Ο αποκεφαλισμός της μόδας

Ο John Galliano απολύθηκε από τον γαλλικό οίκο μόδας Dior, μέσα σε δύο μέρες από την δημοσίευση του σκανδάλου με τα αντισημιτικά σχόλια, ενώ o Christophe Decarnin, του επίσης πετυχημένου γαλλικού οίκου Balmain, κάποια στιγμή στα μέσα Ιανουαρίου άνοιξε την πόρτα του ατελιέ του και εξαφανίστηκε μέχρι και σήμερα. Διασταυρωμένες πληροφορίες επιβεβαιώνουν ότι έπαθε νευρικό κλονισμό μετά και την διακοπή της συνεργασία του με την μέχρι πρότινος στυλίστρια του και νυν διευθύντρια της γαλλικής Vogue, Emmanuel Alt παράλληλα με την αυξανόμενη πίεση να παράγει ακόμη πιο ακριβά, ακόμη πιο στενά και ακόμη πιο απαραίτητα ρούχα για τη γυναικεία ειδικά γκαρνταρόμπα και ενώ οι πωλήσεις πήγαιναν περίφημα, αλλά οι εργοδότες του ήθελαν ακόμη περισσότερα. Ο ίδιος δεν είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψει στα καθήκοντά του σύντομα καθώς έχει πάθει βαριάς μορφής κατάθλιψη και ακολουθεί πολύ αυστηρή θεραπευτική αγωγή.

Το θρίλερ συνεχίζεται και με την Hannah Mac Gibson του οίκου Chloe. Χωρίς να γνωρίζει αν την επόμενη ημέρα της επίδειξης θα επιστρέψει στα σχεδιαστικά της καθήκοντα ως συνήθως για να παράγει και πάλι sold out συλλογές, όπως κάνει από το 2008, γιατί και εκεί τα αφεντικά παραμονεύουν τις κριτικές και όχι τις πωλήσεις. Αν, λοιπόν, οι κριτικές δεν είναι τουλάχιστον διθυραμβικές, χωρίς δεύτερη κουβέντα θα βρεθεί χωρίς δουλειά και ας έχει δώσει στο παρελθόν το απόλυτο φιλί της ζωής στον οίκο, μετά τις καταστρεπτικές επιλογές του προκατόχου της σχεδιαστή στο ίδιο πόστο.

Ο Stefano Pillati, από την άλλη, του οίκου-σύμβολο Υves Saint Laurent εκμυστηρεύθηκε στους New York Times δύο μέρες πριν παρουσιάσει την κολεξιόν του ότι βαρέθηκε να ακούει και να αποσυντονίζεται, όταν διαβάζει ότι τα ψωμιά του είναι μετρημένα στο πόστο που επίσης έχει κατά καιρούς δώσει πολύ επιτυχημένες εξετάσεις, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια είναι άπειρα τα σενάρια διαδοχής που του προσάπτουν και που ψυχολογικά τον επηρεάζουν αρνητικά. Ο οίκος YSL αναγκάζεται, κατά συχνά πυκνά διαστήματα, να κάνει επίσημες ανακοινώσεις προκειμένου να επιβεβαιώσει την αρμονική συνεργασία και την παραμονή του σχεδιαστή στο πόστο του.

Μέχρι στιγμής θα παρατηρήσατε ότι έχουμε κάπου στις πέντε συνολικά θέσεις-αντικαταστάσεις για σχεδιαστές που τα συμβόλαιά τους δεν έχουν λήξει. Αν υποθέσουμε ότι θα πραγματοποιηθεί και η τοποθέτηση του Riccardo Tisci από τον Givenchy στον Dior, τότε έχουμε άλλη μία σημαντική θέση-κλειδί, κενή.

Στο, δε, φινάλε της επίδειξης Lanvin το προσωπικό πλάνταξε στο κλάμα, καθώς οι φήμες λένε ότι ο σχεδιαστής του Αlber Εlbaz θα πάρει αναγκαστική μετάθεση λόγω ανωτέρας βίας, αφήνοντας, όμως, άλλη μία θέση κλειδί κενή, χωρίς ακόμη να ξέρουμε προς τα που θα μεταναστεύσει.

Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο -μπορεί και να αισθάνθηκα ότι ήταν η μεγαλύτερη εβδομάδα μόδας στη ζωή μου- ήρθε και το σόου του Louis Vuitton με την μεγαλύτερη ειρωνεία που έχω δει: αν και θεωρητικά είχε σαφείς αναφορές σε πολυτελή ξενοδοχεία του 1940, ολίγον από την ταινία «Ο θυρωρός της νύχτας» και μερικές φλασιές από παλιό Hollywood movie glamour, στην πραγματικότητα είδα όλη την γκαρνταρόμπα με σαφής αναφορές στην Eva Brown, σύντροφο φυσικά του ναζιστή και τύραννο Hitler (για τον οποίο να αναφέρουμε ότι ο Galliano, δήλωσε ότι τον αγαπά στο γνωστό βίντεο ντοκουμέντο που τον καθαίρεσε και απομακρύνθηκε από τον Dior). Ο οίκος Dior είναι στο νούμερο τέσσερα της παγκόσμιας κατάταξης σε έσοδα και ο οίκος Louis Vuitton στο νούμερο d;yo για είδη πολυτελείας. Και οι δύο ανήκουν στον κολοσσό LVMH! Άρα ή ο Marc Jacobs έκανε μία σαφή και ειρωνική αναφορά στο θέμα Galliano, κάτι σαν το μεσαίο δάχτυλο ανασηκωμένο στους ιδιοκτήτες του μπροστά στα μάτια τους, ή απλά εμπνεύστηκε από όλη αυτή την σαπουνόπερα και δημιούργησε μία αντικειμενικά ιδιαίτερα επιτυχημένη κολεξιόν. Το μόνο μείον η επανεμφάνιση της Kate Moss στην πασαρέλα ολίγον γερασμένης, να καπνίζει φουγάρο με άπλετη κυτταρίτιδα στα πόδια και «μπυροκοιλίτσα». Καλό είναι να φεύγουμε από το πάρτι όταν ακόμη τα πάντα είναι στη θέση τους. Τα νιάτα είναι αδηφάγα και η αυτογνωσία πολύτιμη. Κεντρική ιδέα αλλά και συμπέρασμα τρόμου; Η μόδα πέρασε σε χέρια επικίνδυνων επενδυτών που την κατέβαλαν με την βιασύνη τους για άμεσο επεκτατισμό και γρήγορα κέρδη. Τώρα που η Ευρώπη και η Αμερική δεν διανύουν τις καλύτερες οικονομικά περιόδους τους για να καταναλώσουν όπως παλιότερα, κάνουν κινήσεις πανικού για να μειώσουν έξοδα -4.500.000 ευρώ το μήνα έπαιρνε ο John Galliano-, αλλά και να επιβάλλουν μία ξεκάθαρη επίδειξη δύναμης στο ξεχασμένο σιγά σιγά κομμάτι της ουσίας της μόδας, που είναι κοινωνιολογικήαναφορά και λατρεία στην τέχνη του ενδύματος. Οι σχεδιαστές λειτουργούν σαν πιόνια του επιτραπέζιου Monopoly με περιορισμένης διάρκειας ζωή και πολύ μα πολύ ψεύτικο χρήμα.