Όση και να’ναι η δύναμη μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου…
Προσπαθώ, παλεύω από την πρώτη στιγμή που είδα αυτή τη φωτογραφία, αυτή την αγκαλιά να γράψω κάτι…
Γιατί είναι μια αγκαλιά που κρύβει πολύ και βαθύ πόνο. Γιατί οι αγκαλιές πρέπει να είναι μόνο για καλό λόγο. Γιατί οι αγκαλιές δεν πρέπει να κρύβουν θάνατο… Γιατί δεν πρέπει να χαλάει η σειρά. Γιατί δεν πρέπει κορίτσια σαν την Ελένη, τη Γαρυφαλλιά, την Ερατώ να χάνουν τη ζωή τους… Γιατί δεν πρέπει η κοινωνία μας να είναι έτσι. Γιατί δεν πρέπει να σφίγγεται η καρδιά μας. Γιατί δεν πρέπει η μία μάνα να αγκαλιάζει την άλλη επειδή έχουν δολοφονηθεί τα παιδιά τους… Όχι, δεν πρέπει να είναι αυτός ο κοινός παρανομαστής μιας τέτοιας αγκαλιάς… Γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες αγκαλιές…
Αντί να αγκαλιάζει η μαμά της Ελένης την μαμά της Γαρυφαλλιάς, θα έπρεπε να σφίγγει στην αγκαλιά της την Ελένη… Την κόρη της. Το παιδί της. Και τη Γαρυφαλλιά η δική της μαμά. Και την Ερατώ, η μάνα της Ερατούς. Ναι… Έτσι θα έπρεπε να είναι ο κόσμος μας. Φτιαγμένος από ανθρώπους και μόνο. Να μην υπάρχουν τέρατα… Να μην γεννάει καμιά μάνα δολοφόνους. Να μην θρηνεί καμιά μάνα παιδιά που έγιναν θύματα.
Αυτό θα έπρεπε. Αλλά δεν γίνεται. Κι έτσι μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκει παρηγοριά σε μια τέτοια αγκαλιά… Μια ολόκληρη κοινωνία αναζητάει την ελπίδα σε μια τέτοια αγκαλιά. Δακρύζει, συγκινείται, κλαίει… Αλλά μετά θάνατον. Μετά από τρεις θανάτους. Από τρεις δολοφονίες. Τρεις γυναίκες που χάθηκαν. Τρεις γυναίκες που δολοφονήθηκαν. Τρεις μάνες που αγκαλιάστηκαν. Αγκάλιασαν η μία τον πόνο της άλλης. Σα να’θελαν να κρύψουν εκεί μέσα την Ελένη, τη Γαρυφαλλιά, την Ερατώ… Να τις προστατεύσουν… Να τις φυλάξουν από τα τέρατα.
Δεν ξέρω τι να γράψω… Πρώτη φορά στη ζωή μου τα χάνω μπροστά σε μια αγκαλιά… Να χαμογελάσω; Να κλάψω; Χαμένα τα’χω… Ζητώ βοήθεια. Τη βρίσκω στη Χαρούλα… Ναι την Αλεξίου. Σε έναν στίχο της: «Όση και να’ναι η δύναμη μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου…». Ναι ρε Χάρις… Ναι… Αυτό ακριβώς. Τα είπες όλα. Αυτό.
