Καλοκαιρινές beauty horror ιστορίες: Μας έχουν συμβεί και τις μοιραζόμαστε μαζί σου!

Η ομορφιά θέλει θυσίες συνηθίζουμε να λέμε, αλλά η ομορφιά τους καλοκαιρινούς μήνες θέλει κάτι παραπάνω από συνηθισμένες θυσίες και αυτό εμείς γυναίκες όχι μόνο το καταλαβαίνουμε αλλά το βιώνουμε καθημερινά... Κι ενώ το αποσμητικό και αντηλιακό must-have προϊόντα της τσάντας μας- με οδυνηρές συνέπειες σε περίπτωση απώλειάς τους- το ξυραφάκι το καλύτερο όπλο μας, το μακιγιάζ μας κινείται σε αδιάβροχα για την εποχή επίπεδα και δεν φεύγουμε από το σπίτι αν δεν έχουμε πάρει τα μέτρα μας για το φριζάρισμα, πάντα κάτι θα συμβεί που θα ανατρέψει τα σχέδια μας και θα μας κάνει για λίγο τουλάχιστον να ευχόμασταν να ήταν φθινόπωρο- στις χειρότερες περιπτώσεις και χειμώνας!

Και κάπως έτσι, γυρνώντας από τις διακοπές σου, μεταξύ των άλλων εμπειριών που μοιράζεσαι με τις φίλες σου για τις εξωτικές παραλίες που επισκέφτηκες, το πόσο πολύ έφαγες και αυτό το καλοκαίρι, ποιους συνάντησες, έχεις να διηγηθείς και αυτή την άτυχη beauty στιγμή σου!

Τώρα, λοιπόν, που το καλοκαίρι έστω και ημερολογιακά τελείωσε, η ομάδα του Queen αποφάσισε να μοιραστεί μαζί σου αυτές τις συζητήσεις που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μας εδώ στο γραφείο, τις προηγούμενες μέρες!

Μαριλού Ρεπαπή

Έχω δώσει μάχη με τον εαυτό μου για το αν θα πω τη συγκεκριμένη ιστορία. Αλλά εντάξει λοιπόν, ας ξεφτιλιστούμε. Υπήρχε ένας κάποτε που μου άρεσε πολύ καιρό και πραγματικά με έσκασε μέχρι να μου πει να βγούμε. Μου πρότεινε να πιούμε καφέ στον ήλιο, τύπου πρωτότυπος. Κατά τις 11 το πρωί την επόμενη μέρα. Σηκώνομαι από τις 06:00, ετοιμάζομαι 3 ώρες για να φαίνομαι και απλή και casual και cool και «έτσι είμαι όταν ξυπνάω» και δήθεν αμακιγιάριστη. Συναντιόμαστε, κάνω εκεί την ωραία για δυόμιση ώρες, πραγματικά γεμάτη αυτοπεποίθηση. Φεύγουμε και κοιτάζομαι στον καθρέφτη του αυτοκινήτου να με θαυμάσω – ίσως έπαιξε και λίγο duckface εκεί. Και έτσι όπως με φώτιζε ο ανελέητος ήλιος βλέπω στο πηγούνι μου να έχει φυτρώσει – εδώ και καιρό γιατί εκτός από μαύρη ήταν ΚΑΙ μακριά- μία τρίχα που πραγματικά για να μην την προσέξεις, πρέπει να έχεις καταρράχτη. Στο φως του μπάνιου μου, για κάποιον σαδιστικό συμπαντικό λόγο δεν φαινόταν ή απλά επειδή δεν είχα ξαναβγάλει, δεν είχα σκεφτεί να κοιτάξω. Η ντροπή μου τεράστια και η συζήτηση με τις φίλες μου για το αν θα με ξαναπάρει, ατελείωτη και ξεκαρδιστική (από εκείνες κυρίως). Τελικά με ξαναείδε. Πλέον έχω αποχωριστεί και την τρίχα, και τον τύπο.

Δήμητρα Τσιγγενέ

Διακοπές στο Tel Aviv, αρχές Μαΐου και όπως καταλαβαίνετε ήθελα σαν τρελή να αποκτήσω πρώτη από όλους (μη με παρεξηγείτε ήμουν μικρή τότε :P ) ηλιοκαμένη επιδερμίδα. Καθόμουν με τις ώρες κάτω από τον ήλιο και το αποτέλεσμα δεν ήταν όπως καταλαβαίνετε ηλιοκαμένο αλλά σκέτο καμένο. Χείλη, πρόσωπο, σώμα σε αθλία κατάσταση! Ο εφιάλτης εκείνος μου έχει μείνει καλά χαραγμένος στη μνήμη και από τότε έχω κάνει το αντηλιακό κολλητό μου φίλο. Kορίτσια, να θυμάστε πως μπορείτε να μαυρίσετε -και μάλιστα πολύ- χρησιμοποιώντας υψηλό δείκτη προστασίας.

