5 χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν οι μητέρες που μεγαλώνουν γιους, εκτός από την άνευ όρων αγάπη

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που ένα αγόρι θα αποκτήσει στη συμπεριφορά του έχοντας διδαχτεί γι' αυτά από τη μητέρα του.

Οι μητέρες που έχουν μια θετική στάση ζωής μεγαλώνουν παιδιά με αναπτυγμένες κοινωνικές δεξιότητες

Σκέψου έναν αρνητικό κύκλο γονικής συμπεριφοράς, στην οποία ο γονιός κατευθύνει τη συμπεριφορά του παιδιού, στη συνέχεια την αντιμετωπίζει με άρνηση, έπειτα το παιδί αντιδρά με άρνηση, ο γονιός τσακώνεται μαζί του και τελικά είναι εκείνος που υποχωρεί ή/και παραιτείται, γεγονός που ενισχύει την κακή συμπεριφορά του παιδιού.

Σε έρευνα που παρακολούθησε τη σχέση αγοριών με τις μητέρες τους στα πρώτα 10 χρόνια της παιδικής τους ηλικίας, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα αγόρια με μητέρες που χρησιμοποίησαν αυτήν την καταναγκαστική μέθοδο ανατροφής των παιδιών, παρουσίασαν υψηλότερα ποσοστά προβλημάτων συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένης της απόρριψης από άλλα παιδιά στο σχολείο τους. Από την άλλη πλευρά, οι μητέρες που χρησιμοποιήσαν πιο θετικές και «ευπροσάρμοστες» στρατηγικές στο μεγάλωμα των αγοριών τους, είδαν τα παιδιά τους να αναπτύσσουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Ελάχιστη σύγκρουση και μέγιστη ζεστασιά

Κι όταν λέμε ζεστασιά, δεν εννοούμε την ανεκτικότητα αλλά αντίθετα, μια ζεστή, στοργική μητέρα, που είναι ευγενική, επενδύει θετική στην ανάπτυξη του γιου της. Φυσικά, η σχέση ζεστασιάς πρέπει να είναι αμφίδρομη και δεν είναι εξ’ ολοκλήρου στον έλεγχο του γονέα, αλλά σίγουρα οι μητέρες που εργάζονται σκληρά για να ελαχιστοποιήσουν τη σύγκρουση και να μεγιστοποιήσουν τη ζεστασιά που μοιράζονται με τον γιο τους είναι πιο πιθανό να προετοιμάσουν το παιδί τους για ευεργετικές κοινωνικές δεξιότητες όπως το να κάνουν φίλους πιο εύκολα, να βελτιώσουν την ηθική ανάπτυξη του γιου τους αλλά ταυτόχρονα και να μειώσουν την πιθανότητα του γιου τους να ασχοληθεί με αντικοινωνική συμπεριφορά.

Το σωστό πρότυπο και η απαλλαγή από την σκέψη του ανταγωνισμού

Είναι γνωστό πως το τι βλέπει από τη μητέρα το παιδί και το τι παράδειγμα του δίνει είναι πολύ σημαντικό μέρος της ανατροφής του. Η φιλοσοφία του γονιού που λέει «κάντε αυτό που λέω και όχι αυτό που κάνω», δεν είναι μια σταθερή βάση για να διδάξεις στο παιδί πιο σύνθετες δεξιότητες που είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει σωστά ως ισορροπημένος ενήλικας. Είναι εύκολο να διδάξεις ένα παιδί πώς να βουρτσίζει τα δόντια του αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να διδάξεις έναν έφηβο πώς να διαχειρίζεται το άγχος του.

Σε μια μελέτη σχετικά με τα χαρακτηριστικά που βοήθησαν τις μητέρες να χτίσουν την ικανότητα του γιου τους να ελέγχει τον εαυτό του, να είναι ικανός στη λήψη αποφάσεων και τις δεξιότητες διαχείρισης συναισθημάτων, οι συγγραφείς κατέληξαν σε δύο σημαντικούς παράγοντες. Πρώτον, ο βαθμός στον οποίο μια μητέρα επενδύει στην αυτονομία και την προσωπική ευθύνη του γιου της τη βοηθά να διατηρήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με αυτόν. Και δεύτερον, οι ανταγωνιστικές πρακτικές γονικής μέριμνας, όπως η υπονόμευση ή η χειραγώγηση, συνδέονται και στα ευρήματα της μελέτης με χαμηλότερα επίπεδα της ικανότητας του παιδιού να ρυθμίζει μόνο του τη συμπεριφορά του.

Ανταπόκριση και προσοχή στα προβλήματα του παιδιού, όχι αδιαφορία

Όσον αφορά τις σχέσεις γονέα-παιδιού, όπως κάθε σχέση, δεν μπορούμε να αναθέσουμε το 100% της ευθύνης σε κανένα από τα δύο μέρη. Όμως, οι μητέρες που έχουν την τάση να είναι πιο απόμακρες με τους γιους τους είναι πιο πιθανό να τους δουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα ανυπακοής.

Επιπλέον, οι υπερβολικά αντιδραστικές πειθαρχικές στρατηγικές, όπως η έκφραση ισχυρών αρνητικών συναισθημάτων για τις συμπεριφορές του γιου τους ή η έκφραση μιας αυταρχικής φιλοσοφίας από μεριάς της μητέρας συσχετίζεται με προβλήματα περιφρόνησης και προσοχής.

Οπότε, το κλειδί είναι οι μητέρες να αποφεύγουν τη σκληρή κριτική για να αποφύγουν προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών τους. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μελέτες σε αγόρια φαίνεται να επικεντρώνονται στην εξωτερίκευση προβλημάτων όπως η κακή συμπεριφορά και η αντικοινωνική συμπεριφορά. Σε μια άλλη μελέτη φάνηκε πως οι μητέρες που άσκησαν περισσότερη κριτική, είχαν γιους που εμφάνισαν πιο κακή συμπεριφορά. Προφανώς, οι μαμάδες που ασκούν σκληρή κριτική δεν στοχεύουν στην κακή συμπεριφορά του γιου τους αλλά σίγουρα η έντονη κριτική δεν βοηθά πουθενά.

Όχι στην υπερπροστασία

Είναι ενδιαφέρον ότι όσο κακή είναι η κακή κριτική άλλο τόσο κακή είναι συναισθηματική υπερεμπλοκή, η οποία ορίζεται ως ακραία υπερπροστατευτική και αυτοθυσιαστική συμπεριφορά εκ μέρους της μητέρας. Όπως συμβαίνει και με τη σκληρή κριτική που δεν είναι μια αποτελεσματική τεχνική διαχείρισης της συμπεριφοράς, έτσι και το να επωμίζεται κανείς το βάρος της ψυχολογικής αυτονομίας του παιδιού του, δεν βοηθά το ίδιο το παιδί.