Γιατί οι κουρασμένες μητέρες δεν θέλουν να κοιμούνται νωρίς

Αυτή την τρελή καθημερινότητα της γυναίκας περιγράφει απλά και γλαφυρά η Jorrie Varney, εξηγώντας γιατί η μητέρα παραμένει ξύπνια όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται στο ζεστό κρεβατάκι τους. Η απάντηση σας είναι σίγουρα γνωστή, αλλά αξίζει να τη διαβάσετε.

« Ξυπνάω στις 5:30 το πρωί. Καθημερινά, πέντε ημέρες την εβδομάδα. Ετοιμάζω τα παιδιά για το σχολείο, συμμαζεύω ότι προλάβω, πίνω γρήγορα μερικές γουλιές καφέ και φεύγω για τη δουλειά μου.

Δουλεύω ένα φουλ 8ωρο και φεύγω σφαίρα μόλις τελειώσω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο και να ετοιμάσω το τραπέζι για να φάμε.
Το δείπνο συχνά απορρίπτεται από τα παιδιά μου γιατί δεν είναι ψητό κοτόπουλο ή τυροκροκέτες, και τις περισσότερες φορές διαπραγματεύομαι μαζί τους ( στην ουσία τα δωροδωκώ ) προκειμένου να φάνε μερικά φασόλια. Δεν είναι λίγες οι φορές που φτάνουμε σε αδιέξοδο για το φαγητό και αντί για το τι θα φάνε τελικά, ξεκινά η συζήτηση για το τι ώρα θα κάνουν μπάνιο.

Δεν θέλω να αναφερθώ στο σπίτι μου. Είναι σαν βομβαρδισμένο. Στον πάγκο της κουζίνας υπάρχουν πάντα τρόφιμα και ο νεροχύτης δεν είναι ποτέ καθαρός. Επί καθημερινής βάσης, υπάρχουν τουλάχιστον δύο στοίβες από ρούχα στον καναπέ ή στον πάγκο πλυντηρίου, όπως το αποκαλούν τα παιδιά. Διάφορα παιχνίδια είναι σκορπισμένα στο πάτωμα, τα οποία , μετά από χρόνια εξάσκησης στα …ακροβατικά, μπορώ και τα αποφεύγω όταν περπατώ.
Δεν είμαι ακατάσταστη, αν περνάει αυτό από το μυαλό σας, το αντίθετο θα έλεγα. Η χαοτική κατάσταση του σπιτιού μου είναι αποτέλεσμα μιας πολυάσχολης οικογένειας και μιας μητέρας που δεν μπορεί να τα έχει όλα υπό έλεγχο μέσα στην καθημερινή τρέλα που επικρατεί. Συνειδητοποιώ καθημερινά ότι το καθάρισμα είναι μια άκαρπη μάχη που σε κάνει να νοιώθεις ακόμα πιο μίζερα ενώ το χάος «έχει» την ικανότητα να πολλαπλασιάζεται όπως τα κουνέλια, όταν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι.

Παρότι τρέχω για να τα προλάβω όλα, τελικά δεν καταφέρνω και πολλά να κάνω μετά το βραδινό καθώς είτε θα ψάχνω ένα βιβλίο που ζητά το παιδί μου και δεν το βρίσκει ( τι περίεργο), είτε θα μαζεύω τα ψίχουλα από το φαγητό στο σαλόνι ή την κουζίνα, ή θα σκουπίζω τα νερά από το μπάνιο.
Τη στιγμή που θα κλείσω την πόρτα του παιδικού δωματίου, νοιώθω τα πόδια μου να μην με κρατούν άλλο. Είμαι ένα ζωντανό ζόμπι, που περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, μαζεύοντας πεταμένα ρούχα και παιχνίδια.

Ξέρω ότι πρέπει να πάω για ύπνο. Το σώμα μου ζητά απεγνωσμένα να ξεκουραστεί, αλλά παραμένω ξύπνια αν και είμαι η μόνη μέσα στο σπίτι που δεν κοιμάται. Γιατί;Επειδή είμαι μητέρα και αυτή είναι η μοναδική ώρα που μπορώ να απολαύσω τη μοναξιά μου. Άλλες μαμάδες, επιλέγουν να κοιμηθούν και άλλες να χαρούν λίγο χρόνο με τον εαυτό τους. Εγώ επιλέγω το χρόνο.

Αυτές τις στιγμές, της απόλυτης ησυχίας, μπορώ ν΄ακούσω όλους τους ήχους του σπιτιού. Τις ανάσες των παιδιών, τον σκύλο που αναπνέει, το θόρυβο του ψυγείου, ακόμα και το θρόισμα των φύλων.

Αυτός είναι ο χρόνος μου και αγαπώ κάθε στιγμή απ’ αυτόν.

Δεν υπάρχουν παιδιά να με φωνάξουν για να τος φέρω κάτι να φάνε.

Δεν υπάρχει θόρυβος, δεν υπάρχει χάος, μόνο εγώ και οι σκέψεις μου.

Διαβάστε περισσότερα στο Mothersblog.gr