Τα παιδιά, να σώσουμε τα παιδιά!

Ο Γιάννης που προσπαθούσε να αλλάξει τον κόσμο με τις φωτογραφίες του. Να τον κάνει λίγο πιο δίκαιο. Έτσι πίστευε. Έτσι έλεγε. Ο Γιάννης έχει τραβήξει, κατά την ταπεινή μου άποψη, μία από τις πιο συγκλονιστικές φωτογραφίες όλων των εποχών. Μία από αυτές που του έδωσαν το Βραβείο Πούλιτζερ το 2016. Έναν πατέρα-πρόσφυγα που πηγαίνει από το πουθενά στο άγνωστο, μέσα στη βροχή, κρατώντας αγκαλιά την κόρη του… Ο Γιάννης «έφυγε»… Αν ζούσε θα ήταν στην Ουκρανία. Και θα έβγαζε τέτοιες φωτογραφίες.

Δυστυχώς. Γιατί σε κάθε πόλεμο κόσμος ξεριζώνεται. Οικογένειες διαλύονται… Τα πιο τυχερά θα πάνε κάπου με τη μαμά και τον μπαμπά τους. Τα λιγότερο τυχερά με έναν από τους δυο. Κάποια με ακόμα λιγότερη τύχη χωρίς κανέναν από τους δυο γονείς τους. Και τα πιο άτυχα δεν θα πάνε πουθενά. Θα θαφτούν εκεί που σκοτώθηκαν… Τυχερά (όσο μπορεί να είναι) και άτυχα είναι θύματα. Θύματα του πολέμου. Θύματα των μεγάλων. Όλων εμάς που εδώ και 2022 χρόνια δεν μπορούμε να πετύχουμε το αυτονόητο. Να αγαπήσουμε τον διπλανό μας. Ή τουλάχιστον να μην σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον… Ή έστω, να σώζουμε τα παιδιά. Το μέλλον…

Να μην τα ξεριζώνουμε από εκεί που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν. Να μην διαλύουμε τις οικογένειες. Να μην τους στερούμε τα βασικά της ζωής. Να μην τους στερούμε την ίδια τη ζωή. Παιδιά που δεν ξέρουν τι σημαίνει πόλεμος. Που δεν ξέρουν τον Ζελένσκι, τον Πούτιν, τον Μακρόν, το ΝΑΤΟ… Που δεν έχουν δει ποτέ τους ειδήσεις. Και που γίνονται η είδηση. Με τον θάνατο, την ορφάνια, τον ξεριζωμό τους… Που χάνουν το χαμόγελο τους.

Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη αμαρτία από αυτό; Δεν υπάρχει. Τα παιδιά! Να σώσουμε τα παιδιά! Να μείνουμε άνθρωποι… Έστω αυτό. Και να ξημερώσει μια μέρα, βρε αδερφέ, που όλα θα είναι πάλι όπως παλιά… Που θα είναι όμορφα. Ή έστω κανονικά… Αλλά τώρα προέχει να σώσουμε τα παιδιά. Να ανοίξουμε μια αγκαλιά για τα παιδιά. Να ζήσουν τα παιδιά. Να σωθούν. Και να τους ζητήσουμε μια μεγάλη συγγνώμη… Α… Και να παρακαλάμε να μη μας ρωτήσουν «γιατί;»… Τι να τους πεις…; Τι να πεις;