Οι δικές σας ιστορίες: ο γάιδαρος και η ουρά

Με την πεθερά μου δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ. Το έχω πάρει πια απόφαση. Αλλά θα ήθελα, τουλάχιστον, να μην καίω και τον εγκέφαλό μου κάθε φορά που συναντιόμαστε. Τι εννοώ; Θα σας πω ένα παράδειγμα μόνο και, είμαι σίγουρη, πως θα με καταλάβετε.

Ήμασταν τις προάλλες στο σπίτι των πεθερικών μου για φαγητό. Έχει μαγειρέψει η μητερούλα, έχει στρώσει το τραπέζι και πάω να την βοηθήσω να φέρουμε τα πιάτα να σερβίρουμε το φαγητό. «Άσε, παιδί μου» μου λέει «σε αυτό το σπίτι η νοικοκυρά είμαι εγώ και αυτή η δουλειά είναι δική μου. Κάθισε εσύ». Επιμένω μια δυο φορές ακόμα, επιμένει και εκείνη. Σέβομαι το ότι σε αυτό το σπίτι η νοικοκυρά είναι, πράγματι, εκείνη και δε θέλω να μπλέκομαι στα πόδια της όπως και εγώ δε θέλω να μπλέκεται στα δικά μου όταν έρχεται στο δικό μου νοικοκυριό και κάθομαι στη θέση μου.

Σερβίρει, τρώμε, τελειώνουμε. Προτείνω να τη βοηθήσω να μαζέψει. Η αντίδραση ακριβώς η ίδια. Επιμένω. Επιμένει. Κάθομαι, για τους ίδιους λόγους, στη θέση μου.

Την πετυχαίνω στην κουζίνα. Δεν έχει πλυντήριο πιάτων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο διάλογο τρίτη φορά. Ξανακάθομαι. Τελειώνει. Καθόμαστε όλοι μαζί. Κάποια στιγμή μαζεύω το ποτήρι μου στο οποίο έπινα λίγο αναψυκτικό που μου είχε μείνει μετά το τραπέζι και το πάω στην κουζίνα και το πλένω.

Όταν γυρίζω μου λέει: «Φάγαμε το γάιδαρο, η ουρά θα μας ένοιαζε; Τώρα που τις τελειώσαμε τις δουλειές μας ήρθες να μας βοηθήσεις;». Μένω άφωνη. Εσείς;

Κλαίρη, 34 ετών