Φωτιά στο Μάτι - 23 Ιουλίου 2018: Η χειρότερη μέρα της ζωής μας ακόμα μας στοιχειώνει

Είναι αυτές οι ώρες, αργά το βράδυ, όταν όλοι γύρω έχουν ηρεμήσει, οι δουλειές της ημέρας έχουν ήδη τακτοποιηθεί (ή αναβληθεί για αύριο καθώς πού ενέργεια να συνεχίσεις απόψε) και εσύ έρχεσαι πια αντιμέτωπη με τις σκέψεις σου.

Άλλες φορές οι σκέψεις σε κάνουν να χαμογελάς, άλλες πάλι να χορεύεις ξυπόλητη στα πλακάκια, να γράφεις επείγοντα μηνύματα συγνώμης, να ξυπνάς τον αγαπημένο σου που κοιμάται (ώρα τώρα)... Κι άλλες πάλι φορές, εικόνες, λόγια, αριθμοί τριγυρνούν στο μυαλό σου και στοιχειώνουν τη νύχτα σου.

Αυτή εδώ είναι μια τέτοια νύχτα.

Τρία χρόνια πριν.. Τρία βράδια πριν, θυμάσαι τι έκανες; Έβλεπες τα έκτακτα δελτία ειδήσεων και τα δάκρυα από τα μάτια σου έτρεχαν ποτάμι. Η καταστροφική πυρκαγιά που κατέβηκε το βουνό, πέρασε τη Μαραθώνος και με πρωτόγνωρη μανία έκαψε τα πάντα στο πέρασμά της από το Μάτι.

Μια ολόκληρη περιοχή, η αγαπημένη μας περιοχή για τις αποδράσεις του καλοκαιριού, οι όμορφες γειτονιές δίπλα στη θάλασσα, τα μπαλκόνια, οι αυλές, τα σπίτια όπου έμεναν οι φίλοι μας, το μπαράκι πάνω στον βράχο που σκάει το κύμα, το εστιατόριο με τα καλύτερα ψητά της πόλης, ο τόπος μας, ισοπεδώθηκε. Κάηκαν όλα.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.

23 Ιουλίου 2018, τρία χρόνια πριν, 102 άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, οικογένειες ολόκληρες χάθηκαν στις φλόγες. Μάτι, Νέος Βουτζάς, Κόκκινο Λιμανάκι. Απελπισμένοι άνθρωποι έψαχναν τους δικούς τους και κάθε φορά που κάποιος αγκάλιαζε εκείνον που αναζητούσε, εσύ πεταγόσουν μπροστά στην τηλεόραση κλαίγοντας από χαρά. Περισσότερες φορές ωστόσο κλαίγαμε από λύπη, θλίψη, βαθιά οδύνη.

Σήμερα οι μελέτες για την αποκατάσταση των περιοχών για την ταχεία επούλωση των πληγών έχουν ήδη ολοκληρωθεί και οι γειτονιές προσπαθούν να βρουν ξανά το καλοκαίρι τους... Κανείς, όμως, δεν ξεχνά. Και κανείς δεν μπορεί να μην σκεφτεί πώς μια στιγμή στον χρόνο, μια απόφαση ενός δευτερολέπτου να στρίψεις το τιμόνι και να αλλάξεις διαδρομή, άλλαξαν τη ζωή σου για πάντα.

23 Ιουλίου 2018, μισή ώρα πριν ξεκινήσουν όλα, βρισκόμουν στον δρόμο για την παραλία. Είχαμε περάσει υπέροχα την προηγούμενη μέρα. Στο Ζούμπερι για μπάνιο, στο Μάτι για φαγητό και ποτάκι. Δώσαμε υπόσχεση να μην αφήνουμε την δουλειά να καταστρέψει το καλοκαίρι μας, αλλά κάθε απόγευμα να κάνουμε την ίδια διαδρομή.

Μόλις γύρισε το κλειδί στη μίζα ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Το είχα παρακάνει με τη δουλειά; Ποιος ξέρει; Ζήτησα από τη παρέα αντί να πάμε προς Μαραθώνος, να πάμε προς το σπίτι. "Η θάλασσα θα σου κάνει καλό, θα δεις. Μήπως να συνεχίσουμε για παραλία;". Έγνεψα αρνητικά.

Μπήκαμε σπίτι, πήρα ανάσα, ανοίξαμε τηλεόραση. Το κακό είχε ξεκινήσει.

Μια στιγμή στον χρόνο. Άλλος έστριψε προς το καταφύγιό του και άλλος προς την κόλαση...