Παγκόσμια ημέρα ζώων: Πώς η Cookie, το σκυλάκι μου, ομόρφυνε τη ζωή μου!

Παγκόσμια ημέρα των ζώων σήμερα και φυσικά δε θα μπορούσαμε να μη γράφαμε ένα άρθρο αφιερωμένο στους πιστούς μας φίλους. Θυμάμαι από μωρό ζητούσα στη μητέρα μου ένα σκυλάκι. Αντ'αυτού μου έφερνε πάντα ένα σωρό άλλα κατοικίδια. Χρυσόψαρα, χελωνάκια, καναρίνια. Η ανάγκη μου για κατοικίδιο ήταν πολύ μεγάλη, παρόλο που δεν ήμουν μοναχοπαίδι.

Σαν τώρα θυμάμαι τι αδυναμία έτρεφα στο αγαπημένο μου κατακίτρινο καναρίνι, τον... Μπόμπιρα. Τον παρατηρούσα με τις ώρες, του σφύριζα, το έβγαζα και το άφηνα ελεύθερο μέσα στο δωμάτιό μου! Δε λέω το αγαπούσα, αλλά με ένα καναρίνι πόσο στενή σχέση να αναπτύξεις. Όταν πέθανε θυμάμαι έκλαιγα με μαύρο δάκρυ.

Όταν μεγάλωσα πια και έγινα ανεξάρτητη (λέμε τώρα) αποφάσισα να πάρω σκυλάκι. Η χαρά μου όταν πήγαινα στον εκτροφέα ήταν απερίγραπτη. Μου άρεσαν τόσο πολύ τα Yorkshire Terrier που ήμουν παντελώς κατασταλαγμένη για τη ράτσα. Πολλοί θα με κατηγορήσετε ότι έτρεξα να δώσω χρήματα σε εκτροφέα τη στιγμή που υπάρχουν τόσα αδέσποτα στους δρόμους. Δίκιο έχετε, αλλά για εμένα σημασία έχει ένα σκυλάκι να μην καταπιέζεται μέσα σε λίγα τετραγωνικά και σίγουρα ένα μεγάλο σε μέγεθος σκυλί δε θα άντεχε μέσα στο δικό μου διαμέρισμα, για αυτόν ακριβώς το λόγο επέλεξα την Cookie.

Την πήρα μωράκι. Έμοιαζε με ποντικάκι. Ήταν τόσο μικρή! Τη φρόντιζα σα να ήταν βρέφος. Της αφιέρωνα χρόνο, έπαιζα μαζί της, προσπαθούσα να της μάθω όσα περισσότερα μπορούσα. Η Cookie είναι ένα από τα πιο έξυπνα σκυλάκια που έχω δει (όχι επειδή είναι δικό μου) αλλά είναι! Αντιλαμβάνεται τα πάντα σα να είναι άνθρωπος. Επικοινωνούμε άψογα! Έμαθε μέσα σε λίγες μέρες να κάθεται κάτω, να κάνει τούμπες, να γαυγίζει όταν της λέω Μίλα, να μην τρώει τη λιχουδιά αν δεν της δίνω το ΟΚ, να κάνει κεφαλιές με τα μπαλόνια, να παίζει μπάλα και να παριστάνει τον τερματοφύλακα, να δίνει το ποδαράκι της όταν της λες χέρι. Πραγματικά είναι αξιολάτρευτη!

Ναι, είναι αλήθεια. Ένα κατοικίδιο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Ή μάλλον να διορθώσω, να στην ομορφύνει. Η Cookie με κάνει να γελάω. Με έμαθε να νοιάζομαι για κάποιον άλλον περισσότερο από εμένα. Όσο χαζό και να ακούγεται νιώθω σα να είμαι η μαμά της. Εγώ τη μεγάλωσα, εγώ της έμαθα πράγματα, εμένα αναζητούσε όσο έλειπα για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, εξαιτίας της απουσίας μου άλλαξε ο χαρακτήρας της και ξαναέγινε αυτό που ήταν πάντα όταν εγώ επέστρεψα μόνιμα Ελλάδα. Ξέρεις τι είναι να της μιλάς από το Skype και να ψάχνει σαν τρελή να σε βρει; Ξέρεις τι είναι να επιστρέφεις κάθε μέρα από τη δουλειά και αυτή με το που ακούσει το συναγερμό του αυτοκινήτου σου να σε περιμένει ήδη στην πόρτα; Ξέρεις τι είναι να τρέχει μανιωδώς πέρα δώθε από ευτυχία κάθε φορά που σε βλέπει; Ξέρεις τι είναι να τη μαλώνεις για μια χαζομάρα που έκανε και εκείνη να σε κοιτάει με θλιμμένο μουτράκι και να έρχεται να ζητήσει συγχώρεση γλείφοντάς σου τα χέρια;

Όχι όλα αυτά δε θα τα ξέρεις αν δεν έχεις ένα ζωάκι στο σπίτι σου. Πίστεψέ με είναι η καλύτερη παρέα! Η Cookie ΜΟΥ, είναι πάντα δίπλα μου. Όταν βαριέμαι και είμαι μόνη, όταν βλέπω ταινία συντροφιά με το αγόρι μου, όταν τρώω και ζητιανεύει μεζέ, όταν πάω διήμερα στο εξοχικό μου... Μία φορά την αποχωρίστηκα αναγκαστικά, όταν ήμουν Λονδίνο και δε θα ξαναγίνει. Το σκυλί μου είναι η καλύτερη συντροφιά. Πώς θα ήταν η μέρα μου χωρίς αυτό το γλυκύτατο μικροσκοπικό πλασματάκι; Σίγουρα πιο βαρετή...

Εσείς πώς νιώθετε για τους μικρούς σας φίλους; Περιμένουμε τα σχόλιά σας!

p.s Cookie I love you :) Δείτε και άλλες φωτογραφίες της μικρής τρελής στην παραπάνω gallery

01

11