Σε αγαπάς;
Δεν θυμάμαι ποτέ να τσιγκουνεύτηκα το «σ’ αγαπώ». Σε καμία σχέση μου. Κάποιες φορές μπορεί να έφτασα σε σημείο υπερβολής αλλά από το να το τσιγκουνεύεσαι καλύτερα να υπερβάλλεις… Άλλωστε κανένας δεν έβλαψε ποτέ κάποιον λέγοντας του πολλές φορές «σ’ αγαπώ». Ε;
Με την Έλενα, την κόρη μου, το λέμε κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο… Κι αυτές οι δυο λέξεις τα αλλάζουν όλα. Κάνουν το τηλεφώνημα μαγικό. Κι ας είναι αυτό το πρωινό, στις 7.45 πμ πριν φύγει για το σχολείο… Ή το βραδινό, της καληνύχτας… Μεγάλη δύναμη το «σ’ αγαπώ»… Πολύ. Σου αλλάζει το σύμπαν… Δεδομένο.
Ξέρεις όμως κάτι; Όσο μεγάλο και δυνατό είναι το «σ’ αγαπώ», τόσο μεγαλύτερο θα γίνεται αν έχει έστω μια μικρή δόση και από το «μ’ αγαπώ…». Να σ’αγαπάς. Ναι… Γιατί για να σ’ αγαπάς, πρέπει να βρίσκεις λόγο για να το κάνεις. Να έχεις κάτι να σ’ αγαπάς… Να είσαι καλός σύντροφος, καλός μπαμπάς, καλός σύζυγος, καλός φίλος, καλός γκόμενος (έστω), καλός άνθρωπος (το μέγιστο). Να είσαι καλός γενικά.
Να σε βλέπεις και να χαίρεσαι, όχι να σιχτιρίζεις… Κι όχι τόσο στον καθρέφτη, όσο τις στιγμές που στρέφεις το βλέμμα σου εντός σου. Κι άκου… Να βλέπεις φως και να μπαίνεις. Όχι σκοτάδι… Και στο λέει ένας τύπος που εδώ και καιρό ζει στα σκοτάδια του… Αλλά ψάχνει το φως. Αυτό που μπορεί να έχει αφήσει αναμμένο μπας και περάσει μια βόλτα και από τον εαυτό του. Αυτόν που αποφεύγει να δει… Αυτόν που δουλεύει σαν τρελός για να μην το δει… Αυτόν που αναρωτιέται αν τον αγαπάει… Που ελπίζει να τον αγαπάει ακόμη… Κι όχι γιατί έχει βλάψει κάποιον. Όχι… Απλά γιατί σιγά σιγά την συνηθίζει τη μοναξιά και την βαφτίζει «ησυχία». Δεν είναι. Είναι σιωπή, που την σπας μιλώντας στον εαυτό σου, τραγουδώντας στον εαυτό σου, ψάχνοντας τον εαυτό σου… Αυτόν που ρωτάς «ρε σ’ αγαπάς;»….
Που θα πάει, θα απαντήσει… Για να αλλάξει το σύμπαν του.
Περιμένω τα μηνύματά σου στο Instagram
