Πλάθω κουλουράκια, με τα δυο χεράκια

Κάθε Πάσχα (και Χριστούγεννα, για να είμαστε ειλικρινείς), η κουζίνα μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Τα παιδιά, που έχουν μάθει στο σχολείο με κάθε λεπτομέρεια, όλα τα έθιμα και τις παραδόσεις τον εορταστικών ημερών, θέλουν να μαγειρέψουμε μαζί τα α πάντα.

Κουλουράκια, τσουρέκια, κόκκινα αυγά και ότι άλλο παραδοσιακό γλυκό ή φαγητό βρουν, λες κι εγώ είμαι η Master Chef και ο τσελεμεντές, δύο σε ένα. Και τέλος πάντων, αφού δεν είμαι, τον ανοίγω τον τσελεμεντέ, και τον ακολουθώ πιστά. Έλα μου όμως που με τα παιδιά να θέλουν να συμμετέχουν, του κάνω αλλεπάλληλες απιστίες, ειδικά στις δοσολογίες, άθελα μου.

Το αποτέλεσμα; Η κουζίνα αλευρωμένη από το ταβάνι έως το πάτωμα, τα κουλουράκια πιο σκληρά και άνοστα και από αυτά που έφτιαξαν με πυλό και πλαστελίνες τα παιδιά στο σχολείο, και τα παιδιά να αναρωτιούνται γιατί τα γλυκά από το ζαχαροπλαστείο είναι καλύτερα, αφού δεν είναι σπιτικά!

Μάλλον οι αληθινοί Master Chefs είναι άτεκνοι ή δεν μαγειρεύουν ποτέ μαζί με τα παιδιά!