Μαμά, η θεία μας πήρε DS

Εσείς ξέρατε τι είναι το DS; Εγώ έμαθα όταν ήταν πια αργά για να εκφράσω την επιθυμία μου να το μάθω αργότερα.

Χτυπάει το τηλέφωνο στη δουλειά κι ακούω την κόρη μου να μου λέει ενθουσιασμένη ότι η αδερφή μου, που όλως τυχαίως δεν έχει παιδιά, της πήρε δώρο ένα DS. Οι κόρες μου που είναι ακόμα μικρές, αθώες κι απόλυτα «ερωτευμένες» με τη μαμά τους, θεωρούν ότι είμαι... φωτεινός παντογνώστης (κάτι που όπως καταλαβαίνεται απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα ) και γνωρίζω τα πάντα. Εγώ πάλι που δεν θέλω να πέσω άγαρμπα και ξαφνικά από τον θρόνο μου (είμαι και ψωνάρα, δεν θυμάμαι αν το ανέφερα αυτό στο βιογραφικό μου), προσπαθώ να κρύβω την άγνοια μου όσο καλύτερα μπορώ. Επειδή λοιπόν δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι ήταν αυτό το DS, άρχισα να κάνω γενικές ερωτήσεις μπας και καταλάβω, «Ωραίο; Τι χρώμα είναι;» μέχρι που έκανα την σωστή, «που το έχεις βάλει; » και κατάλαβα! «Να φορτίσει μαμά.»

Περάσαμε δύο δύσκολες, αλλά και διασκεδαστικές εβδομάδες, όπου ο Super Mario έγινε ο γιός που δεν έχω, αφού κατέληξα να ασχολούμαι μαζί του σε μόνιμη βάση. «Δεν έχει Μάριο μέχρι να διαβάσεις» στη μεγάλη, «Χαμήλωσε τη φωνή του, η αδερφή σου διαβάζει », στη μεσαία, «Είσαι πολύ μικρή για ηλεκτρονικά» στη μικρή. Ή «άλλα παιχνίδια δεν έχετε;», «θα γίνουν τα μάτια σας τετράγωνα τόση ώρα με το DS» κ.ά. Υπήρξαν ομολογώ και ενδιαφέρουσες απαντήσεις όπως αυτή μπροστά στον καθρέπτη «στρογγυλά είναι ακόμα μαμά τα μάτια μου» ή και «εσύ γιατί παίζεις με το κινητό σου;»

Τελικά κι έπειτα από πολύωρες διαπραγματεύσεις (όχι που νομίζατε ότι ο Παπανδρέου τα βρίσκει σκούρα με τους Ευρωπαίους) βρήκαμε τις ισορροπίες μας. Φίλος μας ο Μάριο, δε λέω, και μάλιστα...Super, όμως για να μην στεναχωριούνται και οι υπόλοιποι φίλοι μας (κούκλες, αρκουδάκια κ.λ.π), θα παίζουμε μόνο μισή ώρα την ημέρα. Κι άλλη μισή ώρα η μαμά κρυφά το βράδυ για να μην είναι τόσο άσχετη!