. Το πρωί έβγαζε φωτογραφίες αγκαλιά με τον τύπο και λίγες ώρες μετά την σκότωσε. Όπως και με την 31χρονη στη Δάφνη… Το… ρεπορτάζ είναι ελλιπές. Η συνείδηση μας ακόμη πιο ελλιπής. Χειρότερη από το ρεπορτάζ.
Τα στοιχεία λιγοστεύουν και οι γυναίκες, οι δολοφονημένες γίνονται αριθμοί. Ντροπή μας. Όποιος επιχειρεί να μας κάνει να συνηθίσουμε το τέρας θα φάει τα μούτρα του. Γιατί θα υπάρχουν και οι φωνές που θα λένε, θα φωνάζουν, θα κραυγάζουν ότι είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Άνθρωποι. Νεκροί. Δολοφονημένοι. Είχαν ονόματα, παιδιά, εγγόνια, ζωές. Είχαν έναν πατέρα και μια μάνα, αδέλφια που τους κλαίνε. Που θρηνούν.
Είτε σκόπιμα, είτε από λάθος, η γυναίκα υποχωρεί και γίνεται αριθμός. Όπως γράφτηκε στα social media 15η γυναικοκτονία και το μόνο που μάθαμε είναι να μετράμε. Η κοινωνία όμως δεν έχει μείνει μετεξεταστέα στα μαθηματικά. Αλλού έχουμε πέσει κάτω από τη βάση. Αλλού πιάσαμε πάτο. Στη συμπεριφορά. Και στην προστασία των αδυνάμων. Ντροπή μας.
