Γυναίκα είναι…
Ψάχνω να βρω λέξεις. Μεγάλες και σπουδαίες. Για αυτό το θαύμα. Για εσάς. Για τα κορίτσια. Για τις γυναίκες. Για τις μανάδες. Για τις συντρόφους. Για τις συζύγους. Για τις κόρες. Για τις ερωμένες. Για τις φίλες. Για όλες.
Για εκείνες που γνώρισα. Για εκείνες που φαντάστηκα. Για εκείνες που θα γνωρίσω. Για εκείνες που πληγώθηκα. Για εκείνες που πλήγωσα. Για εκείνες που έκανα ευτυχισμένες. Για εκείνες που με έκαναν ευτυχισμένο… Για εκείνες που έχουν να θυμούνται έστω μια στιγμή. Για εκείνες που έχουν να θυμούνται μια ζωή. Για εκείνες που παλεύουν να ξεχάσουν… Για εκείνες που δεν ξεχνώ. Για εκείνες που δεν θέλω να θυμάμαι… Για όλες.
Ψάχνω να βρω τι να πω, τι να γράψω… Τι να σημαίνει άραγε γυναίκα, για κάποιον που τις αγάπησε, που τις αγαπάει και θα τις αγαπάει πολύ…
Ποια είναι η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μου, όταν ακούω τη λέξη γυναίκα; Η πρώτη, όχι η μόνη…
Αγκαλιά; Πολύ τρυφερό. Έρωτας; Πολύ παθιασμένο. Συντροφικότητα; Πολύ μακρινό… Ένταση; Πολύ λάθος… Ευτυχία; Πολύ ουτοπικό.
Πολλές οι λέξεις, περισσότερες οι στιγμές που γίνονται μεμιάς αναμνήσεις…
Και σχεδόν στα μισά της διαδρομής μπορείς να ξέρεις πια αρκετά για τις γυναίκες. Ή και τίποτα. Γιατί;
Γιατί η γυναίκα, ναι αυτό είναι… Είναι θάλασσα. Θάλασσα.
Βουτάς. Κολυμπάς. Πνίγεσαι.
Την αγαπάς με όλο σου το είναι…
Ταξιδεύεις…
Πας όπου θες μαζί της. Έτσι νομίζεις. Σε πάει εκείνη τελικά. Όπου θέλει. Στα ρηχά, στα βαθιά, στο φως, στα σκοτάδια.
Λες την έχω, την κατέκτησα κι άξαφνα από τον αφρό βρίσκεσαι στον βυθό… Φτου κι απ’την αρχή…
Γαλήνη-τρικυμία, ένα τσιγάρο δρόμος. Από τη μια στιγμή στην άλλη…
Μ’αγαπάς; Σ’αγαπώ…
Θάλασσα…. Ναι αυτό είναι η γυναίκα.
Εκεί που όλα αλλάζουν. Εκεί που όλα φτιάχνουν.
Πόσο δυνατές είστε…! Θάλασσα…
Χρόνια σας Πολλά…
