Και οι μαμάδες έχουν ψυχή: Γιατί κάνω «πάρτι» όταν το παιδί πάει στον παιδικό

Κάποτε έβλεπα τις μαμάδες στην δουλειά να αγχώνονται επειδή τελείωνε η σχολική χρονιά και πανικόβλητες προσπαθούσαν να βρουν που θα... παρκάρουν τα μικρά, είτε αυτό λεγόταν summer camp, είτε κατασκήνωση, είτε γιαγιάδες.

Τότε θυμάμαι τους έλεγα: «μα δεν χαίρεστε που θα έχετε περισσότερο χρόνο με τα παιδάκια σας»; Και έπαιρναν ένα βλέμμα λες και ερχόντουσαν αντιμέτωπες με κάτι.... τρομακτικό. Αυτή την αντίδραση τη θεωρούσα απαράδεκτη -άλλωστε μιλούσαμε για τα παιδάκια τους.

Να όμως που ό,τι λες, το λούζεσαι. Γιατί και μανούλα έγινα, και μπορεί τις πρώτες μέρες που τον άφηνα στον παιδικό να σταματούσα στην Κηφισἰας και να έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, όμως να που μερικά χρόνια μετά, περιμένω πώς και πώς να έρθει η περίοδος της άδειας, που εγώ θα χαλαρώνω αλλά ο μικρός θα πηγαίνει στον παιδικό κανονικότατα!

Πριν βιαστείτε να πείτε ότι δεν είμαι καλή μάνα, θα σας πω ότι, αν θέλω κάτο πάνω από όλα, αυτό είναι να είμαι η καλύτερη μαμά. Και για να είμαι, θα πρέπει να ξεκουράζομαι, να αποφορτίζομαι, να διασκεδάζω, για να μεταφέρω το χαμόγελό μου στο παιδί και να είναι ο μικρούλης ευτυχισμένος.

Άλλωστε δεν υπάρχουν χαρούμενα παιδιά με δυστυχισμένους γονείς. Για αυτό ονειρεύομαι εκείνη την στιγμή που θα ξανακοιμηθώ μόλις πάει στο σχολείο, δεν θα αγχωθώ για το τι θα φάει και θα έχω κάποιες ώρες μόνο για μένα! Να κάνω ένα μπάνιο στη θάλασσα, να πάω για ψώνια ή να κοιτάω απλά το ταβάνι! E, όχι δεν θα νιώσω ενοχές για αυτά τα απλά και ανθρώπινα πράγματα, επειδή είμαι μαμά. Άλλωστε μόνο λίγες μέρες διαρκεί το παρτι για και ο παιδικός κάποια στιγμή σταματά...