Βαρέα και ανθυγιεινά και για τους στυλίστες

Δεν είναι μυστικό ότι στη βιομηχανία της μόδας οι ανθρώπινες συμπεριφορές πολλές φορές αγγίζουν τα όρια του παράλογου, κάνοντας τους μεγάλους fashion players να μοιάζουν με κακούς δυνάστες ενός ιδιαίτερα καλαίσθητου αλλά τυραννικού μικρού βασιλείου, όπου όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτούς και μόνο.

Συνήθως την μεγαλύτερη κακοποίηση δέχονται οι εκπαιδευόμενοι stylists και fashion editors που πέραν των χιλιάδων διαφορετικών ρούχων και αξεσουάρ που πρέπει να κουβαλήσουν για ένα μόνο fashion shoot πρέπει να φροντίσουν και τα κουλουράκια για το σκύλο της Αμερικανίδας σχεδιάστριας Carolina Herrera, τα οποία πρέπει να παραδοθούν σωστά πακεταρισμένα, σε ατσαλάκωτη σακούλα και προς θεού χωρίς ούτε ένα ράγισμα ή σπάσιμο σε ένα από αυτά.

Όπως μας λέει η Αμερικανίδα συγγραφέας και βετεράνος του styling Charnin Morrison στο πρώτο της βιβλίο «Secrets of Stylist: An Insider's Guide to Styling the Stars» (Chronicle Books) όταν έσπασε κατά λάθος ένα και μοναδικό μπισκότο στο σακουλάκι, η συνάδελφος της fashion assistant αλλά και υπεύθυνη για το project «Dog Cookies Delivery» απελύθη από το περιοδικό Vanity Fair με συνοπτικές διαδικασίες.

Με μία πολύ προσεκτική και διορατική ματιά η συγγραφέας ρίχνει φως στο πως μπορεί κάποιος να γίνει στυλίστας με επιτυχημένα αποτελέσματα. Αποκαλύπτει μικρά μυστικά που τα μοιράζεται απλόχερα για τον τρόπο και τις πληροφορίες που πρέπει να γνωρίζει ο επίδοξος νέος επαγγελματίας, αλλά παράλληλα μας αποκαλύπτει και διάφορα πιπεράτα που της συνέβησαν στην 25χρονη καριέρα της, που περιλαμβάνει και συνεργασίες με την Jennifer Lopez, διάφορες υποψήφιες βραβείων Oscar κ.α.

Οι ιστορίες ξεκινάνε από κακοποίηση σε λεκτικό επίπεδο μέχρι συμπεριφορές που αν και φαντάζουν ψεύτικες είναι απολύτως αληθινές.

Εγώ, πάντως δεν θα ξεχάσω μερικά περιστατικά στην πολύχρονη καριέρα μου που αν τώρα με κάνουν και τα θυμάμαι με νοσταλγία τότε με τρομοκρατούσαν χωρίς, όμως, τελικά ποτέ να το βάλω στα πόδια.

Ενδεικτικά μου έχει μείνει αξέχαστη η ατελείωτη πρωινή παραμονή μου στην είσοδο του σπιτιού του πρώτου μου εργοδότη και διακεκριμένου stylist της εποχής, που σαν βοηθός του έπρεπε κάθε πρωί να πηγαίνω σπίτι του στις 9 για να τον ξυπνήσω και να ξεκινήσουμε την δουλειά. Φυσικά τις περισσότερες φορές απλά δεν άνοιγε την πόρτα και εγώ περίμενα από κάτω χωρίς να ξαναενοχλήσω, μέχρι εκείνος να πατήσει το κουμπί για να ανέβω επάνω χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση, συνήθως πέντε ώρες μετά.

Άλλο ένα εκπληκτικό συνέβη κατά τη διάρκεια μίας φωτογράφισης με τον τρομερό David LaChapelle στο Λονδίνο όπου ως βοηθός της πάντα αξέχαστης και αγαπημένης μου Isabella Blow, έπρεπε να φροντίσω να «πετάξει» ένα συγκεκριμένο διχτυωτό καλσόν από το γραφείο της hot & new Agent Provocateur στο κέντρο του Λονδίνου, μέχρι το location της φωτογράφισης στο ανατολικό Λονδίνο όπου και δουλεύαμε πέντε ακριβώς λεπτά αφότου μου το ζήτησε. Μόλις της είπα ότι θα μας πάρει άλλα δέκα λεπτά μέχρι να έρθει έγινε έξαλλη, με βούτηξε από το λαιμό και με κόλλησε στον τοίχο να με πνίξει. Ακριβώς επειδή ήταν γυναίκα δεν μπόρεσα να σηκώσω χέρι ούτε να αντισταθώ -θα ήταν πολύ γελοίο θέαμα- και ευτυχώς με έσωσε κυριολεκτικά από τα χέρια της ο LaChapelle!

Ενώ της εξηγούσαν ότι η συμπεριφορά της ήταν υπερβολική εκείνη συνέχισε να μου φωνάζει καθώς επέμενε ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα εγώ να καθυστερώ την φωτογράφιση και να παρακούω τις εντολές της μπροστά στον iconic φωτογράφο David LaChapelle.

Σοκαρισμένος κατάλαβα ένα πράγμα που μου έγινε μάθημα ζωής για πάντα: στη μόδα ακόμη και ο φόνος συγχωρείται αρκεί να έχεις το σωστό ρούχο για τη σωστή φωτογραφία και προπαντός στην ώρα του.

God Save The Blow.