To ελληνικό όνειρο του Atelier Loukia

Είναι γνωστό ότι μισώ να ακούω φράσεις όπως «αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα», «η Ελλάδα είναι μία τριτοκοσμική χώρα», «ο κόσμος θέλει το τάδε ή το δείνα» και όλες αυτές τις εξυπνάδες που συνήθως αποδεικνύουν τη δειλία μας να αναμετρηθούμε με τους δυνατούς. Συνήθως, δε, ξεστομίζονται από ανθρώπους που μόνο μιλάνε, αλλά δεν έχουν τα κότσια να παράγουν.

Όλοι δικαιούμαστε μία γνώμη, αλλά καλό είναι να την υποστηρίζουμε παράλληλα και με έργα. Αλλιώς να καθόμαστε στη γωνιά μας, να μιλάμε μόνο ακαδημαϊκά και να πίνουμε έναν ελληνικό καφέ για να περάσει η ώρα.

Γιατί όταν ξεγελαστούμε και νομίζουμε ότι αυτό που λέμε χωρίς επιχειρήματα και τόλμη ρισκάροντας παράλληλα πρώτοι, εμείς οι ίδιοι τότε απλά γελοιοποιούμαστε και χάνουμε την όποια βαρύτητα της γνώμης μας και με ένα και μόνο παράδειγμα γυρνάμε και πάλι στην τρύπα μας, κατηγορώντας τους πάντες εκτός από τους εαυτούς μας.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η καταστροφική και άκρως ερασιτεχνική επίσημη ελληνική εβδομάδα μόδας στο Γκάζι –ξανά-, που έβαλε και την ταφόπλακα σε κάθε λογική και καλαισθησία που θεωρητικά χαρακτηρίζει την μόδα, πρώτα απ' όλα ως βιομηχανία. Έλλειψη budget και για μοντέλα μόνο τους φίλους και γνωστούς του κάθε σχεδιαστή είδαμε -η επιλογή και όχι η ανάγκη θα είχε θεαματικά αποτελέσματα για τα συμπαθέστατα αυτά φιλότιμα παιδιά- μέσα σε ένα περιβάλλοντα χώρο, με περαστικούς σχεδόν και μόνο, που θύμιζε ανοιχτό βαλκανικό σαββατιάτικο παζάρι για οικιακούς θησαυρούς και μαγειρικά σκεύη του παρελθόντος. Αντί να γιορτάζουμε την ελληνική μόδα, την καταδικάζουμε μαστιγώνοντας της και καταδεικνύοντας μία μετριοπάθεια άνευ προηγουμένου. Αν και η ευχάριστη νότα ολοήμερης παρουσίασης νέων δημιουργών έδωσε μία σπίθα ελπίδας, τα υπόλοιπα συνέχισαν τον γνωστό χορό των τεράτων.

Στη ζωή, όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο και έτσι την επόμενη ημέρα η γνωστή και άκρως ταλαντούχα και εξαιρετικά δημιουργική –κλασσική σε πολλούς– σχεδιάστρια Loukia έκανε την παρουσίαση της νέας της collection στον καταπληκτικό χώρο του θεάτρου Μιχάλης Κακογιάννης στον Ταύρο.

Με την είσοδο μου στο θέατρο βρισκόμουν ήδη στην Ελλάδα που ονειρεύομαι. Περιττό να αναφέρω το υπέροχο fashion crowd που πλημύρισε το φουαγιέ και αργότερα τις θέσεις του θεάτρου, αλλά και το καταπληκτικό concept του εικαστικού Θεόδωρου Τερζόπουλου, που με υποψία τζαζ μουσικής σε συνδυασμό με έναν συνεχούς ροής χτύπο της καρδιάς, με ρυθμικές ανάσες και τονικές διαβαθμίσεις σχεδόν πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης, έβαλαν από την πρώτη στιγμή το κοινό σε μία διάθεση «νεοπαγανιστικής» trance. Υπέροχα επιλεγμένα κορίτσια έμοιαζαν να «προσγειώθηκαν» στον χώρο, περπατώντας σχεδόν με στρατιωτικό, συρτό βηματισμό, κατά μήκος ενός φωτεινού διαδρόμου σε σχήμα V. Tα μαλλιά και το μακιγιάζ είχαν όλη την γοητεία των γυναικών της αρτ νουβό, όπως μοναδικά απεικόνιζε στους πίνακες του ο Gustav Klimt, αλλά με μία τρομερή απορία στο βλέμμα των μοντέλων, που έμοιαζαν να μας περιπαίζουν ερωτικά, κοιτώντας με απορία για το θράσος μας να κατακλύσουμε τον, ιερό κατά κάποιο τρόπο, χώρο του θεάτρου.

