Η νεράιδα των δοντιών

Το μεγάλο μου κοριτσάκι, επτάμιση ετών πια, βολικό σε όλα του. Ακόμα και στο φαγητό. Δεν έχω ακούσει ποτέ από το στοματάκι της «δεν θέλω φακές», «δεν τρώω ψάρι», «το κρέας είναι σκληρό», πράγματα που ακούς σε καθημερινή βάση από τα περισσότερα παιδιά. Φαντάζεστε την έκπληξη μου όταν ξαφνικά ήθελε μόνο σούπες, πουρέ, γιαούρτια, οτιδήποτε δεν χρειαζόταν να το μασήσει, όπως κατάλαβα αργότερα. Πώς το κατάλαβα δε , δεν θα το πιστεύετε. Την βρήκα μπροστά στον καθρέπτη, να προσπαθεί να ακινητοποιήσει το δόντι της που κουνιόταν με σελοτέιπ!

Αφού άκουσα μια δακρύβρεχτη ιστορία για την Αννούλα τη « φαφούτα», που μιλάει και σφυρίζει και ψευδίζει και τα άλλα τα παιδάκια (που προφανώς δεν έχουν αλλάξει ακόμα δοντάκια) την κοροϊδεύουν αποφάσισα να πω εγώ στην κόρη μου μια άλλη ιστορία, πιο ευχάριστη, πιο μυστηριώδη, πιο παραμυθένια.

Τα δοντάκια αυτά που κουνιούνται, γιατί δεν τα πλέναμε σωστά όταν ήμασταν πιο μικροί και δεν ξέραμε, πέφτουν για να βγουν στη θέση τους άλλα καινούργια και πιο γερά. Η καλή νεράιδα των δοντιών που τα μαζεύει (για ανακύκλωση μπορείτε να πείτε), έρχεται και τα παίρνει από το μαξιλάρι μας και μας αφήνει κι ένα μικρό δωράκι για να μας ευχαριστήσει.

Την μεθεπόμενη μέρα η κόρη μου, κατά ένα δόντι ελαφρύτερη και με το καινούργιο σκουφάκι που της έφερε η νεράιδα, γέλαγε με την καρδιά της με τις φίλες της στο σχόλασμα. Κι ας έβαζε το χεράκι της μπροστά από το στόμα της διακριτικά.