Κι εμείς οι ψηλοί, τι θα απογίνουμε;

Ο Nappster Κώστας Βαϊμάκης περιγράφει πώς είναι να είσαι ψηλός αλλά να μεγαλώνεις σε έναν κόσμο λιγότερο ψηλών…

Αν μπορούσα να «τεντώσω» τη μέρα και να κάνω τις 24 ώρες της, 26 ή 28, προφανώς θα αξιοποιούσα τις επιπλέον ώρες για παραπάνω ύπνο. Αδιαπραγμάτευτα. Ασυζητητί. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Εγώ και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Ύπνος. Χουζούρι. Χουχούλες. Νωχελικά τεντώματα. Και κάπου εδώ σταματάω γιατί θα με πιάσουν τα κλάματα.
Υπάρχει ωστόσο ένας μικρός αστερίσκος: είναι ωραίο να έχεις το χρόνο να κοιμηθείς. Είναι υπέροχο να μην έχεις πρωινό ξύπνημα, να μην χτυπάνε τα ξυπνητήρια (3-4 κατά μέσο όρο στο κινητό, που κουδουνάνε ανά πεντάλεπτο), να έχεις όλο το χρόνο του κόσμου να σηκωθείς με την ησυχία σου. Αλλά πρέπει να συντρέχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Και η βασικότερη όλων, είναι το κατάλληλο κρεβάτι. Που πρέπει να είναι αναπαυτικό. Πρέπει να ξαπλώνεις το βράδυ και να αναστενάζεις από ανακούφιση. Πρέπει το στρώμα να γίνεται ένα με το σώμα σου. Αλλά κυρίως, πρέπει να είναι στις κατάλληλες διαστάσεις. Πλάτος και κυρίως ύψος.

Για όλους εμάς που ατενίζουμε τον κόσμο από κάποιο σεβαστό ύψος, κάπου εκεί κοντά στα δυο μέτρα όπως η αφεντιά μου ή ακόμα και πάνω από τα δυο μέτρα, το κρεβάτι ήταν ένα παιδικό «βάσανο». Διότι μην κοιτάτε τώρα που η νέα γενιά είναι XL και τα παιδιά βγαίνουν δίμετρα ακόμα κι από γονείς που είναι πιο «μαζεμένοι» - στη δική μου εποχή, οι ψηλοί ήμασταν μια «δυναμική μειοψηφία». Που μας είχαν στο μπάσκετ για να παίρνουμε τα ριμπάουντ και στο σπίτι για να κατεβάζουμε τα μακαρόνια από τα ψηλά ράφια. «Ο ψηλός, είναι ο υπηρέτης του κοντού» που λέγαμε και ήταν μια μεγάλη αλήθεια.

Σε εκείνα λοιπόν τα χρόνια της νιότης μου, τα παιδικά κρεβάτια ήταν «κοντά», σαν τους περισσότερους ανθρώπους. Εσύ πέταγες μπόι – το κρεβάτι πάλι, όχι. Εσύ μέσα σε ένα καλοκαίρι μπορεί να ψήλωνες 10 πόντους (μου έχει συμβεί), αλλά το κρεβάτι σου δεν συμμεριζόταν την ανάπτυξή σου. Το αποτέλεσμα; Τα πόδια σου, από τη μέση της γάμπας και κάτω έβγαιναν στο κενό, αναγκαζόσουν να κάνεις διάφορες «πατέντες» στον ύπνο, να κοιμάσαι κάπως διαγώνια, να παίρνεις την περίφημη «στάση κακομοιριάς» (κάπως σαν την εμβρυακή αλλά με μια εσάνς μιζέριας) και να βάζεις μια καρέκλα στο τέλος του κρεβατιού για να μπορείς να παρκάρεις τα πόδια σου. Θυμάστε το παραμύθι «Η Χιονάτη και οι 7 Νάνοι»; Τη ζωγραφιά στο βιβλίο όπου η Χιονάτη πήγε να κοιμηθεί κι είδε στο δωμάτιο 7 κρεβατάκια extra small; Ε, κάπως έτσι…

Θυμάμαι κάπου στα 16 μου, τη συγχωρεμένη τη μητέρα μου, να συνειδητοποιεί ένα πρωινό που ήρθε να με ξυπνήσει για το σχολείο, ότι το κρεβάτι μου ήταν περίπου δυο νούμερα μικρότερο από μένα. Και λίγες μέρες μετά, να το αντικαθιστά με μια κρεβατάρα, στην οποία όταν ξάπλωσα για πρώτη φορά, πρέπει να τραγουδούσα κανένα τέταρτο από χαρά. Μόνο που δεν μας αγαπάνε όλοι σαν τη μανούλα και δεν φροντίζουν για τον ύπνο και την ξεκούρασή μας: ούτε τα ξενοδοχεία που πας διακοπές και εκδρομές, ούτε οι φίλοι που μπορεί να ξεμείνεις ένα βράδυ και να κοιμηθείς εκεί, ούτε τα κορίτσια – ειδικά ούτε τα κορίτσια, τα κρεβάτια των οποίων μπορεί να έχουν τούλια, ροζουλί λεπτομέρειες, λούτρινα αρκούδια και αποξηραμένα αρωματικά πεταμένα ολούθε, αλλά δεν έχουν ούτε το κατάλληλο πλάτος, ούτε το κατάλληλο μήκος.

Για τα ξενοδοχεία βέβαια στις διακοπές και τα σπίτια των φίλων και των κοριτσιών δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, πέρα από την προσευχή μας να τύχει να έχουν ένα κρεβάτι της προκοπής. Για το σπίτι μας όμως, οφείλουμε και πρέπει να διαλέξουμε και να πάρουμε το κρεβάτι που θα μας εξασφαλίζει ποιοτικές ώρες ύπνου, χωρίς να λογαριάζουμε έξοδα και χωρίς να κάνουμε τσουρουτιές: εκεί περνάμε περίπου 8 ώρες τη μέρα, το 1/3 της ζωής μας χοντρικά, εκεί γεμίζουμε μπαταρίες, φορτώνουμε ενέργεια και παίρνουμε δύναμη για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας. Κι αν δεν αξίζει το κορμί μας ένα καλό και μεγάλο κρεβάτι, που να χωράει κυρίως εμάς αλλά και όποιον άλλον έρθει να ξαπλώσει δίπλα μας (γυναίκα, παιδί, σκύλο) χωρίς να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον σαν να είμαστε σε συναυλία στο Terra Vibe, τότε ποιος άλλος το αξίζει;