Η Loukia είναι γνωστό ότι έχει φανατικές πελάτισσες από τον καλλιτεχνικό χώρο. Έχει επίσης σχεδιάσει κατά καιρούς και υπέροχα κοστούμια για πολλές θεατρικές παραστάσεις μεταξύ άλλων για την κολλητή της, καθήμενη και στην πρώτη σειρά, γνωστή ηθοποιό Κάτια Δανδουλάκη.

Με την έξοδο του πρώτου καφέ μαντώ-ρεντικότα μας αποκαλύφθηκε ένα εκπληκτικό σε χρώματα και υλικά patchwork στο πίσω μέρος, που έδωσε και τον τόνο για το τι θα επακολουθούσε. Υπέροχα ντελικάτα βραδινά με συνδυασμούς από οργάντζα, κεντημένη δαντέλα, σουπλαριστά σατέν και σιφόν τόσο υπέροχα κατασκευασμένα, που ήθελες να ουρλιάξεις από ικανοποίηση. Συμμετρικές σχεδιαστικές υπερβολές και ένα παλτό Βικτωριανής αναφοράς με χρυσή δαντέλα περιμετρικά αλλά και στο πλούσιο ρεβέρ-βολάν του παντελονιού, που σε κάθε βήμα έμοιαζε με tech καμπάνα φουτουριστικής ορθόδοξης εκκλησίας. Μακριά φορέματα σε μαύρο αλλά και λευκό κομμένα στο «λοξό» -τεχνική που έκανε γνωστό τον Galliano, χρόνια μετά την Loukia- με διακριτικά βολάν και ιαπωνικές origami λεπτομέρειες. Αν και λίγο μεγάλη σε διάρκεια, η παρουσίαση είχε μόνο καταπληκτικά ρούχα που θέλουν από μία σελίδα περιγραφή το καθένα και με συνολικά σαράντα ένα εξόδους, μάλλον θα θέλαμε ένα τόμο να τα περιγράψουμε. Η αίσθηση ευφορίας και ικανοποίησης του κοινού ήταν έκδηλη καθόλη τη διάρκεια του event και συμμετείχε με ανάσες αυτοϊκανοποίησης και επευφημίες, θρησκευτικής ευλάβειας. Το καταιγιστικό χειροκρότημα στο φινάλε, απέδειξε την καταξίωση της μοναδικής ελληνίδας σχεδιάστριας μετά την Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ, που θα μπορούσε να διεκδικήσει και Oscar για συμμετοχή της σε δημιουργία κοστουμιών ξένης ταινίας εποχής. Κατάφερε να μας παραδώσει μοναδικό θέαμα, αλλά και ενδυματολογική ουσία με αυθεντική ταυτότητα, υπέροχα, μοναδικά ρούχα και πάνω απ' όλα την ελπίδα ότι μόλις ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο δημιουργικής περιόδου, αντίστοιχης με αυτή των μεγάλων ζωγράφων και καλλιτεχνών.

Για μια Ελλάδα που ζορίζεται και αγκομαχά να ξεφύγει από την καφρίλα της εύπεπτης αμάθειας που την κατακλύζει την τελευταία δεκαετία, η παράδοση και η τεχνογνωσία του παρελθόντος της, μπορεί και να την επαναφέρουν και πάλι στο προσκήνιο για να διεκδικήσει δυναμικά -και γιατί όχι να κερδίσει- ένα πλουραλιστικό, διεθνές κοινό. Είναι η ώρα που το υπουργείο πολιτισμού και τουρισμού πρέπει να την συμπεριλάβουν στην επίσημη ατζέντα προώθησης του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού και να την διευκολύνουν σε παρουσίασεις και δραστηριότητες σαν πρέσβειρα των τεχνών και της ελληνικής μόδας. Φυσικά και δεν μιλάω μόνο για την εξαιρετική Loukia, αλλά και για την ταλαιπωρημένη Ελλάδα.

Μία βραδιά από εκείνες που για άλλη μία φορά απέδειξαν τη δύναμη και το σθένος ενός καλλιτέχνη που μπορεί να είναι ακαδημαϊκά και τεχνικά άρτιος, αλλά ταυτόχρονα εμπορικά έτοιμος να γίνει maison παγκοσμίου βεληνεκούς . Μία από τις ελάχιστες, τελευταίες ευκαιρίες, να ξεπεράσουμε το μίζερο παρόν και να δούμε το μέλλον με σαφήνεια, αισιοδοξία και ταλέντο πολλών οκτανίων. Άλλωστε σε δύσκολα οικονομικά περιόδους, ιστορικά αποδεδειγμένα, έγιναν οι μεγαλύτερες καινοτομίες σε καλλιτεχνικό και εμπορικό επίπεδο.

B/W images Courtesy of Giorgio Constantine, www.bontonist.blogspot.com