Χθες ήταν η μέρα της γυναίκας

Πιστεύετε πως γεννιόμαστε μικρά και αθώα κοριτσάκια και μεγαλώνοντας γινόμαστε γυναίκες, με ότι αυτό συνεπάγεται; Αν δεν το ξέρετε ή μάλλον, αν δεν το θυμάστε, θα σας πω ότι γεννιόμαστε γυναίκες. Γυναίκες που από την κούνια είναι κοκέτες, όμορφες, απαιτητικές, μαμάδες, νοικοκυρές, φιλόδοξες, ανθεκτικές, διεκδικητικές, ρομαντικές, τρυφερές, στοργικές.

Που το ξέρω; Η μεγάλη μου κόρη, ετών επτά, αφού διάβασε τα μαθήματα της (θέλει να γίνει γιατρός σαν τον παππού της, «για να τον κάνω καλά τώρα που μεγαλώνει, μαμά»), βοήθησε την μικρή της αδερφή (3 ετών) να ντυθεί και να χτενιστεί μετά το μπάνιο.

Η μεσαία μου κόρη (5 ετών), αφού έγδυσε-έντυσε την κούκλα της και την έβαλε για ύπνο, δοκίμασε ό,τι τακούνια, κολιέ και κραγιόν βρήκε στο δωμάτιο μου, και φορτωμένη με κάμποσα από αυτά, ήρθε και κάθισε στην κουζίνα μαζί μου, να με βοηθήσει να μαγειρέψουμε.

Η μικρή μου κόρη, αφού χόρευε όρθια πάνω στον καναπέ με το καινούργιο βίντεο κλιπ του Σάκη («καλό παιζάκι μαμά φαίνεται αυτό και χολέβει και ωλάια», ωραίο παιδάκι ήθελε να πει, αλλά δεν ξέρει πως ακόμα),μάζευε τα μαξιλάρια και τα έβαζε στη θέση τους, σε τέλεια σειρά.

Μίλησαν και με τον μπαμπά τους στο τηλέφωνο, που λείπε σε ταξίδι για δουλειά, και του είπαν με τρελό νάζι και γλύκα ότι τους λείπει, αλλά και «μπαμπάκα, τι θα μας φέρεις όταν γυρίσεις;»

Κι όλα αυτά μέσα σένα απόγευμα. Κορούλες μου, γυναικάρες μου, χρόνια μας πολλά!