Η μαμά μ’αγαπάει και με βάζει τιμωρία

Στην οικογένεια μου είμαστε καλοί άνθρωποι σε γενικές γραμμές, με τις αδυναμίες και τα ταλέντα μας, στα οποία σίγουρα δεν συγκαταλέγεται αυτό της ζωγραφικής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν και δεξιόχειρες, έχουμε τελικά δύο αριστερά χέρια ο καθένας από 'μας.

Βλέποντας τη μικρή μου κόρη να ενθουσιάζετε κάθε φορά που βλέπει μαρκαδόρους και νερομπογιές, η ελπίδα γεννήθηκε μέσα μου ότι αυτό το ΤΕΛΕΙΟ παιδί (και το δικό σας καλό είναι) θα ξεπεράσει τις αδυναμίες των γονιών του και θα γίνει και τρομερή ζωγράφος.

Την πρώτη φορά θεώρησα ότι ο πράσινος λεκές στον καναπέ δεν φαίνεται και τόσο πολύ (άλλωστε ο καναπές είναι χακί), τη δεύτερη φορά εξήγησα στο κοριτσάκι μου ότι ζωγραφίζουμε μόνο στο χαρτί και όχι στο πάτωμα (κάτι έχει αρχίσει και σας θυμίζει η σκηνή), την τρίτη φορά –λίγο πιο αυστηρά –όχι στο τραπέζι της τραπεζαρίας και ούτω κάθε εξής.

Επειδή τα' χω κάνει κι εγώ τα σεμινάρια μου ως αγχωμένη μαμά που επιθυμεί να γίνει καλή μαμά, προσπαθώ και δεν φωνάζω. Ούτε όταν ο τοίχος του σαλονιού απέκτησε γκράφιτι. Τότε όμως, το γλυκό μου κοριτσάκι, έμαθε τι θα πει «τιμωρία» που ως τότε ήξερε ως απειλή αλλά ποτέ ως πράξη.

Αφού καθάρισε, όσο μπορούσε, τον τοίχο και μάζεψε όλες τις μπογιές, τις παρέδωσε στην υπογράφουσα μαμά, η οποία και του εξήγησε ότι θα τις στερηθεί για τρεις ολόκληρες μέρες. Έπειτα από κλάματα, φωνές, υποσχέσεις («δεν θα το ξανακάνω») , κατηγορίες («είσαι κακή μαμά») και άλλα ομολογουμένως όχι ευχάριστα, αγκαλιά πια, είδαμε στο ημερολόγιο πότε τελειώνουν αυτές οι τρεις μέρες και συμφωνήσαμε κι οι δυο πως ο τοίχος ήταν πιο ωραίος πριν τη ζωγραφιά.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η κόρη μου με αγαπάει ακόμα, μου έχει χαρίσει δεκάδες υπέροχες ζωγραφιές σε χαρτί και έχει καταλάβει ότι η τιμωρία (την οποία βάζει τα δυνατά της να αποφύγει) τελειώνει γρήγορα, η αγάπη μου ΠΟΤΕ!