Εσύ δεν μου είπες να λέω πάντα την αλήθεια;

Πείτε μου πόσες φορές έχετε κάνει διάλεξη στα παιδιά σας για το μεγαλείο της ειλικρίνειας. Τι τιμωρίες τα έχετε βάλει όταν έχετε ανακαλύψει την στενή συγγένεια τους με τον Τζεπέτο. Τι επευφημίες και συγχαρητήρια τους έχετε δώσει όταν έχουν ομολογήσει τα ανομολόγητα. Πείτε μου πόσο πολύ υπερήφανες έχετε νοιώσει για την ειλικρίνεια των παιδιών σας , ειδικά όταν γνωρίζουν πόσο αυτή μπορεί να τους κοστίσει.

Τώρα πείτε μου πόσες φορές σας έχουν κάνει να μετανιώσετε την ώρα και την στιγμή που τους λέγατε να λένε ΠΑΝΤΑ την αλήθεια. Μεγάλη λέξη το «πάντα». Πάντα σημαίνει κι όταν η πεθερά σας λέει ότι πέρασε από το σπίτι να σας δει και «λείπατε» (δεν λείπαμε γιαγιά απλώς η μαμά είπε να μην απαντήσουμε γιατί δεν έχει διάθεση για επισκέψεις), κι όταν ρωτάει ο σύζυγος σας αν το τέλειο αυτό παστίτσιο το φτιάξατε εσείς (όχι μπαμπά, το έφερε η γιαγιά), κι όταν έρχεται η γειτόνισσα να δώσει τα κοινόχρηστα (μαμά, είναι αυτή η κυρία που λες στριμμένη).

Κι αφού τους μαθαίνετε να λένε ΠΑΝΤΑ την αλήθεια, εννοείται ότι την λέτε κι εσείς. Κι όταν σας ρωτάνε για τον Άγιο Βασίλη αν υπάρχει, αν το δόντι που πρέπει να βγάλουν πονάει, αν η γιαγιά τα βλέπει από τον ουρανό, αν ορκίζεστε ότι δεν θα χωρίσετε ποτέ με τον μπαμπά, αν υπόσχεστε ότι εσείς δεν θα πάτε στον ουρανό ποτέ, αν τρώγατε τις φακές σας όταν ήσασταν μικρές .

Ίσως πρέπει πρώτα με ειλικρίνεια να δεχτούμε τις αδυναμίες μας και μετά τις δικές τους, πρώτα να θυμηθούμε τις εξαιρέσεις και μετά τους κανόνες, πρώτα να γινόμαστε ακροατές και μετά ρήτορες.

Άλλωστε το λέει και το τραγούδι «Tell me lies, tell me sweet little lies».