Όταν το grunge έγινε glamorous

«Το grunge δεν είναι τίποτα άλλο από τον τρόπο που ντυνόμαστε όταν δεν έχουμε λεφτά», έλεγε το 1993 ο Jean Paul Gaultier στην Vogue. Μέχρι τότε, το look είχε ήδη εξαπλωθεί, από τις hard rock μπάντες της βορειοδυτικής ακτής των Η.Π.Α. στα catwalks και ήταν το σημείο αναφοράς των fashionistas.

Η αισθητική του grunge, όπως πολύ σωστά επεσήμανε το enfant terrible της γαλλικής μόδας, είχε γεννηθεί, πρωτίστως, από ανάγκη, ενώ τύγχανε να είναι και πολύ άνετο. Μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1989, ένας άνθρωπος του χώρου της μουσικής (από την οποία ξεπηδάνε πολλά, σημαντικά fashion κινήματα), ο Everett True, έγραφε στο Melody Maker για μία ανερχόμενη μπάντα, ονόματι Nirvana: «Βασικά, μιλάμε για αυθεντικότητα. Για τέσσερις τύπους, στα είκοσι- κάτι τους, από την επαρχία της Ουάσινγκτον, που θέλουν να ροκάρουν και, αν δεν έκαναν αυτό, θα δούλευαν σε ένα supermarket, σε ένα ξυλουργείο ή σε συνεργείο αυτοκινήτων». Το αυθεντικό grunge, όπως γεννήθηκε μέσα από (ή μάλλον μαζί με) την μουσική ήταν μία ενδυματολογική ερμηνεία του μηδενισμού και αναπτύχθηκε μεταξύ μελών της college-rock και της hardcore underground σκηνής για πάνω από μία δεκαετία. Το 1990 ήταν η εποχή να γνωριστεί το grunge με το εμπορικό mainstream, μέσω του MTV.

Ο Marc Jacobs, που υπήρξε πρωτεργάτης του κινήματος, στον χώρο της μόδας, περιέγραψε την διάσημη, grunge συλλογή του για τον οίκο Perry Ellis (οι κακές παραγγελίες της οποίας του στοίχησαν και την δουλειά του εκεί) ως μία «hippy, ρομαντική εκδοχή του punk». To look που ο Jacobs οραματίστηκε είχε τις ρίζες του στο neogypsy chic αλλά, με μία δεύτερη «ανάγνωση», και σε αντίθεση με τα bondage, skinny παντελόνια και τα mohawks του punk, δεν ήταν απλώς χαμηλών τόνων, ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, και όμως παρόν. Κανένας άνθρωπος, που θα μπορούσε να ταυτιστεί με την grunge μουσική, δεν θα μπορούσε να φανταστεί να ξοδεύει 1.400 δολάρια για ένα oversized πουλόβερ από κασμίρ, ή 400 δολάρια για ένα φλοράλ φόρεμα, το οποίο θα συνδύαζε με τις Dr. Martens του- ειδικά όταν μπορούσε να αποκτήσει, για 50 cents το τέλειο, καρό φανελένιο πουκάμισο από το thrift store της γειτονιάς του.

Η διάσημη συλλογή του Jacobs δεν προχώρησε ποτέ στην παραγωγή. Παρόλα αυτά, το trend έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της μόδας, αφού αμφισβήτησε το status quo του χώρου και εισήγαγε μία νέα, layered σιλουέτα. Μετά την structured, αυστηρή σιλουέτα και το attitude της δεκαετίας του '80 η μόδα χαλάρωνε και αυτό δεν θα μπορούσε παρά να αντιμετωπιστεί με ανακούφιση. Και μαζί με την ιεραρχία της fashion πραγματικότητας, το grunge έπαιζε άνετα και με το φύλο και την σεξουαλικότητα- με αποκορύφωμα την gamine φιγούρα της Kate Moss στη διαφημιστική καμπάνια του Calvin Klein. Οι εικόνες στα περιοδικά και τις διαφημίσεις είχαν κυρίαρχο ζητούμενο το «αληθινό». «Δεν είμαστε η γενιά που βρίσκει ένα κορίτσι με άπειρα κοσμήματα ελκυστικό- κανείς δεν χρειάζεται να κάνει ρινοπλαστική ή να βάλει επιθέματα σιλικόνης», εξηγούσε ο Juergen Teller στο τεύχος Μαρτίου 1994 της Vogue. «Ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές και αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι στις φωτογραφίες μου δείχνουν πάντα λίγο χάλια ή κουρασμένοι. Γιατί η ζωή είναι κουραστική».

Διαβάστε ακόμα:

Isabel Marant: Το μυστικό της επιτυχίας της Βασίλισσας του Parisian Cool
Yves Saint Laurent: 5 πράγματα που δεν ξέρατε για τον σχεδιαστή- φαινόμενο
Η&M: Οι συνεργασίες του brand που άλλαξαν τον ρου της μόδας