Το «Σ’αγαπώ» λέγεται σκέτο… Χωρίς «πολύ» κι «αλλά»

Από αναλύσεις μέχρι τραγούδια. Και από γράμματα μεγάλων κι επιφανών μέχρι ραβασάκια του πιτσιρίκου στο σχολείο. Η Μαλβίνα κάποτε είχε πει πάνω-κάτω στον Χαριτόπουλο ότι το να του λέει «σ’αγαπώ» της φαίνεται άδικο για αυτό που νιώθει, εφόσον το έχει ξαναπεί σε κάποιον άλλον. Μεγαλείο. Άλλοι για να τονώσουν το νόημα του δικού τους «σ’αγαπώ» βάζουν λέξεις όπως «πολύ». Κι άλλοι, που μάλλον δεν είναι σίγουροι για το μέσα τους, βάζουν τη χειρότερη των λέξεων. Το «αλλά». Αυτό που κανονικά θα έπρεπε να το έχουν απαγορεύσει να μπαίνει μετά το «Σ’αγαπώ». Για να μην στέλνει κόσμο στο φρενοκομείο.

Τι σημαίνει «αλλά»; Ή μ’αγαπάς ή δεν μ’αγαπάς. Αλλιώς θα μαδάγαμε τη μαργαρίτα λέγοντας «μ’αγαπάει-δεν μ΄αγαπάει- μ’αγαπάει αλλά…». Για να βολεύει. Όποιος σου βάζει το «αλλά» μετά το «σ’αγαπώ» να τον «τελειώνεις». Να του βάζεις σε μια βαλίτσα τα πράγματά του, μαζί με το «σ’αγαπώ αλλά» του και να τον στέλνεις από εκεί που ήρθε… Γιατί αν το «πολύ» είναι και λίγο του έρωτα, της τρέλας, το «αλλά» είναι της υπεκφυγής… Κι όταν είσαι αποφασισμένος να πέσεις στον γκρεμό για τον άλλον ας έχεις τουλάχιστον τη σιγουριά για παρέα. Ότι σ’αγαπάει… Για να μην φλυαρούμε. Το «σ’αγαπώ» είναι σαν το καλό ουίσκι…. Πίνεται σκέτο. Δεν θέλει ούτε καν νερό. Γενικά δεν θέλει «νέρωμα». Ή θα το π(ι)εις και θα την ακούσεις ή μην το πεις καθόλου. Άστο να το πει αυτός που θα το νιώσει στο έπακρο… Για να αξίζει.