Γωγώ Φούντα

Φέτος το καλοκαίρι ομολογώ ότι πέρασα πάρα πολύ ωραία, αλλά επειδή γενικότερα στη ζωή μου συμβαίνουν καθημερινά ευτράπελα, δεν μπορώ να πως ότι απέφυγα τη φαρμακευτική αγωγή, την οποία λαμβάνω σταθερά σχεδόν κάθε δίμηνο, για διάφορους λόγους! Που λέτε, έπαθα φωτοαλλεργία! Λίγο το οτι έκατσα στον ήλιο παραπάνω, λίγο ο λάθος τύπος αντηλιακού γέμισα καντήλες σε αρκετά σημεία του σώματός μου, τα οποία φυσικά με έτρωγαν και έκανα υπερπροσπάθεια για να μην ξύνομαι κάθε τρεις και λίγο. Το ακόμα πιο τραγικό, είναι ότι τις πρώτες μέρες, δεν είχα δώσει σημασία, και συνέχιζα κανονικά το πρόγραμμά μου, κάνοντας ηλιοθεραπεία, πίνοντας μπυρίτσες και τρώγοντας θαλασσινά! Όπως καταλαβαίνετε, κάποια στιγμή φούντωσα και έτρεχα να βρω ανοιχτό φαρμακείο! Η περιπέτεια αυτή της υγείας μου- εντάξει πλάκα κάνω-μου έμαθε 2 πολύ βασικά πράγματα: 1)Να μην αγοράζω αμφίβολης ποιότητας αντηλιακά και 2)Όταν παρατηρώ ότι κάτι δεν πάει καλά, να μην αδιαφορώ! Άντε και καλό μας φθινόπωρο.

Ερμιόνη Σαρρή

Κοιτάξτε να δείτε, η παραλία είναι ο παράδεισός μου. Μπορώ να κάτσω για πολλά 24ωρα κάτω από μία ομπρέλα με ένα πάκο από περιοδικά και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Σε αντίθεση όμως με τους άντρες, εμείς πρέπει πάντα να είμαστε στην εντέλεια. Χωρίς πεντικιούρ και αποτρίχωση δεν πάμε πουθενά. Εγώ όμως αναγκάστηκα να πάω εκείνη την 24η Ιουλίου αυτού του καλοκαιριού. Αφού προχωρούσα χαρωπή χαρωπή για να κάνω τη βουτιά μου, βούτηξα τα δάχτυλα μου μέσα στην άμμο, βρήκα και κάτι πετραδάκια στην πορεία και ξαφνικά πεντικιούρ... γιοκ. Να σημειώσω βέβαια ότι δεν είχαν προηγηθεί πολλές ώρες από τότε που είχα ανανεώσει το χρώμα στα νύχια μου, αλλά βλέπετε η λαχτάρα μου για μία βουτιά με έκανε να ξεχάσω αυτή τη λεπτομέρεια.

Υ.γ Το ότι έξω στην πετσέτα με περίμενε ο wannabe σύντροφός μου θα το χαρακτήριζα ακόμη πιο horror

Βιβή Αγγελάκη

Καλοκαίρι. Χρόνια νιότης και ανεμελιάς. Erasmus. Το πρόγραμμα των διακοπών συγκεκριμένο: Μαγιόρκα – Μαδρίτη. Είχα περίπου 7 ώρες από την πτήση μου και φυσικά ήθελα να περάσω μέχρι και το τελευταίο λεπτό κολυμπώντας στα νερά της Μαγιόρκα... Αφήνω λοιπόν, βαλίτσες στο αεροδρόμιο και τρέχω στην παραλία να κάνω τις τελευταίες βουτιές μου (ζούσα τη φάση Μαγιόρκα δίχως αύριο!) Είχα ξεχάσει όμως το βασικότερο: Αντηλιακό. Η ζέστη ανυπόφορη, ο καλοκαιρινός ήλιος καυτός, η χαρά μου μεγάλη, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Η επιστροφή μου στη Μαδρίτη αργά το βράδυ σηματοδότησε και την αρχή της νέας μου ισπανικής αναζήτησης: Όχι κάποιο tapas bar, αλλά νοσοκομείο! Και όχι δεν ήμουν υπερβολική, ούτε ψύχραιμη- για ακόμη μια φορά στη ζωή μου! Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν στην ισπανική γλώσσα, είχα εγκαύματα! Αξέχαστη εμπειρία... αλλά με ηθικό δίδαγμα: Το αντηλιακό δε βγαίνει από την τσάντα μου χειμώνα- καλοκαίρι!

Και επειδή από εκείνη τη στιγμή θέλω να ξεχάσω και να μην ξαναδώ τις φωτογραφίες με την καμένη μου όψη... έβαλα αυτή τη φωτό από τις φετινές μου διακοπές, ευτυχισμένη και με άφθονο αντηλιακό στην επιδερμίδα μου!

Ελίνα Μακροδημήτρη

Είμαι από τις τυχερές που έχουν πολλά και μακριά μαλλιά – όμως ταυτόχρονα είμαι από τις άτυχες που έχουν πολλά, πυκνά και σπαστά μαλλιά, που φριζάρουν με το παραμικρό. Να φανταστείτε, μου παίρνει περίπου μισή ώρα για να στεγνώσω – μόνο – τη ζούγκλα που έχω στο κεφάλι μου κι ακόμη μία για να κάνω ένα αξιοπρεπές ίσιωμα. Η φωτογραφία αυτή αντιπροσωπεύει κάθε καλοκαίρι μου: Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της ημέρας, αφού έχω απηυδήσει με το φριζάρισμα, αγγαρεύω κάποια φίλη μου ή την αδελφή μου – ευχαριστώ Αλεξάνδρα- να μου κάνει μια πλεξίδα, γιατί όπως καταλαβαίνετε, με τόσο μαλλί, δύσκολα μπορώ να χειριστώ την κατάσταση μόνη μου!