Και τώρα οι δυo μας
Πρώτη φορά στο σπίτι, μόνη, με το μωρό.
Η γέννα και οι λίγες μέρες παραμονής στο μαιευτήριο, περνούν σαν αστραπή. Ακόμα και οι πόνοι της γέννας ή και από τα ράμματα μετά, μέσα στην απόλυτη χαρά και ευτυχία της απόκτησης του μωρού, ξεχνιούνται γρήγορα.
Το μωρό, ο πρωταγωνιστής, κάνει την εμφάνιση του πάντα φρεσκοπλυμένο, καθαρό και μυρωδάτο, για να δεχτεί τα χάδια, τα δώρα και τις αγκαλιές όλων. Μια ομάδα από γιατρούς, νοσοκόμες, μαίες κ.λ.π, φροντίζει νυχθημερόν, εσάς και το μωρό.
Και ξαφνικά, γυρίζετε σπίτι, και επί της ουσίας, είστε οι δυο σας. Εσείς και το μωρό. Το ταΐζετε, το κοιμίζετε, το αλλάζετε, το πλένετε, το κανακεύετε εσείς. Φοβάστε να το κάνετε μπάνιο μόνη σας μην σας γλιστρήσει, φοβάστε να του καθαρίσετε τον λώρο, φοβάστε μην πνιγεί, μην κάνει γουλίτσα, μήπως δεν αναπνέει καλά στον ύπνο του, μην κάνει «γουλίτσα» που δεν έχει ρευτεί. Φοβάστε τα πάντα.
Το καλό είναι πως καμία μαμά δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να φροντίσει το μωρό της, αλλά όλες μαθαίνουν πολύ γρήγορα.
Το κακό είναι, πως όσο χρονών και να γίνει το μωρό σας, θα φοβάστε γι΄αυτό για πάντα.
