#PFW Day 1: Βρεθήκαμε μέσα στα shows των Οίκων Dior και Koché

Dior: «When Women Strike, the World Stops»
… αυτή ήταν μόνο μία από τις πολύχρωμες επιγραφές με φράσεις που αιωρούνταν από πάνω μας μέσα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο κέντρο των «Κήπων του Κεραμικού» (aka «Le Jardin des Tuileries») που βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού, ανάμεσα στην πλατεία Concord και στο Μουσείο του Λούβρου. Άλλες φράσεις που ίπταντο μέσα στο επιβλητικό παραλληλόγραμμο δωμάτιο; «Feminine Beauty is a Ready-Made», «We are All Clitoridean Women», «Consent» και άλλα γραπτά μηνύματα-έργα τέχνης της φεμινίστριας καλλιτέχνιδας Claire Fontaine.

Στην είσοδο του χώρου υπήρχαν μόνο τρεις λέξεις: «Ι Say I»: ο τίτλος τόσο του ποιητικού μανιφέστου της Ιταλίδας Carla Lonzi υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων που δημοσιεύτηκε το 1971, όσο και της ομώνυμης έκθεσης που θα λειτουργήσει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Ρώμη από τον Μάρτιο και αφορά μία αναθεωρημένη προσέγγιση του ρόλου και της φύσης της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία. Η έκθεση έχει ως βασικό χορηγό τον Οίκο Dior δείχνοντας ξεκάθαρα την τοποθέτηση της Creative Director του brand, Maria Grazia Chiuri, υπέρ των αγώνων για την κατοχύρωση των γυναικείων δικαιωμάτων/διεκδικήσεων/αγώνων. Η Chiuri όμως προσεγγίζει τον φεμινισμό με ένα τρόπο βαθιά ευαίσθητο και καλλιτεχνικό. Δεν προκαλεί «φωνάζοντας», διεκδικεί προβάλλοντας μέσα από τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική ιστορία την αναγνώριση όλων των έργων και των γυναικείων επιτευγμάτων. Παραδειγματίζει και εμπνέει με όπλο της τη μόδα και την απήχησή της στην καρδιά όλων μας.

Γιατί μπορεί το περιβάλλον του fashion show να βροντοφώναζε μαζικά «empowered women» αλλά η έμπνευση της πίσω από τη δημιουργία των ρούχων ήταν κάτι πολύ πιο προσωπικό: το εφηβικό της ημερολόγιο. «Ένας κόσμος γεμάτος συναισθήματα ανάβλυζαν από μέσα του καθώς το ξαναδιάβασα, πόσες ευκαιρίες κρυβόντουσαν στο μέλλον μου», έγραφε η ίδια στο εισαγωγικό σημείωμα που υπήρχε πάνω στα καθίσματά μας.

Το «I Say I» για την σχεδιάστρια είναι πολύ περισσότερα από τον τίτλο του show. Eίναι μία ενθουσιώδης δήλωση της μοναδικότητας του καθενός. Περικλείει όλα αυτά που μία γυναίκα μπορεί να είναι, όλα αυτά που μπορεί να γίνει όταν ως έφηβη ονειρεύεται το μέλλον της και όλα αυτά για τα οποία παλεύει το φεμινιστικό κίνημα: το δικαίωμά της να επιλέξει η ίδια πώς θα αυτοπροσδιοριστεί μακριά από «ρόλους» και στερεότυπα.

Η σχεδιάστρια διάβασε πάλι το «Μικρό Λεξικό της Μόδας» που δημοσιεύτηκε το 1954 και βασίστηκε σε δηλώσεις του ίδιου του Christian Dior όπως «λατρεύω το καρό, μπορεί να είναι εντυπωσιακό και ταυτόχρονα απλό, κομψό και ευκολοφόρετο, νεανικό και κλασικό. Και ετοίμασε μία συλλογή για τη σεζόν F/W 2020-2021 καρό -αλλά και μαύρα, μεταλλικά και ζακάρ κομμάτια- που έβγαζαν μία ρετρό, 70s νοσταλγία και ταυτόχρονα έμοιαζαν δυναμικά και απόλυτα θηλυκά. Πλισέ φούστες, preppy σακάκια, φορεμένα με μαντάνες στα μαλλιά, κρόσσια σε φορέματα που συνδυάζονταν με puffer jackets και μία dresses collection σε όλα τα μήκη που «ερχόταν κατευθείαν» από τα αρχεία του Οίκου Dior, ολοκλήρωναν μία συλλογή τόσο «γυναικεία» και μοναδική που δύσκολα μπορείς να μην αγαπήσεις. Ι Say… Dior! #WeShouldAllBeFeminists

Koché: «Μπορεί το μέλλον να ανήκει στη μαγεία και είμαστε εμείς οι γυναίκες που ελέγχουμε την μαγεία αυτή» J.G. Ballard
H πρόσκληση για το show αυτού του fashion brand με την τεράστια επιρροή και τα μόλις πέντε χρόνια «ζωής» στον Πλανήτη Μόδα, θύμιζε party, hype party. Ρήσεις του Jack Kerouac, μπίτνικ αναφορές, μία space αισθητική που δεν έβγαζε αυστηρό φουτουρισμό αλλά περισσότερο ονειροπόλα διάθεση. Και δεν ήταν μόνο η πρόσκληση που θύμιζε γιορτή αλλά και το ίδιο το show. Aνδρόγυνα μοντέλα με πέρλες, oversized παγιετέ πανωφόρια, patchwork φορέματα και σατέν, floral κοστούμια περπατούσαν σχεδόν χορεύοντας στον βιομηχανικό χώρο της Accorhotels Arena συνδυάζοντας 90s και 80s τάσεις (φορέματα με τονισμένους ώμους και sneakers, τσόκερ σε layring outfits με μονόχρωμο φόρεμα πάνω από denim παντελόνι και άλλα), περνώντας στο μήνυμα της ανεξαρτησίας και της απελευθέρωσης.

Ρούχα που έκλειναν περιπαιχτικά το μάτι στον καθωσπρεπισμό και στις αυστηρές «επιταγές της μόδας» (πόσο μπανάλ όρος για τους μετά-Millennials;) καταφέρνοντας να τραβήξουν την προσοχή με τους όγκους και τα υλικά τους, χωρίς όμως να αποτραβηχτούν από την street ταυτότητα του Oίκου. Στο μακιγιάζ o Terry Barber, Key Artist της MAC πρότεινε ένα κάπως «σκοτεινό», αλλά ταυτόχρονα ρομαντικό και πολύ κινηματογραφικό μακιγιάζ («σαν αυτό που βλέπουμε στις ταινίες του David Lynch» όπως μας είπε backstage) και η Senior Artist της Mac για τα Βαλκάνια, Αλεξάνδρα Σπυριδοπούλου, το δημιούργησε βασιζόμενη σε καφέ και nude αποχρώσεις στα πρόσωπα των μοντέλων.

H Koché μας κάλεσε σε ένα party όπου έπρεπε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και την ταυτότητά μας ακόμα περισσότερο. Μόνο έτσι θα «είχαμε πρόσβαση». Και το κατάφερε να μας «κάνει να μπούμε» με τον πιο fashionable τρόπο.
Δες επίσης: L'exhibitioniste - Christian Louboutin: Μία έκθεση για την ιστορία του πιο διάσημου υποδηματοποιού