Η ζωή μετά το παιδί

Γεια σας και πάλι αγαπημένες μου,

Εύχομαι να είστε όλες καλά και να έχετε αρχίσει τις μικρές σας εξορμήσεις!

Χθες 29/6 είχαμε επέτειο γάμου με τον άντρα μου. Κλείσαμε 2 χρόνοι παντρεμένοι, σαν ζευγάρι είμαστε σχεδόν 4 χρόνια μαζί.

Θυμάσαι όσα σου είχα γράψει για τον γάμο μου; Ο γάμος των ονείρων μου

Όπως ξέρετε όσες με ακολουθείτε όλα έγιναν πολύ γρήγορα στην περίπτωση μας. Γνωριμία, σχέση και σε λίγους μήνες κρατούσαμε αγκαλιά τον Ιασονάκο μας!

Συναισθήματα μαγικά και πρωτόγνωρα!

Φυσικά και είχαμε μέσα μας μια αγωνία για το πως μπορεί να εξελιχθεί η σχέση μεταξύ μας και αν θα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής, καθώς η πραγματικότητα είναι πως δεν γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλο και δεν είχαμε χτίσει δυνατές σχέσεις επικοινωνίας και συνεννόησης.

Όμως δεν φοβηθήκαμε στιγμή και από την αρχή που μάθαμε τα ευχάριστα για τον ερχομό του μικρού δεν διστάσαμε ούτε μια στιγμή για αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη! Βλέπετε η αγάπη του ενός για τον άλλο ή έστω ο έρωτας και ο ενθουσιασμός ήταν πολύ δυνατοί!

Σήμερα λοιπόν θέλω να σας καταθέσω τη δική μου αλήθεια και τη δική μου πορεία στο γάμο μας έτσι για να μπορέσω να βοηθήσω, να εμψυχώσω, να στηρίξω όσες από εσάς μπορεί να βιώνετε κάτι αντίστοιχο και να μην ξέρετε πως να το χειριστείτε. Φυσικά εγώ μιλάω πάντα για τη δική μου εμπειρία και η καθεμία θα κάνει αυτό που νιώθει.

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι πως όταν ήρθε ο μικρός στη ζωή ξαφνικά μας έπεσε λίγο «βαριά» η νέα καθημερινότητα. Δύσκολοι θηλασμοί, κανένας ύπνος (ακόμα κ τώρα ο Ιασονάκος ξυπνάει πολύ νωρίς), κανένας προσωπικός χρόνος και κάποιες μέρες ούτε μπάνιο (οι μαμάδες καταλαβαίνετε)!

Ίσως το περιμέναμε πιο εύκολο, ίσως λιγότερο κουραστικό, ίσως , ίσως..

Όσο περνούσαν οι μήνες η αλήθεια είναι πως αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε λίγο, να έχουμε νεύρα, να είμαστε κουρασμένοι , να μην έχουμε τον προσωπικό χρόνο που θα θέλαμε. Παρότι υπήρξε μικρή βοήθεια από γονείς (όχι καθημερινά) και πάλι νιώθαμε άτονοι , με άγχος να δουλέψουμε να τα προλάβουμε όλα και φυσικά άϋπνοι!

Μεγάλο πράγμα ο ύπνος, όταν γίνεσαι γονιός το εκτιμάς αληθινά.

Σου αλλάζει όλη τη διάθεση , η αϋπνία και η συσσωρευμένη κούραση φέρνουν στην επιφάνεια τον χειρότερο σου εαυτό . Λες και κάνεις πράγματα που όταν ηρεμείς και τα σκέφτεσαι απορείς πως φτάνεις σε μια τέτοια κατάσταση με το σύντροφο σου.

Σε όλο αυτό το έντονο κλίμα ήρθαν και οι απανωτές καραντίνες και διογκώθηκε περισσότερο.

Οριακά φτάσαμε να σκεφτόμαστε να πάρουμε χωριστούς δρόμους.
Στις ώρες νηνεμίας που ακολουθούν μετά τη φουρτούνα σκέφτεσαι όλα όσα έχεις ζήσει, τις καλές και όμορφες στιγμές , τα γλυκά λόγια τον ενθουσιασμό .. και αναρωτιέσαι… Υπάρχουν ακόμα; Ήταν αληθινά; Μπορούμε να το σώσουμε;

Στη δική μας περίπτωση το σώσαμε! Μετά από μια περίοδο με δύσκολες στιγμές προσπαθήσαμε και βρήκαμε επιτέλους μια κοινή πορεία , μια κοινή κατεύθυνση. Η αγάπη μας είναι αληθινή και μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα είχαμε. Καθημερινά προσπαθούμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό σε ό,τι κάνουμε και να ακούμε ο ένας τον άλλο.

Η έλλειψη επικοινωνίας είναι για μένα η μεγαλύτερη μάστιγα σε έναν γάμο αλλά και γενικότερα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε τον άλλο, να αφουγκραζόμαστε τις καταστάσεις και μη βάζουμε εγωισμούς μπροστά. Η ζωή είναι μικρή για να δημιουργούμε προβλήματα από μόνοι μας.

Σίγουρα τα μικροκαυγαδάκια υπάρχουν όπως σε όλες τις σχέσεις αλλά η αγάπη που έχουμε μεταξύ μας και για το παιδί μας, μας βοήθησε να ανταπεξέλθουμε.
Νομίζω πως πλέον είμαστε πιο αγαπημένοι από ποτέ, χαιρόμαστε το παιδάκι μας, κάνουμε σχέδια για το μέλλον και απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή!

Happy anniversary hubby!
Σας φιλώ και τα λέμε στο επόμενο MLvlog