Οι δικές σας ιστορίες: η πεθερά non stop μουρμούρα

Δεν έφτιαξες καλά τα σουτζουκάκια.
Δεν ευχαρίστησες αρκετά τη γυναίκα σου που σου μαγείρεψε.
Έχει σκόνη πάνω από την κάσα της πόρτας, δεν καθάρισες καλά.
Άντρας είσαι εσύ που δεν βοηθάς τη γυναίκα σου να καθαρίσει;
Τι ντεκολτέ είναι αυτό, βρε κορίτσι μου, παντρεμένη γυναίκα;
Τι γυναίκα έχεις εσύ βρε και όλοι τη θαυμάζουν, δώσ΄της ένα φιλί.

Από την ώρα που πέθανε ο μπαμπάς του άντρα μου και η μητέρα του ήρθε από το νησί να ζήσει για λίγο καιρό μαζί μας μου έχει κάψει τα αυτιά. Γκρινιάζει χωρίς σταματημό για όλα και σε όλους. Βρίσκει αφορμή στα πάντα. Μάλλον το σπορ της είναι να μουρμουράει, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν γνωριζόμαστε και πολύ καλά γιατί ζούσε μακριά και μόνο για επίσκεψη μια-δυο μέρες πηγαίναμε αλλά εδώ και δύο μήνες η ζωή μου έχει γίνει κόλαση. Ότι και αν κάνουμε, όπως και να το κάνουμε, κάτι βρίσκει να μην της αρέσει. Και, εντάξει, δεν σας αρέσει κυρία μου. Πρέπει να το ξεστομίζετε κιόλας; Είμαι έτοιμη να την πετάξω έξω από το σπίτι ή να της απαγορεύσω να μιλάει. Αλλά τη βλέπω πόσο στενοχωρημένη είναι και κάνω υπομονή. Για πόσο όμως;

Κατερίνα, 42