Greenhushing: Το νέο φαινόμενο της βιώσιμης μόδας θυμίζει -δυστυχώς- κάτι από greenwashing

Βιωσιμότητα και μόδα, μια τεράστια συζήτηση που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον κάποιος που να μην έχει δει, διαβάσει ή ακούσει για την προσπάθεια του κόσμου της μόδας να γυρίσει το ρολόι πίσω και να προσπαθήσει να κάνει ότι είναι δυνατό για να αλλάξει τον τρόπο που παράγονται τα ρούχα και τα παπούτσια μας, μειώνοντας το τεράστιο αποτύπωμα που αφήνει η μόδα στον πλανήτη, αφού αποδεδειγμένα τώρα πια είναι ένας από τους μεγαλύτερους ρυπαντές παγκοσμίως. Το θέμα είναι ότι μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια, η οποία για να γίνει πραγματικότητα, φυσικά κοστίζει κάτι παραπάνω στα αγαπημένα brands, δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και να ρίξουν στάχτη στα μάτια των καταναλωτών με τις νέες «sustainable» ή «conscious» συλλογές τους.

Μιλάμε για τα φαινόμενα του greenwashing, γνωστού και ως «ξέπλυμα» για πολλές εταιρίες που στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν παρά ελάχιστες λεπτομέρειες στα προιόντα τους, βαφτίζοντάς τα eco friendly. Φυσικά, και τώρα πια το νομοθετικό πλαίσιο έχει έρθει για να προστατεύσει τους καταναλωτές και τον πλανήτη από τέτοια φαινόμενα, αλλά εδώ είναι που άνοιξε και η νέα συζήτηση γύρω από το νέο φαινόμενο του greenhushing.

Τελικά τι μάθαμε για τη βιώσιμη μόδα μέσα στο 2022;

Greenhushing: Γίνεται τα brands να μην γνωρίζουν ακόμη τι γίνεται στις παραγωγές τους;

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο greenwashing και το greenhushing. Το greenwashing έχει στη βάση του την έννοια της εξαπάτησης. Σημαίνει ότι μία εταιρία χρησιμοποιεί εσκεμμένα μία βιτρίνα βιωσιμότητας με σκοπό να προσελκύσει το κοινό και να πουλήσει προιόντα που δεν είναι στην πραγματικότητα sustainable. Από την άλλη το greenhushing βασίζεται στην άγνοια που μπορεί να έχει ένας κατασκευαστής γύρω από τη διαδικασία παραγωγής του, την προέλευση των πρώτων υλών του αλλά φυσικά και τις συνθήκες εργασίας των ανθρώπων που συμμετέχουν στην εφοδιαστική αλυσίδα.

Το ερώτημα που προέκυψε είναι αν τελικά το greenhushing αποτελεί έναν σοφιστικέ τρόπο για να μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε το greenwashing. Αν δηλαδή μπορεί πλέον μια εταιρία με όλα τα μέσα που διαθέτουμε να κάνει λόγο για άγνοια των υλικών της ή των συνθηκών εργασίας των υπαλλήλων της. Φυσικά και μπορούμε να δεχτούμε την άποψη ότι γίνονται λάθη, ακόμη και αν υπάρχει η καλύτερη δυνατή των προθέσεων από πλευράς της κάθε εταιρίας, αλλά σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις που θα ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν. Και εδώ ακριβώς είναι που θα κληθεί να πάρει θέση ο νόμος και να διαχωρίσει τα πράγματα.

Eating the Goober: Ένα brand που δεν πιστεύει στην απόλυτη βιωσιμότητα αλλά στην πραγματική αλλαγή

Για αυτό και οι ειδικοί μιλάνε για την αναγκαιότητα της διαφάνειας. Όσα περισσότερα brands και εταιρίες κάνουν γνωστές τις εσωτερικές τους διαδικασίες και δείχνουν πώς πρέπει να γίνονται σωστά τα πράγματα, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το ποσοστό του παραδειγματισμού. Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν την επιθυμία των εταιριών να ασχοληθούν σοβαρά με την ολη διαδικασία και να θυμηθούν όλα τα παραπάνω την επόμενη φορά που θα ζητήσουν φθηνότερα κοστολόγια για την παραγωγή τους.