Βαδίζω και παραμιλώ

Ξέρετε αυτό που λένε, ο ύπνος θρέφει τα παιδιά; Ε, τα δικά μου δεν το ξέρουν. Τουλάχιστον τα 2 από τα τρία. Νομίζουν ότι ο ύπνος είναι μία σατανική σκευωρία εναντίον τους και της διασκέδασης τους. Χάσιμο χρόνου. Χωρίς λόγο ύπαρξης.

Αφήστε που ενώ χρειάζονται περίπου δύο δευτερόλεπτα να ξεστρώσουν το κρεβάτι τους, θέλουν τουλάχιστον δέκα λεπτά να το στρώσουν. Και γιατί να το στρώσουν δηλαδή, αφού θα το ξεστρώσουμε πάλι; ( Αυτό όπως καταλαβαίνετε είναι ατάκα της κόρης μου.)

Επειδή όλα αυτά περί ξεκούρασης τους ακούγονται κινέζικα, αποφασίζω να επιβάλω την τάξη και να της στείλω, με αυστηρό ύφος, για ύπνο. Τότε είναι που αρχίζει η εναλλαγή επιθυμιών και αναγκών: «Μαμά κι άλλο γάλα, μαμά διψάω, μαμά θέλω πιπί, μαμά ξέχασα να σου πω τι έγινε στο σχολείο, να βγάλουμε τα ρούχα μας για αύριο, ν αμου δώσεις το αρκουδάκι μου, να ανάψεις το φως γιατί φοβάμαι, να σβήσεις το φως γιατί με ενοχλεί...». Και ο κατάλογος των δικαιολογιών είναι ατελείωτος.

Μέχρι που κάποια στιγμή το βάρος στα βλέφαρα γίνεται ασήκωτο και υποκύπτουν. Καληνύχτα κορίτσια. Αύριο βράδυ είμαι σίγουρη ότι θα είστε πανέτοιμες για μια καινούργια μάχη με τον ύπνο και τη μαμά που προσπαθεί να τον επιβάλει.