Μαμά ετών 16: Πώς είναι να μεγαλώνεις παιδί σε μια κοινωνία που σε θεωρεί «αποτυχημένη»;

Όλες οι μαμάδες παρακολουθούν από την κερκίδα τα παιδιά τους στις σχολικές επιδείξεις. Εκτός από τη Ράνια που βρίσκεται στη μέση του γηπέδου, ανάμεσα στις συμμαθήτριές της. Έμεινε έγκυος στα 15. Σήμερα, είναι μια από τις περίπου 3100 ανήλικες μητέρες που ζουν στη χώρα μας.

«Κάποτε θα με ρωτήσει και θα του πω, πως ο Θεός, το σύμπαν, ή όποιος άλλος μου τον έστειλε, με έκανε μάγκα». Ο Βασίλης, είναι 19 μηνών και χειροκροτάει από την κερκίδα του γηπέδου, την έφηβη μαμά του που μόλις τελείωσε την Α' Λυκείου- με μια χρονιά καθυστέρηση και τώρα προσπαθεί «να χάσω τα κιλά της εγκυμοσύνης».

«Μεγαλώνει σαν το τρίτο παιδί της οικογένειας. Με τον παππού και τη γιαγιά, τον θείο που δίνει Πανελλήνιες και τη μαμά που κάθε πρωί πηγαίνει στο σχολείο. Πάντα υπάρχει ένα παιχνίδι, ένα καλτσάκι ή μια πιπίλα μέσα στην τσάντα με τα βιβλία μου». Οι γονείς της έχουν την επιμέλεια του αγοριού μέχρι η Ράνια να ενηλικιωθεί και στα χαρτιά. Γιατί η δική της ενηλικίωση, ήταν πρόωρη.

«Έμεινα έγκυος στην Γ' Γυμνασίου. Γέννησα τα επόμενα Χριστούγεννα. Η μαμά μου ήταν μέσα στη γέννα, το ζήσαμε μαζί. Στο μαιευτήριο οι νοσηλεύτριες ήταν συνέχεια από πάνω μου. "Γέννησε η Στρουμφίτα" έλεγαν».

«Τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω γιορτών αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν είχα γραφτεί στο Λύκειο. Ήθελα πολύ αλλά οι γονείς μου ήταν αρνητικοί. "Έχεις ξαναδεί μαθήτρια με κοιλιά;" μου έλεγαν. Όλη τη χρονιά και ως έγκυος και ως λεχώνα έκανα ιδιαίτερα στα βασικά μαθήματα». Πάνες, πιπίλες και αποστειρώσεις από τη μία, μαθηματικές εξισώσεις και φυσικοί νόμοι από την άλλη. Οι πόνοι με έπιασαν την ώρα της Άλγεβρας… Φρίκαρε το μωρό!» λέει γελώντας.

Απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη, στη χώρα που η σεξουαλική αγωγή παραμένει ταμπού. «Τότε ήμουν πολύ ερωτευμένη. Κι εκείνος ήταν. Ήμασταν στον κόσμο μας. Φαντάσου δεκάωρο ταξίδι με το τρένο για να βρεθούμε ένα Σάββατο». Σήμερα «δεν μιλάμε. Οι γονείς του, τον έστειλαν στο εξωτερικό. Δεν έχουν δει ποτέ τον μικρό. Δεν κατηγορώ κανέναν.».

Όταν η ίδια, έμαθε ότι είναι έγκυος, βρισκόταν σε προχωρημένη κύηση. «Ήμουν ήδη τριών μηνών. Μέχρι τότε δεν είχα συμπτώματα. Ένιωθα περισσότερη κούραση, τίποτα άλλο. Η περίοδός μου είχε σταματήσει λίγες μέρες πριν αλλά αυτό συμβαίνει κι από το άγχος. Κάποια στιγμή, η κολλητή μου, μού είπε να κάνω το τεστ. Πήγαμε και το πήραμε. Θυμάμαι ότι ο φαρμακοποιός μου είχε πει "εύχομαι να μην έχεις καταστρέψει τη ζωή σου"». Τώρα ξέρει ότι η ευχή του έπιασε.

Το τεστ εγκυμοσύνης, «βγήκε θετικό αλλά δεν έδειξε πόσο έγκυος είμαι» λέει η Ράνια. «Μέχρι να το πω στην μητέρα μου πέρασε άλλος ένας μήνας. Ήταν αργά για οτιδήποτε. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ποιο είναι το ψηλότερο παράθυρο που ξέρεις, για να ανέβεις να πηδήξεις».

