Όταν συνοδεύεις ένα κορίτσι…

Θα είμαι όμως πάντα έτοιμος να μαλώσω, να χαστουκίσω, να παίξω ξύλο με όποιον προσβάλλει το κορίτσι που συνοδεύω… Ακόμη και αν την έχω γνωρίσει πριν από ένα λεπτό. Όχι γιατί μου ανήκει. Αλλά γιατί δεν ανέχομαι κάποιος, ο οποιοσδήποτε, στο όνομα του… χιούμορ, της σάτιρας ή της ηλιθιότητας που τον δέρνει, να την προσβάλλει. Δεν ανέχομαι και δεν θα το επιτρέψω. Θα αντιδράσω.

Κι όχι μόνο για το κορίτσι αλλά για οποιονδήποτε άνθρωπο μου.

Ακούω πολλά «τσιτάτα» από χθες που ο Γουίλ Σμιθ, χαστούκισε αυτόν τον τύπο… Πολλά από όλα αυτά που μας έχουν κάνει να βλέπουμε το άσπρο-μαύρο και το μαύρο -άσπρο. Όλα σε ένα πλυντήριο για να βγουν γκρι.

Άκουσα ότι «δεν γίνεται να επικροτείς τη βία»… Μεγαλύτερη βία από αυτό που έκανε αυτός ο τύπος σε αυτό το κορίτσι, δεν υπάρχει. Αλλά ξέχασα… Ήταν χιούμορ! Απλά δεν ρώτησε κανείς το κορίτσι πως ένιωσε. Καταδικάζουμε την αντίδραση του Σμιθ και δεν ασχολούμαστε με την αθλιότητα. Όχι. Ασχολούμαστε. Εξάρουμε την… ψυχραιμία αυτού του τύπου όταν ο Σμιθ του έριξε χαστούκι.

Και με μέσο τη γενίκευση και την πολιτική ορθότητα που εξελίσσονται στη μεγαλύτερη μορφή φασισμού, πέφτουμε να φάμε, να κατασπαράξουμε έναν άντρα ο οποίος υπερασπίστηκε ένα κορίτσι που έπεσε θύμα ενός τύπου, ο οποίος θεωρεί την ασυδοσία, την αγένεια και την προσβολή… χιούμορ.

Δίνουμε χώρο, θάρρος και θράσος, σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να προσβάλλουν ένα κορίτσι, έναν άνθρωπο γενικά για το πρόβλημα του. Δεν μπορούν. Κι αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο προς όλους με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος και τίμημα. Ακόμη και με τον λάθος. Το μέγιστο πρόβλημα ήταν η συμπεριφορά αυτού του τύπου. Αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Σμιθ.

Ο Χρήστος Χωμενίδης το είπε ακριβώς όπως το σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή: «Ένας άντρας πρέπει να είναι διατεθειμένος και να έρθει στα χέρια, και να φάει ξύλο και να ρίξει ξύλο υπερασπιζόμενος τη γυναίκα που συνοδεύει.

Όχι βεβαίως από ιδιοκτησιακή αντίληψη. Αλλά από ένα αρχαίο αίσθημα τιμής. Ανδρείας. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις, λεβεντιάς. Που αν χαθεί, θα καταντήσουμε άχθος αρούρης».

Αυτό ακριβώς. Όχι για επίδειξη. Ούτε από κτητικότητα. Αλλά από αυτό το αίσθημα προστατευτικότητας που υπάρχει μέσα σε έναν άντρα από την ώρα που γεννιέται. Και δεν θα το απωλέσουμε ποτέ. Είναι χρέος του άντρα να υπερασπιστεί, να προστατεύει ό,τι αγαπά. Χρέος.

Για να μην γίνουμε «ζούγκλα». Ναι. Να μην μπορεί ο κάθε «παπάρας» να προσβάλλει τα κορίτσια εκεί έξω. Σήμερα με χιούμορ, αύριο με χειρονομίες, μεθαύριο κάπως αλλιώς.

Μακάρι ο Σμιθ και ο κάθε Σμιθ να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να πλακωθεί με κάποιον. Αλλά μακάρι και ο κάθε «παπάρας» να κατάλαβε ότι δεν μπορεί να προσβάλλει ένα κορίτσι. Για κανέναν λόγο. Ποτέ και πουθενά. Στα Όσκαρ, στο σπίτι, στο δρόμο…

Δεν ξυπνάμε και λέμε «θα πλακώσουμε κάποιον σήμερα». Ξυπνάμε και κοιμόμαστε όμως έτοιμοι να υπερασπιστούμε το κορίτσι μας, τον άνθρωπο μας απέναντι στους «παπάρες». Με όποιον τρόπο χρειαστεί. Και μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ. Να κατάλαβαν όλοι αυτοί πως δεν μπορούν να προσβάλλουν. Έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Υγ. Όταν λες «είσαι το κορίτσι μου» δεν σημαίνει ότι το κορίτσι σου ανήκει. Σημαίνει ότι έχεις την υποχρέωση να το υπερασπιστείς όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις. Το λύσαμε; Το λύσαμε, για να μην τρελαθούμε.