Δάσκαλε που δίδασκες

Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, η Δανάη μου, υπέκυψα στο ροζ και σε άλλα παρόμοια κοριτσίστικα πράγματα, αλλά με τα παιχνίδια αποφάσισα να επιβάλλω τους δικούς μου κανόνες, να αφήσω τις Barbie για άλλες μαμάδες και κόρες, και να της μάθω να παίζει με παζλ!

Η Δανάη αποδείχτηκε πολύ καλή στο να φτιάχνει παζλ και της άρεσε και ιδιαίτερα. Ικανοποιημένη μαμά κι εγώ που της έμαθα να παίζει με κάτι εκπαιδευτικό, ακολούθησα την ίδια τακτική και με τις άλλες δύο κόρες που ακολούθησαν.

Εξήγησα και σε αυτές με την σειρά τους, πως θέλει υπομονή, να φτιάχνουμε πρώτα το περίγραμμα, κι άλλα τέτοια, κι επειδή είχα αρχίσει να γίνομαι ρεζίλι που αυτά που είχαν τα έφτιαχνε ακόμα και η δίχρονη κόρη μου πιο γρήγορα από εμένα και για να στηρίξω την θέση μου πως τα πάζλ είναι παιχνίδι για όλες τις ηλικίες, πήρα ένα με πολλά κομμάτια και το άφησα στο κουτί του για τρεις μήνες!

Ένα απόγευμα γυρίζω σπίτι και βλέπω και τις τρεις κόρες μου να το έχουν ανοίξει και να έχουν φτιάξει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι από το περίγραμμα. Με χίλιες δυο κακές δικαιολογίες του στυλ «και δεν θυμόμουν που το είχα βάλει», κ.λ.π κάθομαι μαζί τους να παίξω κι εγώ. Έπειτα από μισή ώρα και τρία (από τα δεκαπέντε) κομμάτια τοποθετημένα λάθος, γυρίζει η μικρή μου κόρη, η Θάλεια, και μου λέει: «Μαμά, πρέπει να κοιτάθ την εικόνα και να΄χειθ υπομονή γιατί αλλιώθ θα κάνειθ όλα λάθη.»

Δεν ξέρω αν το ανέφερα, η Θάλεια είναι δυόμιση ετών!