Η επέλαση των καταστροφικών πεθερικών

Οι γονείς του άντρα μου έχουν καταγωγή από δύο κοντινά χωριά της Πελοποννήσου, έτσι και έφτιαξαν από ένα σπίτι στο καθένα, το ένα για να περνάνε τα καλοκαίρια τους και το άλλο τους χειμώνες. Πριν από περίπου ένα χρόνο αποφάσισαν πως δεν θέλουν το «χειμερινό» σπίτι και μετακόμισαν στο άλλο. Το σπίτι αυτό πάντα μας άρεσε, τόσο ως κτίσμα όσο και ως τοποθεσία, γι' αυτό και εγώ με τον άντρα μου αποφασίσαμε με τη σειρά μας να το αναλάβουμε και να το μετατρέψουμε σε εξοχικό. Τα πεθερικά μου δεν είχαν αντίρρηση, μάλιστα μας είπαν πως δεν πρόκειται να ασχοληθούν ξανά με το συγκεκριμένο σπίτι, και έτσι η επιχείρηση ανακαίνιση ξεκίνησε. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως η σχέση μου με τα πεθερικά μου είναι εδώ και 16 χρόνια σταθερή: έχουμε μια τυπική επικοινωνία, μιας και αυτοί μένουν στο χωριό κι εμείς στην Αθήνα, χωρίς όμως πολλά πολλά, ενώ σπάνια έχουμε έρθει σε κόντρες. Ο άντρας μου έχει άλλα τρία αδέρφια με τα οποία έχει αραιή επαφή μιας και όλοι τους μένουν στην Πελοπόννησο, αλλά σε γενικές γραμμές οι σχέσεις μας είναι άριστες.

Η ανακαίνιση μας πήρε αρκετό καιρό και έγινε με απίστευτο κόπο και αρκετά έξοδα, καθώς το σπίτι ήθελε ριζικές αλλαγές, δεκάδες επισκευές, βάψιμο, καθαρισμό και μετακόμιση πολλών επίπλων και χρηστικών αντικειμένων από την Αθήνα. Όταν τελειώσαμε όμως η χαρά μας κάλυψε όλη την κούραση και την ταλαιπωρία, καθώς είχαμε επιτέλους το δικό μας εξοχικό, ένα πραγματικό «παλάτι» που θα μπορούσαμε να καταφεύγουμε ανά πάσα στιγμή για χαλάρωση και ξεκούραση.

Όταν όμως τα πεθερικά μου μας επισκέφτηκαν για να δουν πως αλλάξαμε το σπίτι, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με την μεταμόρφωσή του που άλλαξαν γνώμη και άρχισαν να μας τα γυρίζουν. Μας είπαν ότι τυπικά είναι δικό τους σπίτι και έχουν ίσα αν όχι περισσότερα δικαιώματα σε αυτό απ' ότι εμείς καθώς και ότι τα υπόλοιπα αδέρφια του άντρα μου μπορούν να το χρησιμοποιούν όποτε θέλουν γιατί είναι και αυτά παιδιά τους και δεν θέλουν να τα «ρίξουν» στο μοίρασμα. Έτσι, άρχισαν να πηγαίνουν στο σπίτι όσο εμείς βρισκόμασταν στην Αθήνα και να κάθονται για αρκετό διάστημα, προσκαλώντας τα ανίψια τους και τους κουνιάδους μου. Τη πρώτη φορά που πήγαμε στο εξοχικό μετά από διαμονή τους, βρήκαμε ένα σπίτι άνω-κάτω, μέσα στη βρώμα και την ακαταστασία. Αντί να περάσουμε ένα χαλαρωτικό τριήμερο, περάσαμε τις μέρες μας καθαρίζοντας και τακτοποιώντας όσα είχαν αφήσει πίσω τους τα πεθερικά μου.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και παρά τις προσπάθειές μας, τόσο δικές μου όσο και του άντρα μου, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας στο σπίτι και να θέσουμε κάποια όρια, τα πεθερικά μου συνεχίζουν να κάνουν ότι θέλουν στο σπίτι που εμείς κοπιάσαμε για να μπορεί να λέγεται «σπίτι», επικαλούμενοι συνεχώς το επιχείρημα πως, στην ουσία, πρόκειται για δική τους περιουσία. Τα νεύρα μου έχουν σχεδόν σπάσει βλέποντας το σπίτι που μόχθησα να φτιάξω να καταστρέφεται από την ίδια μου την οικογένεια αλλά δεν σκοπεύω να το βάλω κάτω. Κάθε συμβουλή σας, ωστόσο, θα βοηθήσει. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα αφήσω τα πεθερικά μου να μας καταστρέψουν τα όνειρα.

Αλεξάνδρα, 48 ετών