Ένα γράμμα στις κόρες μου...

Όταν καταγράφω σκέψεις και συναισθήματα πάντα σβήνω και ξαναγράφω...Πόσο περίεργο!

Έτσι φαίνεται πως προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα δάχτυλά μου τις ξεδιπλωμένες σκέψεις που βρίσκονται ανάκατες μέσα στο μυαλό μου... Πόσο μάλλον όταν αυτές οι σκέψεις έχουν να κάνουν με εσάς... Πόσες πληροφορίες ντυμένες με εικόνες και συναισθήματα!

Σήμερα, με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, ήθελα να σας πω πόσο ευτυχισμένη νιώθω που σας έχω στη ζωή μου! Κοινότυπο να το λέει μια μαμά, όμως αυτή η ευτυχία πραγματικά δεν έχετε ιδέα πόσο βαθιά είναι. Όλες οι μανούλες θα πουν το ίδιο γιατί τα συναισθήματα που βιώνει μια γυναίκα όταν γίνεται μητέρα είναι συγκλονιστικά. Όμως όλες εμείς έχουμε έναν ακόμη λόγο για να είμαστε ευτυχισμένες: μέσα σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία όπως είναι η πανδημία του κορονοϊού, μάθαμε να αντέχουμε, να παλεύουμε, να ελπίζουμε, να ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας και να δημιουργούμε. Να χαμογελάμε, να ονειρευόμαστε, να μιλάμε δυνατά και να αγκαλιαζόμαστε ξανά!

Είναι συγκλονιστικό αν συνειδητοποιήσετε πως αυτή τη στιγμή γράφουμε ιστορία!

Η ζωή είναι απρόβλεπτη! Πολλές φορές θαρρείς πως μοιάζει σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αν κάποιος μου έλεγε πριν από 1 χρόνο πως ένας ιός θα κάνει όλο τον πλανήτη άνω κάτω και θα μας αναγκάσει να μένουμε στο σπίτι μας, να επικοινωνούμε μεταξύ μας μέσα από μια οθόνη και να τρέμουμε στην ιδέα ενός φιλιού και μιας αγκαλιάς, θα του έλεγα να κόψει το αστείο... Το αστείο; Ναι, έτσι μοιάζει αν το καλοσκεφτείτε! Ένα κακόγουστο όμως, από εκείνα που μια που τα ξεστομίζεις και μια που σκουπίζεις το στόμα σου για να μην τα ξαναπείς!

Πόσα περάσαμε μέσα σε αυτόν τον χρόνο;

Πόσα συναισθήματα δε βρήκαν τρόπο να εκφραστούν και κατέληξαν σε δάκρυα και πόνο; Πόσα «γιατί» και «δεν αντέχω» έγιναν σιωπή και τα «πήρε το ποτάμι»; Πόσες ανάγκες για επαφή, για απομόνωση ή γιορτή ενοχοποιήθηκαν μέσα σε 4 τοίχους; Πόσος θυμός εκφράστηκε με λάθος τρόπο και σκόρπισε -άδικα- δάκρυα και φωνές; Πόσα «συγγνώμη» δεν μπόρεσα να σας εκφράσω και έμειναν κρυμμένα μέσα μου να με χαστουκίζουν άνευ ορίων;

Γιατί μέσα σε αυτή τη χρονιά μάθαμε να μετράμε τις ημέρες με την ελπίδα πως θα έρθουν καλύτερες.

Γιατί πιστέψαμε πως κάθε ανατολή θα φέρει μια νέα ελπίδα, κι ας ξέραμε πως αυτή αργεί ακόμα. Γιατί ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πραγματικό εαυτό μας, εκείνον που ως τώρα δεν είχαμε ιδέα πως υπήρχε! Γιατί κοιτάξαμε την ουσία και όχι το περιτύλιγμα και αυτό μας πόνεσε (και μάλιστα πολύ). Γιατί ξαφνικά κληθήκαμε να συνειδητοποιήσουμε τις επιλογές που κάναμε στη ζωή μας και για κάποιες από αυτές μετανιώσαμε. Γιατί εν τέλη, εκτιμήσαμε -μέσα από τις δυσκολίες- τις απλές καθημερινές στιγμές που δεν είχαμε ιδέα πως επιτελούσαν κι αυτές τον σκοπό τους....

Σας ζητώ «συγγνώμη»...

Που δεν κατάφερα να είμαι μαζί σας ουσιαστικά ακόμα κι αν ήμουν δίπλα σας. Που δεν έδωσα προσοχή στο «μαμά» κάθε φορά που έβγαινε από το στόμα σας και με καλούσε. Που δοσμένη μέσα σ' έναν υπολογιστή, ξέχασα να ακούσω τα «θέλω» και τις επιθυμίες σας. Που δεν συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα μεγαλώνετε ακόμα κι αν κάθε πόντος στον τοίχο το έδειχνε περίτρανα. Που δεν σας είπα «σ' αγαπώ» κάθε φορά που το ένιωθα (και πιστέψτε με ήταν αμέτρητες αυτές οι φορές!). Που δεν σας κράτησα στην αγκαλιά μου ώσπου να μουδιάσουν τα χέρια μου. Που δεν έπαιξα μαζί σας σαν παιδί, ακόμη κι αν μου το ζητούσατε...

Θα αλλάξω όμως... Σας το υπόσχομαι!

Και δεν είναι χάρη, είναι δώρο. Είναι υπόσχεση στον εαυτό μου (πρώτιστα) γιατί για να μπορείς να χαρίσεις απλόχερα αγάπη πρέπει πρώτα να μάθεις ν΄αγαπάς τον εαυτό σου. Και τα λάθη σου! Να σε τιμωρείς και να σε εκθειάζεις. Μόνο έτσι υπάρχει ισορροπία. Το ξέρω. Δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα. Μπορώ όμως να προσπαθώ. Και να βάζω στόχους. Και να τους γκρεμίζω αλλά ταυτόχρονα να χαράζω νέους.

Αυτό είναι το νόημα της ζωής.

Δεν υπάρχει τελειότητα, είναι βαρετή εξάλλου. Υπάρχουν στιγμές, που πέφτεις και σηκώνεσαι, που γελάς αλλά και κλαις, που πονάς αλλά και που πετάς από ευτυχία. Αυτό είναι το θαύμα! Να μπορείς να ονειρεύεσαι ακόμη κι αν ξέρεις πως σε λίγο θα ξυπνήσεις. Και τι μ' αυτό; Η ομορφιά βρίσκεται παντού!

Γιατί ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες μπορούμε να δούμε την ευτυχία. Το θέμα είναι πού κοιτάς και πού εστιάζεις.

Εσείς να εστιάζεται μόνο σε εκείνο που σας φέρνει πιο κοντά στον καλύτερο εαυτό σας. Κι ας έχει πόνο, δυσκολίες και δάκρυα. Εσείς να προχωράτε. Γιατί μόνο έτσι θα αναζητήσετε την αλήθεια σας. Και όταν την βρείτε, θα είστε οι πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου. Όχι σε χρήματα, αλλά σε συναισθήματα. Αυτά είναι που στο τέλος μετρούν. Και αυτά είναι το μόνο πράγμα που θα μείνει δίπλα σας ακόμη κι όταν χρειαστεί να είστε μόνες... Μέσα σε 4 τοίχους, μπροστά από μια οθόνη, μπροστά από τον καθρέφτη σας: τον εαυτό σας!