Πεθερά, ιδιοκτήτρια γιου
Όπως ακριβώς μια γυναίκα μπορεί να κατέχει ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο, έτσι και μια πεθερά θεωρεί ότι μπορεί να κατέχει το γιο της.
Ωραία, τον έφερε στη ζωή, τον ανάθρεψε με θυσίες και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για να βγει ένας υγιέστατος νεαρός. Ήταν πάντα στο πλευρό του και του στεκόταν σε κάθε δυσκολία, ήταν ο φύλακας άγγελος και προστάτης του απροστάτευτου αγοριού που την είχε απόλυτα ανάγκη. Και τώρα το αγόρι έγινε άντρας, την άφησε για μια άλλη γυναίκα και αυτό είναι κάτι που δεν παίρνεται απόφαση έτσι απλά. «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις» σας λένε όλες και προφανώς έχουν δίκιο.
Πού σταματά όμως η αγνή, παραδοσιακή, φυσιολογική αγάπη προς το γιο και πού ξεκινά η ψύχωση της μάνας-ιδιοκτήτριας γιου; Ως πότε αισθάνονται πως πρέπει να τον προστατεύουν από λάθη και μέχρι που μπορούν να φτάσουν προκειμένου να συνεχίσουν να τον έχουν στη ζωή τους «όπως πριν»;
Το σύνδρομο της μάνας-ιδιοκτήτριας δεν είναι καθόλου σπάνιο και το μερίδιο της ευθύνης είναι μοιρασμένο ανάμεσα στη μάνα αλλά και τον γιο της, ο οποίος συνήθως βολεύεται μέσα σε μια κατάσταση που τον κάνει να νιώθει πολύτιμος.