«Δεν αλλάζει κάτι, θα σε βάλουμε σε κίνδυνο. Κάποιος άλλος γιατρός μπορεί να σε αναλάβει, εγώ δεν παίρνω την ευθύνη. Αν γεννηθεί ο γιος σου, θα είναι τυχερός που θα έχει εσένα για μαμά» θυμάται να της λέει η γιατρός. Έβαλε τα κλάματα μπροστά μου. Της χρωστάω τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου. Για ένα δίμηνο οι γονείς μου δεν κοιμήθηκαν το βράδυ. Τους άκουγα να συζητάνε στην κουζίνα τα ξημερώματα. Το μεγαλύτερο σοκ το είχε πάθει ο αδερφός μου. Αυτός έχει φοβερή σχέση με τον μικρό».

«Εκείνο το καλοκαίρι, έβλεπα την κοιλιά μου να μεγαλώνει και να μεγαλώνει. "Πού θα πας, ρε κοιλιά;" έλεγα. Όλες οι φίλες μου, είχαν πάει κατασκήνωση- εκεί θα ήμουν κι εγώ αν δεν είχε συμβεί. Ήταν βράδυ, καθόμουν στο μπαλκόνι, έβλεπα DVD όταν τον ένιωσα πρώτη φορά. Από τότε δεν ξανάκλαψα ποτέ. Μετά από εκείνη την πρώτη κλωτσιά, είπα πως ό,τι και να γίνει αυτό το παιδί εγώ θα το προστατέψω».

«Στο σχολείο ξέρουν;» τη ρωτάω. «Βέβαια. Όλοι το ξέρουν. Οι καθηγητές με ρωτάνε για τον Βασίλη, τον είδαν και από κοντά όταν τον έφερα στην τάξη, μέχρι και σε εκδρομή τον έχω πάρει μαζί» λέει η Ράνια. Αν όλα γίνουν όπως τα έχει σχεδιάσει σε δύο χρόνια θα είναι πρωτοετής στο Πολυτεχνείο. «Δεν τέθηκε ποτέ δίλημμα, σχολείο ή παιδί. Οι γονείς μου με στηρίζουν και θα με βοηθήσουν να σπουδάσω. Για μένα και γι᾽αυτόν. Οι δυο μας είμαστε. Πρέπει να του προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ».

Ανήλικη μητέρα, σημαίνει για την ίδια «Ρατσισμός. Από τη μία καλείσαι να αναλάβεις ευθύνες που δεν είσαι έτοιμη. Αν δεν έχεις τους γονείς σου με το μέρος σου, ή κάποιον δικό σου, είσαι χαμένη. Το κράτος δεν φροντίζει για τίποτα. Οικονομικά δεν σε στηρίζει με κανένα τρόπο.» λέει η Ράνια.

«Δε σταματάει η ζωή με μια εγκυμοσύνη. Η ζωή έτσι ξεκινάει. Υπάρχουν κορίτσια που η τύχη τους τα έφερε έτσι. Σωστό ή λάθος δεν θα το κρίνω ούτε εγώ, ούτε οι γείτονες, ούτε οι γονείς των φίλων μου. Η κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί κάτι που ξεφεύγει από το συνηθισμένο. Μόλις τους λες "ξέρετε έχω ένα παιδί", θεωρούν ότι προέρχεσαι από διαλυμένη οικογένεια, ότι είσαι εύκολη στο κρεβάτι. Σε κατατάσσουν στους αποτυχημένους. Κάποιες φορές όταν παίζω στην παιδική χαρά με τον Βασίλη, έχω νιώσει να με κοιτάζουν περίεργα. Μπορεί να είναι και ιδέα μου.»

«Έχασα φίλους μέσα στην εγκυμοσύνη. Οι γονείς τους, τούς έλεγαν να μην κάνουν παρέα μαζί μου. Με έβλεπαν σαν το κορίτσι που θα παρέσυρε τους γιους τους στα χειρότερα. Πριν από λίγο καιρό, ένας τόλμησε να κάνει και σχόλιο στην μαμά μου, του στιλ "εσείς γιατί δεν τη μαζεύατε;". Για τον κόσμο, είμαστε μαμάδες δεύτερης κατηγορίας. Πολλές φορές σκέφτομαι τί θα γινόταν αν δεν υπήρχαν οι γονείς μου ή αν ήταν συντηρητικοί. Γιατί για τον κόσμο, είμαστε τα κακά παραδείγματα, οι εξαιρέσεις που πρέπει να εξαφανιστούν. Οι κατώτερες μαμάδες, οι ανάξιες.».

Στο wallpaper του κινητού της μια φωτογραφία: μαμά και γιος γλιστρούν αγκαλιά, γελώντας από την τσουλήθρα. Χίλιες λέξεις δεν αρκούν

*Για ευνόητους λόγους και ύστερα από παράκληση της οικογένειας, δεν αναφέρουμε τον τόπο διαμονής και τα πραγματικά ονόματα της 17χρονης μητέρας και του γιου της