Μία καταπληκτική και εντελώς μυστική εβδομάδα με την Charlie

Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου χωρίς την παρέα κάποιου ζώου στο σπίτι. Έχουν υπάρξει περίοδοι, αλλά αυτές ήταν τόσο μικρές που δεν ξέρω καν αν υπολογίζονται. Θα τις αποκαλέσω μικρά διαλείμματα μέσα στο πέρα της ζωής μου, ίσως και λίγο πιο ατυχή που χαρακτηρίστηκαν από αισθητά κενά. Δεν το βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο το συγκεκριμένο θέμα. Ενδεχομένως να θεωρούν και υπερβολική την τόσο μεγάλη λατρεία για τα κατοικίδια, αλλά, αυτή η αγάπη είναι λίγο διαφορετική από άλλες.

Συνήθως επέλεγα τα ζώα που είχα. Όχι με την αγοραστική έννοια, απλώς έφερνα στο σπίτι όσα έβρισκα κάπου στον δρόμο. Ειδικά στο εξοχικό. Εκεί ήταν εύκολο να βρεις. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μία βόλτα στα γύρω στενά και όλο και κάποια άκρη του δρόμου θα φιλοξενούσε ένα γλυκό τετράποδο που έψαχνε για σπίτι, ακόμα κι αν δεν το ζητούσε άμεσα. Πώς να το κάνει, άλλωστε; Με τόσα που τραβάνε, τα περισσότερα, από ένα σημείο και μετά, απλά κλείνονται από τον φόβο και αποφεύγουν ό,τι παραπέμπει σε άνθρωπο.

Έχουν βρεθεί πολλά, λοιπόν, στη ζωή μου και για το καθένα ξεχωριστά έχω να διηγηθώ μία ιστορία. Γιατί όλα είχαν τη δική τους διαφορετική προσωπικότητα και, όχι επειδή ήταν δικά μου παιδιά -γιατί παιδιά μου τα έλεγα παρ’ όλο που κι εγώ ήμουν παιδί-, ήταν ένας προς ένα φανταστικά.

Σήμερα, όμως, έγινε κάτι που μου έφερε στο μυαλό την Charlie. Το ζώο που επέλεξε εμένα και όχι το αντίστροφο. Η Charlie ήταν μία μαύρη, extra fluffy γάτα που ένα μεσημέρι, την ώρα που γύριζα από τη θάλασσα βρέθηκε να νιαουρίζει καθισμένη κάτω από μία συκιά. Παραδόξως, ήταν πολύ φιλική και δε φαινόταν να φοβάται ιδιαίτερα. Το μόνο που ζητούσε ήταν χάδια. Πώς το ξέρω; Με το που ήρθε προς το μέρος μου, αφότου την κοίταξα λίγο πιο έντονα, κι άρχισα να την χαϊδεύω, η μουρμούρα της σταμάτησε και έπειτα σηκώθηκε και άρχισε να τρίβεται στα πόδια μου.

Μιλάμε για ένα πραγματικά πανέμορφο γατί. Είχε και πράσινα μάτια που έκαναν αντίθεση με το μαύρο και στο τελείωμα της ουράς είχε ξεμείνει μία λευκή φούντα. Την πήρα εντελώς διακριτικά στο σπίτι, της έφτιαξα πίσω από τον φράχτη ένα μικρό κρεβατάκι από το μαξιλάρι της καρέκλας μου και ευελπιστούσα να μην τη δει κανείς και να πρέπει να μπω στη διαδικασία να εξηγώ και να επιχειρηματολογώ γιατί να μείνει. Και τις πρώτες μέρες έγινε αυτό ακριβώς, γιατί γάτες γενικά περνούσαν από το οικόπεδο και κανείς δεν εστίαζε στο ποια ήταν τακτική στις εμφανίσεις της.

Η Charlie σιχαινόταν να της ακουμπάς τα πόδια, αλλά μπορούσε να κάνει μία υποχώρηση στη θέα της αγαπημένης της κονσέρβας. Win – win η κατάσταση, οπότε πήγαινα με τα νερά της. Όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή, βέβαια, γιατί ως γνωστόν οι γάτες καθόλου αυταρχικές δεν είναι όσον αφορά στις επιθυμίες τους. Όλες τις οι παραξενιές, όμως, από ένα σημείο και μετά, έγιναν απλώς χαριτωμένες.

Το πρωί, ξυπνούσα λίγο πιο νωρίς για χάδια και τη δεύτερη μέρα πήγα στο κοντινό mini market για προμήθειες. Όταν εγώ πήγαινα στην παραλία, εκείνη μάλλον έκανε νέες φιλίες, γιατί σε κάνα – δυο επιστροφές τη βρήκα δίπλα σε άλλη φίλη. Δεκτική σε νέες γνωριμίες τη λες. Το απόγευμα που έπεφτε ο ήλιος, έβγαινα έξω μαζί με το ραδιόφωνο, σε χαμηλά ντεσιμπέλ για να μην τρομάζει, και άκουγα μουσική χαϊδεύοντας το σημείο πίσω από τα αυτιά της και, μετά, επέστρεφα για ύπνο στο σπίτι.

Τότε ήμουν 13 ετών, αλλά με όχι ιδιαίτερη διάθεση για διαπραγματεύσεις αν στο θέμα υπήρχε ζώο. Μέχρι σήμερα, δηλαδή, το συναίσθημα που σου δημιουργεί η παρουσία τους είναι κάτι το ανεξήγητο. Αθώο και «ζεστό», αλλά εντελώς ασφαλές. Οπότε, ήθελα η Charlie να έχει ό,τι χρειάζεται, και παραπάνω. Άρχισα να ζητάω χρήματα, δήθεν για να ενοικιάσω ταινίες από το video club και, όταν συγκεντρώθηκε ένα σεβαστό ποσό, έβαλα την Charlie στο μαύρο καλάθι που είχε το ποδήλατό μου μπροστά από το τιμόνι και πήγαμε στον κτηνίατρο. Τα ευχάριστα δεν ήταν μόνο ότι ήταν σε άριστη κατάσταση, αλλά ότι ήταν και στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης της. Εκτός αυτών; Ο κτηνίατρος άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε ένα χαρτί με τη φωτογραφία και ένα τηλέφωνο που προφανώς ήξερα τι σήμαινε... Στενοχωρήθηκα προφανώς, όσο και να ήξερα ότι αυτό ήταν το σωστό. Εκείνο ήταν το πραγματικό της σπίτι, όμως, ακόμα κι εκείνη η μία εβδομάδα ήταν αρκετή για να με κάνει να ενθουσιαστώ με την παρέα της.

Μετά το αναμενόμενο τηλεφώνημα, περίμενα μαζί της να έρθει η κοπέλα που την είχε χάσει. Το πώς είχε φύγει από το σπίτι της δεν ήξερε να πει, ωστόσο έδειχναν και οι δύο πολύ χαρούμενες για το reunion. Το πιο θετικό; Όταν η Charlie γέννησε, τηλεφώνησε ο κτηνίατρος στο σπίτι για τα ευχάριστα -του είπε η κοπέλ να το κάνει χάριν της γνωριμίας μας- και πήγα να δω τους απογόνους της.

Υ.Γ. 1: Πώς θυμήθηκα την ιστορία της; Πληροφορήθηκα ότι απέκτησε εγγόνια από την κοπέλα που υιοθέτησε την κόρη της.

Υ.Γ. 2: Μέχρι σήμερα, κανείς από το σπίτι δεν ξέρει την ύπαρξή της.