H Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες

Βρέθηκα για μερικές ημέρες στο Βερολίνο στο πλαίσιο μερικών πολύ σημαντικών εκθέσεων μόδας για επαγγελματίες, όπου όχι μόνο έκανα τρομερές νέες γνωριμίες, αλλά είδα και την ανδρική σειρά ρούχων μου Conquistador να «χτυπάει» επάξια υπέροχα μαγαζιά σε μερικές από τις πιο urban cool capitals της Ευρώπης.

Η χαρά μου δεν ήταν μόνο ότι τους άρεσε πολύ το επίπεδο και η καινοτομία της δουλειάς μου, αλλά και ότι κατάφερα να διασφαλίσω τις όποιες εγγυήσεις προκειμένου να συνεργαστώ μαζί τους καθώς από Ευρώπη, Αυστραλία και Αμερική το σίγουρο για αυτούς είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε πόλεμο.

Δυστυχώς, δεν βλέπουν στην τηλεόραση την πλειοψηφία αποκαρδιωμένων συνετών Ελλήνων που προσπαθούν να ορθοποδήσουν από τη λαίλαπα των εξελίξεων και μαθαίνοντας από τα λάθη τους να δουν το μέλλον με αισιοδοξία και πρακτικό way out.

Βέβαια, επειδή η ελληνική ξευτίλα θα έπρεπε να είναι συνώνυμο, πλέον, με την ελληνική υπηκοότητα που αναγράφεται στην ταυτότητα, συνάντησα μεταξύ άλλων και έναν «Ελληνάρα» καταστηματάρχη από την βόρεια περιφέρεια της χώρας που παρόλο που ο επίσης Έλληνας πασίγνωστος αντιπρόσωπος επώνυμων ρούχων χρεοκόπησε την εταιρεία του πρόσφατα και τον «φέσωσε» 300.000 ευρώ, ο καταστηματάρχης επέμενε ότι αν γύριζε το χρόνο πίσω πάλι τις ίδιες παραγγελίες θα έκανε από τον ίδιο αντιπρόσωπο.

Κοινώς τα πάθημα όχι μάθημα έγινε, αλλά αποδείχτηκε η ηλίθια ξεροκεφαλιά ενός πρώην πιθανού ζωέμπορου που βλέποντας έτοιμο φαί πήγε και άνοιξε μαγαζί με ρούχα και πήρε έτοιμες ιταλικές και βρετανικές φίρμες για να κάνει και αυτός την φίρμα, παραπαίουσα πλέον, λαϊκής αποδοχής.

Το Βερολίνο «βούλιαξε» από επισκέπτες, τα μαγαζιά έμειναν ανοιχτά μέχρι αργά, οι εκπτώσεις είχαν τέλεια φετινά ρούχα όχι με εξευτελιστικές τιμές αλλά με σοβαρές, συμφέρουσες εκπτώσεις και οι δουλειές μας έγιναν σε πλαίσιο πολιτισμένο, ευχάριστο και πάνω από όλα δημοκρατικό.

Ευχαριστώ πολύ την χώρα μου, που με έκανε να λέω ότι είμαι Έλληνας σχεδόν ψιθυριστά, να νιώθω πόσο μεγάλο λάθος κάνω που προσπαθώ να την διαφημίσω ως ένας νέος επιχειρηματίας με ένα concept που οι ξένοι το θέλουν και μπορούν, ενώ οι Έλληνες οδηγούμενοι μέρα με τη μέρα στην απομόνωση και την ολική απαξίωση από τους ομοεθνείς τους κλείνουν τα φώτα σε καθετί σύγχρονο και ελπιδοφόρο.

Ευχαριστώ, που τα καταστήματα που υπάρχουν στην χώρα μου και πουλάνε τα ρούχα μου στερούνται πολλών πελατών, γιατί το κράτος φροντίζει να τους «εξαφανίζει» με εξαιρετική μαεστρία.

Ευχαριστώ, για όλα τα παράλογα φορολογικά μέτρα που μοιάζουν να αποφασίστηκαν από μέτρια ανθρωπάκια σε παρτίδα πόκερ, μεγαλωμένα με κρεμούλα για να μην μασάνε και κουράζονται και με επαγγελματική πολιτική εμπειρία επιπέδου-δαπέδου.

Τι και αν το event τόνωσε την οικονομία της πόλης του Βερολίνου και διαφήμισε τον πολιτισμό της; Η «Ελλαδίτσα»... δεν υπάρχει! Η καλύτερη χώρα του κόσμου. Λόγια αγράμματου που φοβάται να διαβάσει.

Μία πολύ σημαντική buyer μετά από κουβέντα και ενώ έβλεπα την διάθεση της να συνεργαστούμε μου αιτιολόγησε την διστακτικότητά της: «Είχα ορκιστεί να μην ξαναδουλέψω με Έλληνες μετά από αρκετές αθετήσεις συμφωνιών και χρήματα που δεν με πλήρωσαν και θα πρέπει να παραβώ τον όρκο μου».

Ο Έλληνας του σήμερα μπορεί και να βιώνει την χειρότερη κρίση ταυτότητας από την νεότερη ιστορία του. Η ζημιά μπορεί και να είναι ανεπανόρθωτη, καθώς οι ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται καθημερινά.