Αν(τ)οχή. Ένα γράμμα. Άλλος κόσμος.  

Aν(τ)οχή

Μεγαλώνοντας δεν έχω δει κάτι πιο σοφό από την ελληνική γραμματική. Τίποτα. Θα έλεγα τον Θεό αλλά μέχρι να τον συναντήσω κρατάω κάποιες επιφυλάξεις.

Όποιος έφτιαξε την ελληνική γλώσσα ήταν ο σοφότερος των σοφών. Σε όλα. Ακόμη και στις σχέσεις. Στον έρωτα. Τα άλλαζε όλα μ’ένα γράμμα. Θεϊκό; Όχι. Βαθιά ανθρώπινο.

Η Ελεάνα Βραχάλη, αυτό το ξεχωριστό πλάσμα, μου έδωσε ένα παράδειγμα στο βιβλίο της «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας» αλλάζοντας το χάπι με το χάδι… Ένα γράμμα, άλλος κόσμος. Πολλά τα παραδείγματα. Αλλά αν δεν τα έχεις βιώσει, μικρή σημασία έχουν. Θα τα ακούσεις απλά ως ιστορίες…

Όπως αυτή. Ανοχή και αντοχή. Ένα γράμμα και αλλάζει το σύμπαν. Η αντοχή δείχνει πείσμα και αποφασιστικότητα. Δείχνει πάθος. Αποδεικνύει ότι ήρθες για να μείνεις. Ότι θα παλέψεις με τις δυσκολίες και θα νικήσεις. Ότι θα φτάσεις μέχρι το τέλος του κόσμου για να πετύχεις αυτό που θέλεις. Να κρατήσεις και να κρατηθείς. Ότι θα αντέξεις. Αποδεικνύει. Ναι. Αποδεικνύει.

Η ανοχή, δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω

Σε βάζει από την αρχή σε παθητικό ρόλο. Μπαίνεις από μόνος σου στη γωνία και απλά παρακολουθείς τις εξελίξεις. Παίρνεις το ρόλο του ανήμπορου. Αυτού που απλά βλέπει. Που θα δεχτεί τα πάντα αλλά δεν θα κάνει τίποτα. Που περιμένει από τον άλλο να αποφασίσει για τη δική του ζωή. Που δεν μπορεί καν να πείσει, πόσο μάλλον να αποδείξει… Που ανέχεται. Και που μάλλον δεν (θα) αντέχεται…

Η αντοχή δείχνει δύναμη. Η ανοχή αδυναμία. Αυτός που αντέχει θα τα καταφέρει. Αυτός που ανέχεται ποτέ. Γιατί στο τέλος της ημέρας, κάθε μέρας, θα βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Αυτόν που δεν μπορείς ποτέ να κοροϊδέψεις…

Αν(τ)οχή. Ένα γράμμα. Άλλος κόσμος.