Post-internet fashion: Όταν το viral γίνεται αυτοσκοπός της μόδας

«Aυτό είναι επανάσταση αγαπημένε μου Christian! Tα φορέματά σου έχουν ένα εντελώς New Look»: αυτή η φράση της Carmel Snow, Editor-in-Chief του αμερικάνικου Harper’s Bazaar στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ευθύνεται για την καθιέρωση του στυλ που έκανε παγκοσμίως γνωστό τον Οίκο Dior και έφερε στο προσκήνιο μία ολόκληρη τάση που αναδείκνυε τη γυναικεία μέση και σιλουέτα. Μιλάμε για το ομώνυμο «New Look» και βρισκόμαστε στο 1947. Η μόδα πάντα φλέρταρε με την πρόκληση. Πάντα λάτρευε, λατρεύει και θα λατρεύει να προκαλεί, να ξεσηκώνει, να κλείνει το μάτι, να ειρωνεύεται οτιδήποτε θεωρούμε δεδομένο. Το «νέο», όμως και το «ανατρεπτικό» έχουν περάσει στο επόμενο level όταν μιλάμε για μία εποχή που ό,τι μας σοκάρει κρατάει για λίγα λεπτά, μέχρι να διαβάσουμε και να δούμε κάτι που θα μας ξαφνιάσει περισσότερο. Την εποχή του Twitter/X, του Tik Tok και του «γερασμένου» Instagram (το Facebook δεν το βάζω καν στην εξίσωση χωρίς τη λέξη «boomer» δίπλα του) ο εντυπωσιασμός και η «επανάσταση» είναι κάτι που διαρκεί μέχρι την επόμενη ανάρτηση. Παροδική και αναλώσιμη.

It's all about the show...

Και το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε δεδομένα μόδας. Μπορεί η Snow να έλεγε το ίδιο στον Demna και τις φλεγόμενες βάτους του το φθινόπωρο του ’20 ή στον Alessandro Michele για το show του με τα ομοζυγωτικά δίδυμα για το καλοκαίρι του ’23, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θα ήταν «επαναστατικό» δεν θα ήταν η ίδια η τάση, δεν είναι πια ποτέ η τάση, είναι το performance. Σε μία εποχή που δεν γίνονται όλα για τη μόδα, αλλά όλα για το πώς φαίνεται η μόδα η αλλαγή της σχεδιαστικής πραγματικότητας είναι μονόδρομος. Όπως οι τεκτονικές πέτρες μετατοπίζονται στο σεισμό, έτσι και το ενδιαφέρον του κοινού ορίζει την παραγωγή των brands και κάνει τα θεμέλια της αισθητικής να τρίζουν.

Balenciaga Fall '22: O Demna Gvasalia χώρεσε όλη τη δυστοπία του 21ου αιώνα σε ένα show

Η Günseli Yalcinkaya, podcaster και features editor στο Dazed, έγραψε πρόσφατα ένα άρθρο για την άνοδο της Post-internet μόδας. Με αφορμή μία φάρσα που ήθελαν να κάνουν οι φίλοι της, γεμίζοντας ακαθαρσίες μία τσάντα Telfar των 300 Ευρώ και αφήνοντας την μόνη στο κέντρο της Times Square για να δουν ποιος θα πάει να την πάρει και να τον ανεβάσουν στα social, προβληματίστηκε για αυτό που προβληματιζόμαστε όλοι μας κάθε μέρα που τσεκάρουμε το feed μας. Πρέπει όλα να είναι «αναλώσιμα» για να τραβήξουν τη προσοχή μας, πρέπει να ποστάρονται, να αναπαράγονται, να φωτογραφίζονται, να κάνουν buzz. Ακόμα και η μόδα; Ίσως, ειδικά η μόδα!

Μία γενιά νέων brands, όπως οι Praying, Maxime Beiny και ΟGBFF, δημιουργούν «άσχημα» ρούχα με τεράστια logos, motos όπως «So good, so bad, so what?» και «My boyfriend won’t mine» και απλοϊκά, 90s πατρόν με σκοπό όχι να κολακεύσουν κανέναν ή να αναδείξουν την προσωπική του αισθητική -πόσο μπορεί να το κάνει αυτό ένα φούξια, one size T-Shirt με χαλαρή λαιμόκοψη;- αλλά να γίνουν viral. Παλιά ντυνόμασταν για να νιώσουμε καλά, να κάνουμε ένα statement, τώρα αρκεί να φοράμε «Insta-friendly» κομμάτια και θα πιάσουμε το hype της εποχής.

Sagging: Η ανατρεπτική τάση από τα 00s είναι πάλι επίκαιρη και πιο sexy από ποτέ

Meta-irony

Τα memes έχουν φύγει από τα tablets και τις οθόνες των smartphones και έχουν δημιουργήσει μία «διαδικτυακή γλώσσα επικοινωνίας» που μιλιέται πλέον στα μεγαλύτερα fashion brands του πλανήτη. Όσα περισσότερα reaction έχει μία ανάρτηση τόσο μεγαλύτερες πωλήσεις θα έχει το κομμάτι, ακόμα και αν είναι βρώμικο στη μέση μίας πλατείας ως μέρος ενός σκηνικού μιας φάρσας. Δεν έχει σημασία να είναι ωραίο, έχει σημασία να το δουν όσο το δυνατόν περισσότερoι. Χαρακτήρες της pop culture πάντα χρησιμοποιούνταν στην μόδα, ολόκληρη η Y2K αισθητική βασίστηκε πάνω σε αυτό, δεν είναι κάτι καινούργιο. Το καινούργιο είναι το ότι πλέον κατασκευάζονται ρούχα ειρωνικά, ειλικρινή, ας τα πει ο καθένας όπως τα αισθάνεται, με μοναδικό αυτοσκοπό το «να κυκλοφορήσουν» στον φρενήρη κόσμο του διαδικτύου. Αν θα «ζήσουν» και στον πραγματικό, δεν μένει παρά να περιμένουμε να το δούμε…