Τα παιδάκια πρέπει να είναι στο κρεβάτι τους στις εννιά

Θυμάμαι τι μου είχε πει ο παιδίατρος την πρώτη φορά που είχε έρθει να εξετάσει τη νεογέννητη -τότε- κόρη μου, «να προσπαθήσεις να τη βάλεις σε πρόγραμμα». Από τότε έχουν περάσει επτά χρόνια, δύο μωρά και πολλές πολλές αποτυχημένες προσπάθειες για αυστηρό πρόγραμμα ή μάλλον προγράμματα.

Η αλήθεια είναι πως αν έπρεπε να βρω να κάνω κάποιο παράπονο για τις κόρες μου είναι ότι είναι, τηρουμένων των αναλογιών, νυχτοπούλια. Η κάθε μία, με το δικό της τρόπο, αρνείται να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα με σθένος! Η μεγάλη θεωρεί ότι ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου, η μεσαία μπορεί να κοιμηθεί όρθια στις έξι το απόγευμα για μισή ώρα και στις δέκα το βράδυ να χορεύει, η μικρή προσπαθεί να αντιγράψει τις άλλες δύο έως ότου την εγκαταλείπουν οι δυνάμεις της.

Να σας πω την αμαρτία μου, επειδή ούτε κι εγώ είμαι λάτρης του πολύωρου ύπνου (το οποίο είναι περιττό να πω ότι η μαμά μου φροντίζει να μου το υπενθυμίζει κάθε φορά που παραπονιέμαι για τις κόρες μου), δεν εξαντλώ και την αυστηρότητα μου προκειμένου να τις εσείς φαντάζομαι, έχετε ακούσει ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται αρκετά. Και κάπου εκεί μάλλον κρύβεται η ουσία, στο «αρκετά» που για κάθε παιδί είναι διαφορετικό, όπως διαφορετικά είναι και τα ίδια.

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν τα βάλουμε στο κρεβάτι με το ζόρι αν δεν νυστάζουν δεν θα κοιμηθούν όπως και το ανάποδο, όταν νυστάζουν θα κοιμηθούν όπου κι ότι ώρα κι αν είναι. Μήπως το εννιά είναι περισσότερο δική σας ανάγκη;