John Galliano: To τέλος ενός θρύλου

Σε μία γενικότερη, παγκόσμια τάση νεοσυντηρητισμού και φίμωσης του ελεύθερου λόγου, ένας μεθυσμένος σχεδιαστής μόδας, που δικαιωματικά ηγείται ενός από τους πιο εμπορικά και καλλιτεχνικά, οίκους μόδας του κόσμου –Christian Dior- πίνει κρασί σ' ένα bistrot στο κέντρο του Παρισιού. Δύο «έξυπνοι» τουρίστες τον αναγνωρίζουν και ξεκινάνε με κάθε τρόπο να τον προκαλούν –ενώ διαπιστώνουν ότι με δυσκολία μπορεί να αρθρώσει λέξη- προκειμένου να αποσπάσουν ένα ιδανικό θέμα για σκανδαλοθηρικά ταμπλόιντ που μπορεί να τους αποφέρει ένα γερό χαρτζιλίκι που θα συμπληρώσει το budjet του ταξιδιού τους στην λαμπερή πόλη.

Είδα το video με το συμβάν. Τυχαία (;) σωστό πλάνο, full frame κοντινό, με αποκλειστικό πρωταγωνιστή τον σχεδιαστή, χωρίς το χέρι του «οπερατέρ» να τρέμει αλλά ούτε και να αλλάζει στο ελάχιστο γωνία λήψης, παρά τι προσβολές και τα ρατσιστικά σχόλια εναντίον του ζευγαριού, που τον μαγνητοσκοπεί.
Το να κατηγορείς κάποιον γιατί γεννήθηκε κάπου που δεν εγκρίνεις, πιστεύει κάπου που δεν πιστεύεις, χαρακτηρίζεται από μια όποια διαφορετικότητα που εσύ καταδικάζεις, είναι από μόνο του εγκληματικό και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο προς ξεκάθαρη διαφωνία και γιατί όχι και δικαστική διαμάχη .

Όταν όμως είσαι ξεμέθυστος και στα λογικά σου. Όταν είσαι «κομμάτια» και μουρμουρίζεις σαν γέρος που του φταίει ο ήλιος που λάμπει, ενώ το αλκοόλ έχει «ποτίσει» το αίμα σου και ως γνωστόν ο τρελός είδε το μεθυσμένο και φοβήθηκε, τότε μιλάμε για μία άλλου είδους ρατσιστική επίθεση. Γιατί με τον κοινό νου αν κάποιος μας πρόσβαλε έτσι και το εννοούσε δεν θα είχαμε ούτε το χρόνο ούτε την ψυχραιμία να του κάνουμε artistic κοντινά και να χαχανίζουμε με τα τόσο καταδικαστέα και σοβαρά σχόλια του.
Ο κάθε νοήμων άνθρωπος ή θα τον πλάκωνε στις φάπες ή απλά θα έβλεπε ότι ο άνθρωπος χρήζει άμεσης ανάγκης για ιατρική βοήθεια για να τον γλυτώσει από την βέβαιη αυτοκτονία του λόγω δηλητηρίασης από το αλκοόλ!

Πώς γίνεται το «ζευγάρι» που θίχτηκε, να συνέχισε να τον τσιτώνει, να τον προκαλεί και μετά να ζητά τη δημόσια διαπόμπευση του χωρίς καν τελικά να προέρχονται από την εβραϊκή κουλτούρα;

Γνωρίζω καλά, ότι ο Galliano, ο Gaultier, ο Alexander Mc Queen ήταν και είναι σύγχρονες διάνοιες στο χώρο της μόδας. Κατά καιρούς έχουν εμπνευστεί από χιλιάδες λαούς, θρησκείες και παραδόσεις, κουλτούρες και φυλές, που μέσω της μόδας τους, έγιναν γνωστές ή ακόμη και αποδεκτές από ένα μεγαλύτερο κοινό που τυχόν να είχε προκαταλήψεις και ενδοιασμούς πριν τους ανακαλύψει. Το 2000 o Galliano παρουσίασε μία κολεξιόν υψηλής ραπτικής εμπνευσμένη από τους vagabonds, άστεγους που ζουν στις όχθες του Σηκουάνα στο κέντρο του Παρισιού ανάμεσα σε ιστορικά μουσεία αλλά και συνοικίες ιδιαίτερα υψηλής αντικειμενικής αξίας. Ήταν τότε που είχε ξεκινήσει να κάνει εντατικά γυμναστική για να κρατάει μυαλό και σώμα σε απόλυτη αρμονία.

Κάθε πρωί κάνοντας jogging παρατηρούσε αυτή την ξεκάθαρη ανισορροπία μεταξύ εξωφρενικού πλούτου και ανάγκης για καθημερινή επιβίωση. Το αποτέλεσμα προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων για την άρτια τεχνική του αποτελέσματος αλλά και το πόσο glamorous και αινιγματικό ήταν το vagabond chic! Ήταν όμως κι ένα δυνατό κοινωνικό σχόλιο, ένα δυνατό χαστούκι, στην γαλλική μπουρζουαζία και για πολύ καιρό μετά, κανείς πολίτης εκτός Παρισιού δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι στα έγκατα της πόλης του φωτός, το σκοτάδι ήταν βαθύ και πολύ θανατηφόρο.

Δεν υποστηρίζω τις απόψεις του, γιατί επαναλαμβάνω ήταν πάρα πολύ μεθυσμένος, αλλά δεν ξέρω τι εφιάλτη αντίκρισε όταν συνήλθε. Ούτε πιστεύω ότι πριν ακόμη γίνει προανάκριση ως αποδιοπομπαίος τράγος, απομακρύνθηκε από το πόστο του σε διάστημα μερικών ωρών, από έναν οίκο-σύμβολο, που στο ταλέντο του σχεδιαστή βασίστηκε ξανά η εμπορική και τουριστική ελπίδα για αυθεντική γαλλική κομψότητα Made in Paris.

Όταν η Kate Moss φωτογραφήθηκε να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, όλοι πήραν το μέρος της και σε χρόνο μηδέν το θέμα πέρασε στα ψιλά. Μία ατυχής στιγμή, μίας πολύ τυχερής και ταλαντούχας γυναίκας. Αυτό που ζούμε όμως τώρα, είναι μία «θυσία παραδειγματισμού» για το τέλος των σταρ σχεδιαστών και το σκύψιμο του κεφαλιού, στον μεγάλο αφέντη.
Δεν κρατήθηκαν καν οι τύποι να μάθουμε σε διάστημα μερικών ημερών πραγματικά τι έγινε. Με το φόβο μην πέσουν οι πωλήσεις ο μεθυσμένος ένοχος τιμωρήθηκε. Κανένα ελαφρυντικό, καμία καθυστέρηση. Οι παραγγελίες τρέχουν, το show του Christian Dior για χειμώνα 2011-12 θα πραγματοποιηθεί στο Παρίσι σε λίγες ημέρες και η υστερία για το ποιος τελικά θα κάνει το καθιερωμένο, χαρακτηριστικό φινάλε στο τέλος της επίδειξης θα παρατείνει την αγωνία μέχρι τελευταία στιγμή. Ένα νέο πόστο ανοίγει αλλά ποιος θα φανεί δυνατός να πει την αλήθεια; Ένα άδικο τέλος για ένα θρύλο. Και δεν μιλάω για τον John Galliano.