Tι κάνεις; «Ερωτεύομαι!»

Δεν ξέρω αν πιστεύετε σε αυτά που λένε για την άνοιξη.

Να τα πιστεύετε. Η φύση δεν κάνει λάθος. Και να την αφήσετε να κάνει τη δουλειά της. Κάθε άνοιξη από τα λουλούδια μέχρι τα ζώα (τα κανονικά…), παθαίνουν έρωτα. Άλλα από επιλογή κι άλλα από ανάγκη. Για να αναπαραχθούν. Στους ανθρώπους μπορείς να ερωτευτείς και χωρίς να αναπαραχθείς. Να ερωτευτείς για τον έρωτα. Ή για το γαμώτο. Κι ας έχει γίνει πια πολύ δύσκολη πίστα ο έρωτας. Ο πραγματικός. Όχι αυτός που «πουλάνε». Να ξέρεις κάτι. Δεν θέλει πολλά για να ερωτευτείς. Αρκεί μια ματιά και μια μυρωδιά. Μεγάλο πράγμα η μυρωδιά. Το δεύτερο που έρχεται (μετά την πρώτη ματιά) και το τελευταίο που φεύγει. Και η άνοιξη βοηθάει και σε αυτό το κομμάτι. Όλες οι μυρωδιές είναι πιο έντονες. Σε μαγεύουν. Αρκεί να μην είσαι αλλεργικός. Κι έχω δει πολλούς αλλεργικούς. Ναι και στον έρωτα… Κυρίως από φόβο. Ή από βαθύ εγωϊσμό. Α… Κι από συνήθεια. Οι πιο μεγάλοι θα το καταλάβουν καλύτερα. Γιατί μεγαλώνοντας συνηθίζεις να είσαι μόνος και λες «που να τρέχω πάλι με έρωτες;». Να τρέξεις. Γιατί αν δεν τρέξεις σε λίγο δεν θα μπορείς ούτε να περπατήσεις… Θα παγιδευτείς στις συνήθειες σου και στη μοναξιά σου. Θα νομίζεις ότι έχεις βρει τον εαυτό σου, ότι τα έχεις καλά μαζί του αλλά στο τέλος θα τον χάσεις και αυτόν… Δεν θα σε αντέχει. Βλέπω γύρω μου και κόσμο που φοβάται μην πονέσει ξανά και δεν ερωτεύεται… Τραγωδία. Δεν είναι τυχαίο που πόνος και μόνος είναι ένα γράμμα δρόμος. Πιασμένοι χέρι-χέρι… Τους ταίζει και τους δυο ο φόβος.

Μην είστε δειλοί.

Δεν χωράει στον έρωτα δειλία. Προχώρα… Μόνο μπροστά… Να σκέφτεσαι πάντα πόσο χαρούμενος ήσουν στην αρχή κι όχι πόσο λυπημένος στο τέλος. Δεν είναι ανοησία. Είναι ζωή. ΖΩΗ.

Α! Και δες τη μούρη του άλλου όταν σε ρωτήσει «Τι κάνεις; Καλά;» και του απαντήσεις «Ερωτεύομαι…». Αρκεί.