Το κραγιόν φοράει τη δική του ιστορία

Το κραγιόν μπορεί να γίνει θανατηφόρο όπλο στα χέρια μιας γυναίκας. Πίσω από το έντονο χρώμα του, τη γυαλάδα και τη σεξουαλικότητα που εκπέμπει κρύβει τη δική του μοναδική ιστορία.

Υπολογίζεται πως το πρώτο κραγιόν εμφανίστηκε κάπου μεταξύ 5000-3000πχ. Στην Αρχαία Αίγυπτο οι γυναίκες φορούσαν μπλε ή μαύρη μπογιά στα χείλη ενώ λέγεται πως η Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσε ένα βαθυκόκκινο μείγμα από χέννα και καρμίνιο για να τα βάψει (υπάρχουν και κάποιες πηγές που λένε ότι το μείγμα είχε λιωμένα σκαθάρια, αυγά μυρμηγκιών και χέννα). Στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη η μπογιά για τα χείλη ήταν φτιαγμένη από βερμίλιο και φυτικές ουσίες (βότανα, βατόμουρα, φύκια). Το Μεσαίωνα το κραγιόν θεωρείται σατανικό σύμβολο, συνδέεται με την πρόκληση, την τόλμη, την πρόστυχη διάθεση. Στα τέλη του 1770 μάλιστα το Βρετανικό Κοινοβούλιο αποφάσισε πως οι γυναίκες οι οποίες αποπλανούσαν τους άντρες με το μακιγιάζ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για μαγεία. Ως και το 1800 το κραγιόν χρησιμοποιούσαν κυρίως γυναίκες κατώτερης τάξης ενώ το 1860 συμβολίζει το τέλος της απαγόρευσης ενάντια στο μακιγιάζ.

Το κραγιόν όπως το γνωρίζουμε εμφανίστηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1915) από την εταιρία Maurice Levy και Scovil Manufacturing Company. Τη δεκαετία του '20 μπαίνει στη μεγάλη οθόνη, αρχίζει να γίνεται αποδεκτό και, αν και με αυστηρή μορφή, συνεχίζει μα υπάρχει για αρκετά χρόνια μέσα σε ένα πέπλο καθωσπρεπισμού. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοτικότητά του αυξάνεται χάρη στη βιομηχανία του σινεμά. Στη δεκαετία του '50 τα κραγιόν γίνονται λαμπερά, θελκτικά, ακαταμάχητα με πρωτεργάτρια βέβαια την Marilyn Mοnroe. Το lip gloss γεννιέται το 1970 για να δώσει πιο αισθησιακή εμφάνιση στα χείλη ενώ μέσα στην επόμενη δεκαετία υπάρχει έξαρση σε κραγιόν με glitter, γυαλιστερά, ματ και περλέ. Σύγχρονες fashionista όπως η Gwen Stefani το εκτοξεύουν. Σήμερα κυκλοφορεί σε άπειρα χρώματα και σχέδια ενώ είναι συνώνυμο του σεξαπίλ και του σύγχρονου πολιτισμού.