Τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο

Θυμάμαι ότι όταν πήγαινα σχολείο, η τελευταία μέρα του σχολείο συχνά συνέπιπτε με τα γενέθλια μου, και ο εορτασμός ήταν διπλός. Εγώ ήμουν σε μία ηλικία που και ήθελα ν α μεγαλώσω και το σχολείο χαιρόμουνα όταν τελείωνε για διακοπές.

Στην ηλικία που είναι τώρα, δεν μπορώ να πω ότι δεν χαίρομαι όταν έχω γενέθλια, γιατί είμαι και «όπου γάμος και χαρά...» ( αν και η πυρκαγιά από το πλήθος των κεριών μου χαλάει, βέβαια, λίγο... την επικάλυψη στην τούρτα), αλλά ο συνδυασμός με την αποχαιρετιστήρια γιορτή της κόρης μου με τσακίζει. Γιατί, δυστυχώς, είμαι από αυτές που δεν περιμένει καν να εμφανιστεί το δικό μου το παιδί στην σκηνή για να συγκινηθώ, συγκινούμαι με το πρώτο παιδάκι που πατάει το πόδι του στο σανίδι, το γνωρίζω, δεν το γνωρίζω. Απλά, όταν βγαίνει το δικό μου, καταρρέω.

Λίγο αυτή εικόνα της απόλυτης αθωότητας και γλυκύτητας, λίγο η συνειδητοποίηση ότι έχω βρεθεί «από τη μία στιγμή στην άλλη» γονιός και όχι παιδί, λίγο που πλημμυρίζω από λατρεία και αγωνία για αυτό, αλλά και για τα άλλα παιδιά μου. Ήταν κι αυτό το τραγούδι που έπαιζε...

Επεράσαμε όμορφα, που τραγούδαγε και η κόρη μου, και του χρόνου πάλι με το καλό. Δεν ξέρω για τους άλλους ή για τη χώρα, αλλά εγώ τελικά είμαι βαθύπλουτη.