Εκδότες εναντίον Bloggers

Το όνομα Sozzani είναι από μόνο του μία ιστορία.

Η κυρία πίσω από το όνομα είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Editor in chief της Vogue Italia τα τελευταία δώδεκα χρόνια, Editor in chief της Condé Nast Italia από το 1994, δημοσιογράφος, συγγραφέας βιβλίων για τη μόδα, τη φωτογραφία, την τέχνη και το σχέδιο, ιδρυτικό μέλος του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Child Priority, καλλιτέχνης και πολλά άλλα.

Πάνω απ’ όλα όμως, η Franka Sozzani είναι μία γυναίκα με ένστικτο, πολύ πιο μπροστά από την εποχή της που κατάφερε να διαβάσει πίσω από τις λέξεις και επενδύοντας στην εικόνα να αναδείξει την ιταλική Vogue ως την πιο fashionista βίβλο της παγκόσμιας βιομηχανίας.

Με κολλητούς φίλους τον Bruce Weber, τον Steven Meisel, τον Alaia και όλους τους υπόλοιπους θεούς της fashion σκηνής και αμέτρητα βραβεία για την προσφορά της στην τέχνη, την ιταλική κουλτούρα και τη δημοσιογραφία, δε θα μπορούσε κανείς να απορήσει για το μέγεθος της δύναμης αυτής της γυναίκας.

Όταν λοιπόν αυτός ο ζωντανός θρύλος αποφασίζει να μιλήσει στην ιστοσελίδα της για τους fashion bloggers, τότε το θέμα αποκτά διαφορετική βαρύτητα.

Με ένα άρθρο γεμάτο συμπυκνωμένες σκέψεις η γυναίκα της οποίας το όνομα είναι πλέον ταυτισμένο με την ιταλική Vogue, αναρωτιέται, στοχάζεται και απορεί σχετικά με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της καινούριας αυτής κάστας. Πιο συγκεκριμένα, λέει μεταξύ άλλων,

« Ποιοι είναι όλοι αυτοί, γιατί κάθονται στις πρώτες σειρές των σόου και γιατί έχουν προσωπικό σωφέρ; Θεωρούν τον εαυτό τους σημαντικό αλλά στην ουσία πιο πολύ τους απασχολεί να φωτογραφηθούν με περίεργα ρούχα παρά να εκφέρουν πραγματική άποψη. Τους βλέπω δίπλα μου σε κάθε επίδειξη μόδας και το μάτι μου κουράζεται από την υπερπροσπάθειά τους, τόσο πολύ που στο τέλος δεν τους θυμάμαι».

Συνεχίζοντας, επιμένει, «οι bloggers είναι μόδα και όπως συμβαίνει με κάθε μόδα, φουσκώνει, αποκτά φανατικούς οπαδούς και μετά απλά ξεπερνιέται. Πρόκειται για ανθρώπους αδαείς και ενθουσιώδεις που δεν έχουν εμπειρία στο χώρο και ουσιαστική γνώση πάνω στο αντικείμενο. Η γνώμη τους λοιπόν δεν έχει σημασία και νόημα».

Παρά τις στοχευμένες της παρατηρήσεις, η κυρία Vogue θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τα πάντα αλλά όχι «χαζή», ώστε να έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτό που φαίνεται να είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας.

Έτσι, κλείνοντας το άρθρο της, συμπληρώνει « το φαινόμενο αυτό είναι βέβαια ενδιαφέρων και σαν τέτοιο θα έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε. Προσωπικά, θα με ενδιέφερε να ακούσω τη γνώμη τους που φαίνεται φρέσκια και από διαφορετική οπτική γωνία. Είναι άνθρωποι που μπορεί να θυμίζουν τσίρκο με τα ρούχα τους αλλά διακατέχονται από βαθύ προσωπικό στυλ και αυθεντικότητα. Έχουν εφεύρει ακόμα και έναν καινούριο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ τους και αυτό είναι αξιοσημείωτο».

Τέλος, κλείνει λέγοντας με μοναδικά επικοινωνιακό τρόπο, « Αυτό που θα πρότεινα εγώ είναι να περιμένουμε πριν αποθεώσουμε ή μισήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Προς το παρόν, αν θα έπρεπε να παρομοιάσω τους bloggers με κάποια ασθένεια, θα τους θεωρούσα επιδημία».

Η Sozzani δεν είναι τυχαία στο θρόνο της βασίλισας της ιταλικής Vogue. Με αυτό της το άρθρο μπορεί να δείχνει τα δόντια της σε όσους θα μπορούσαν να την απειλήσουν, τους ρίχνει όμως παράλληλα για πρώτη φορά και μια γέφυρα επικοινωνίας.

Εάν μπορούσαν οι δύο φυλές της μόδας να ανακατευτούν ομοιόμορφα, φαίνεται πως η ζύμωση αυτή θα είχε σαν αποτέλεσμα τη γνώση του παρελθόντος, με το όραμα του μέλλοντος.

Περιμένουμε στωικά!