Λεισμανίωση ή Καλαζάρ: Η μάστιγα της Μεσογείου

Η νόσος μεταδίδεται απο τσίμπημα μιας συγκεκριμένης σκνίπας και όχι του κοινού κουνουπιού όπως πολύς κόσμος πιστεύει. Επικίνδυνη περίοδος είναι από τον Μάρτιο εώς τον Νοέμβρη και κυρίως στην δύση του ήλιου και στην ανατολή. Η νόσος προκαλεί σοβαρά κλινικά συμπτώματα στο σκύλο που συνήθως αρχικά εκδηλώνονται με υποτρίχωση γύρω απο τα μάτια,δερματίτιδα στο σώμα με έντονη εμφάνιση πιτυρίδας,πληγές στις οστέινες προεξοχές καθώς και μεγάλα νύχια.

Στην εσωτερική παθολογία του σκύλου προκαλλεί νεφρική ανεπάρκεια κυρίως απο την οποία και το ζώο καταλήγει. Μπορεί να εμφανιστεί όμως και ως χωλότητα στα άκρα ή να μην δώσει καθόλου εμφανή συπτώματα και κατευθείαν να χτυπήσει τους νεφρούς. Γι αυτό είναι απαραίτητος ο εξαμηνιαίος έλεγχος που μπορεί να γίνει απο 1 σταγόνα αίμα σε οποιοδήποτε κτηνιατρείο και να έχουμε αποτελέσματα σε 10 λεπτά! Εάν προλάβουμε τη νόσο νωρίς μπορούμε να την θεραπεύσουμε και ο σκύλος να μην εμφανίσει ποτέ μελλοντικά συμπτώματα, καλό είναι βέβαια να χορηγούμε σε όλη τους τη ζωή χάπια αλλοπουρινόλης ώστε να μην δοθεί η δυνατότητα στο παρασιτο να επαναπολλαπλασιαστεί (διότι ο σκύλος παραμένει για πάντα φορέας).

Η θεραπεία παλαιότερα ήταν δύσκολη και απαιτούνταν καθημερινά ενέσεις για 21 ημέρες,πλέον όμως ειναι σιρόπι που βάζουμε στο φαγητό καθημερινά μια φορά για 28 ημέρες σε συνδιασμό πάντα με τα χάπια zyllapour. Η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ ώστε κανένα πλέον ζώο να μην θεωρείται καταδικασμένο μιας και έχουμε θεραπεύσει πάρα πολλά ακόμα και με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια απλά απαιτείται διαφορετικό σχήμα φαρμάκων και πιο εντατική θεραπεία. Η νόσος επομένως έχει αντμετώπιση και ειναι απαράδεκτο να καταφεύγουμε στην ευθανασία ως εύκολη λύση. Ο σκύλος δεν μεταδίδει την ασθένεια ούτε στον άνθρωπο ούτε σε άλλους σκύλους απευθείας παρά μόνο η σκνίπα, η οποιά όμως δεν τσιμπάει ποτέ άνθρωπο και γι αυτό υπάρχουν απειροελάχιστα κρούσματα ανθρώπινης λεισμανιώσης η οποία σχετίζεται με ανθρωπόφιλη σκνίπα που καμία σχέση δεν εχει με του σκύλου. Άλλωστε ένας σκύλος που παίρνει αλλοπουρινολη δεν μεταδίδει ούτε μεσω την σκνίπας την νόσο. Είναι σημαντικό βέβαια να τα προφυλασσουμε με τα ειδικά αντιπαρασιτικά λουράκια δελταμεθρίνης, καθώς και με τις αμπούλες με εντομοαπωθητικό αλλά και με ένα καινούριο σιρόπι που κυκλοφόρησε πριν λίγους μηνες σαν πρόληψη. Το πιο σημαντικό όμως είναι το εμβόλιο!!

Επιτέλους 110 χρόνια μετά την ανακάλυψη της νόσου, 25 χρόνια μετά τις πρώτες προσπάθειες για παραγωγή εμβολίου και μετά την απώλεια εκατομμυρίων ζώων έχουμε στα χέρια μας το εμβόλιο κατά της Λεισμάνιας! Η δράση του εμβολίου στηρίζεται στην εισαγωγή στον οργανισμό μιας πρωτεΐνης η οποία δίνει το ερέθισμα στον οργανισμό να ετοιμαστεί για πιθανή μόλυνση από το παράσιτο. Επομένως την εξοντώνει άμεσα και προστατεύει το σκύλο.

Ο εμβολιασμός γίνεται σε ζώο άνω των 6 μηνών. Την πρώτη φορά απαιτείται τέστ αίματος για την επιβεβαίωση ότι ο σκύλος δεν νοσεί (διαφορετικά απαγορεύεται ο εμβολιασμός σε ζώο μολυσμένο!) Αρχικά γίνονται 3 εμβολιασμοί με απόσταση 3 εβδομάδων μεταξύ τους και απαγορεύεται 2 εβδομάδες πριν και 2 μετά να εμβολιαστεί ο σκύλος για άλλο νόσημα. Έπειτα κάνουμε ένα ετήσιο επαναληπτικό εμβολιασμό χωρίς την επανάληψη του τεστ.

Ο σκύλος πρέπει να είναι σε καλή κατάσταση και οπωσδήποτε να έχει προηγηθεί αποπαρασιτισμός. Μετά τον εμβολιασμό μπορεί να προκληθεί μια μικρή αντίδραση του δέρματος τοπικά η οποία σε λίγες ημέρες υποχωρεί.

Στο τέλος του εμβολιασμού χορηγείται ειδική ταυτότητα που υποδηλώνει ότι ο σκύλος μας είναι πλήρως καλυμμένος ενάντια στη νόσο. Παρόλο αυτά συνιστάται η συνέχιση της τοποθέτησης του εντομοαπωθητικού κολάρου κατά τους θερινούς μήνες ώστε να αποφεύγονται τα αλλεπάλληλα τσιμπήματα εντόμων διότι μεταδίδονται και άλλα πολλά παράσιτα επικίνδυνα για τον οργανισμό.

Eπισκεφθείτε το site