Η γυναίκα που θαυμάζω είναι η κόρη μου!

Είναι η Ημέρα της Γυναίκας και φέτος μου ζητήθηκε από το Queen.gr να γράψω για τη γυναίκα που θαυμάζω και δεν είναι άλλη από την 9χρονη κόρη μου.

Είναι η γυναίκα που ήρθε στη ζωή μου με έναν σκοπό. Να μου δείξει τι πάει να πει αληθινή αγάπη, πώς είναι να σε αγαπούν πραγματικά, πώς είναι να μην τα παρατάς, πώς να βρίσκεις δύναμη σε κάθε δυσκολία.

Είναι η ελπίδα μου, είναι το θάρρος μου, είναι το στήριγμά μου, είναι ο ώμος που θα κλάψω όταν θα βρεθώ σε μια ευάλωτη στιγμή, είναι ο άνθρωπος που θα αγκαλιάσω όταν θα έχω ανάγκη από μια αγκαλιά και είναι ο άνθρωπος που θα συζητήσω ό,τι και αν με προβληματίζει.

Αν και μικρή, τη διακρίνει μια ωριμότητα που πολλές φορές με τρομάζει. Πώς γίνεται ένα τόσο δα μικροσκοπικό πλάσμα να αντιμετωπίζει τα πράγματα γύρω της, σαν να είναι μια ενήλικη γυναίκα. Έχει στόχους, έχει πυγμή, έχει θάρρος, δεν φοβάται, έχει αυτοπεποίθηση, έχει κουράγιο και δεν τα βάζει κάτω ποτέ. Προσπαθεί και προσπαθεί και προσπαθεί μέχρι να καταφέρει αυτό που θέλει. Από το να έχει σερί άριστες ορθογραφίες μέχρι να κάνει Sissonne, Soubresaut ή τέλειο σπαγγάτο στο μπαλέτο.

Υπάρχουν όμως και άλλοι πολλοί λόγοι που θαυμάζω στην κόρη μου…

Όπως για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει κάθε καινούργια εμπειρία. Ό,τι και αν συμβαίνει γύρω της το εξερευνά και το αντιμετωπίζει με χαμόγελο και ενθουσιασμό.

Η φαινομενικά ατελείωτη ενέργειά της, είναι επίσης κάτι που θαυμάζω πολύ. Ποτέ δεν σταματά. Χορεύει, τραγουδά και κάνει ο,τιδήποτε την ευχαριστεί χωρίς σταματημό. Τίποτε δεν φαίνεται να την κουράζει, ακόμη και αν βρίσκεται στο πόδι από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Έχει επίσης έμφυτη την αίσθηση της δικαιοσύνης. Όλα πρέπει να γίνουν σωστά, με τους κανόνες και με πλήρη αντικειμενικότητα.

Όσο για τη δημιουργικότητά της; Μου αρέσει να τη βλέπω να ζωγραφίζει, να πλέει στον δικό της υπέροχο φανταστικό κόσμο, να φτιάχνει δικές της ιστορίες, δικά της παραμύθια που μετά όλο ενθουσιασμό μου διαβάζει. Μακάρι να είχα και εγώ λίγη από την παιδικότητα και αυτή την αγνή δημιουργικότητα. Μου λείπει πολύ.

Αχ, και αυτή η εκπληκτική μνήμη της. Δεν ξεχνάει ποτέ τίποτα, τίποτα! Συγκριτικά με εμένα που πλέον ξεχνώ ακόμη και τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Παλιότερα τηλεφωνούσα συχνότερα στη μαμά μου, στον μπαμπά μου, στον άνδρα μου για να του πω ένα «Σ'αγαπώ» στη δουλειά, όμως η δική μου καθημερινή ρουτίνα ρουφά όλη μου την ενέργεια, κάνοντας με να ξεχνώ ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή μου. Ευτυχώς έχω την κόρη μου όμως, που πάντα μου υπενθυμίζει να τηλεφωνήσω το βράδυ στον παππού και τη γιαγιά να τους πούμε καληνύχτα ή να πω «χρόνια πολλά» ακόμη και στους συναδέλφους μου όταν γιορτάζουν.

Τέλος θα μιλήσω για την υπομονή της. Θαυμάζω την υπομονή της απέναντί μου όταν τη φωνάζω. Θαυμάζω τον τρόπο που με αντιμετωπίζει, κάνοντάς με τις περισσότερες φορές να νιώθω ενοχές, επειδή η δική μου υπομονή εξαντλείται και η δική της στέκεται εκεί, «βράχος».

Τέλος θα κλείσω με ένα μήνυμα προς εκείνη: «Μικρή μου Νικόλ καθώς μεγαλώνεις δεν θέλω να σταματήσεις να είσαι αστεία, γεμάτη ενέργεια, ευγενική, ευφυής, συμπονετική, ανεξάρτητη, προσεκτική, καλή φίλη και υπέροχη κόρη. Να ξέρεις έχεις μια αυτοπεποίθηση που πολλοί θα ζήλευαν. ακόμη και εγώ. Ελπίζω να μείνει εκεί για πάντα, άγγελέ μου. Σ' αγαπώ καρδιά μου!».

Χαρούμενη Ημέρα της Γυναίκας, σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω. Όλες είστε ξεχωριστές, όλες είστε μοναδικές και όλες πρότυπα για τις κόρες σας.